جایی از این کتاب، نویسنده مصری، از زبان یکی از شخصیت‌های داستان می‌نویسد:
«دشمن از همه طرف اسلحه به دستش می‌رسد ولی ما باید پابرهنه راه برویم.»

حالا امروز نقل قولی از زبان یکی دیگر از شخصیت‌های داستانی درباره فلسطین از قلم یک نویسنده لبنانی، الیاس خوری، خواندم:

«آن‌ها [صهیونیست‌ها] از ابتدا ارتش بودند، ما مردم عادی بودیم. بیشتر از نصف رزمندگان ما از جنگیدن چیزی نمی‌دانستند.»

ذهن‌های استعمار شده

‏ما ذهنمان تبدیل به مستعمره غرب شده است.
این کتاب آخرین نامه‌های اعضای جنبش مقاومت آلمان در آستانه اعدام در زندان‌های نازی است که به تازگی منتشر شده است. عنوانش را ببینید، از چنین مرگی تعبیر به زندگی کرده است.

ولی حرف از مـقاومت در برابر فاشیسم قرن ۲۱ بزنی یا فلان فرد که جانش را در مسیر آزادی وطنش داده را ستایش کنی دماغشان را می‌گیرند و از کنارت رد می‌شوند.

‏ما طوری تبدیل به مستعمره غرب شده‌ایم که به کسی که عمرش را در مبارزه برای وطنش، آزادی آن و کوتاه کردن دست زورگو صرف کرده می‌گوییم، تروریست.

بله دوست عزیز!
ما فقط سکوت کرده‌ایم نه که حرف زدن بلد نباشیم!

به‌مناسبت اول آبان، روز بزرگداشت ابوالفضل بیهقی، بخشی از «ذکر بر دار کردن امیر حسنک وزیر» را با صدای استاد محمود دولت‌آبادی بشنویم:
@theapll

دنیا آدم را ذلیل می‌کند، چه داشته باشی‌اش چه نداشته باشی.

یک وقت‌هایی فکر می‌کنم اگر خیلی از ما در تاریخ و در زمانه امیرالمومنین زندگی می‌کردیم بابت رفتار مولا چقدر با ایشان بدرفتاری می‌کردیم و زبانم لال چه نسبت‌هایی به ایشان نسبت نمی‌دادیم!
نمونه‌اش را همین روزها در سیاست‌ورزی می‌بینیم و به اسم حمایت از اصول به همه برچسب می‌زنیم و...

رفتن مرد سوي دكّان چيزي جز عرض حاجت نيست، حق تعالی روزی دهد!

- فيه ما فيه
- آقای مولانا

احمد محمود در رمان مدار صفر درجه قصه سال‌های مبارزه و انقلاب را تعریف کرده است. سال‌هایی که هر گروه و فردی با توجه به دیدگاهش در مسیر پیروزی علیه ظلم حرکت می‌کرد.
این رمان که در فاصله سال‌های 50 تا 57 می‌گذرد روایتی است از عشق و دلداگی در سال‌های سخت انقلاب.
اتفاقات کتاب در شهر اهواز می‌افتد و شخصیت‌های بسیاری در آن حضور دارند که هرکدام نماینده یک تفکر و قشر از جامعه آن روزهای اهواز است.
احمد محمود در این رمان تصویر کامل و دقیقی از انسان در شهر را به خواننده خود نشان می‌دهد. این اثر از آثار مهم ادبیات داستانی ایران است که به موضوع انقلاب پرداخته است.

#رمان #ایرانی #انقلاب

https://youtu.be/UpyKXQ5XFHo?si=sIvXYYocpnpKhII_

امروز سالروز درگذشت احمد محمود است.

چندوقت یک بار نویسنده یا مترجم و یا حتی سبک خاصی رایج (تِرِند) می‌شود. حالا شما می‌خواهید کتاب بخوانید یا «ترند»ها رو؟

دقت کردید یک ماه تاریخ را اشتباه گرفتم.
درگذشت احمد محمود ۱۲ مهر است.
🤦🏻‍♂️😐🥸

امروز ۱۴ آبان سالروز تولد مرحوم استاد فریدون ناصری است.
او در زمان حیاتش مدتی رهبر ارکستر سمفونیک تهران بود.
قطعه گوش‌آشنای حماسه فلسطین ساخته اوست.

ترامپ!

درباره فلسطین کتاب پیشنهاد کنید. داستان و رمان باشه چه بهتر...

چرا این پیام را نوشتم؟
چون هرچه بیشتر می‌خوانم بیشتر به اینکه چیزی از این ماجرا نمی‌دانم پی می‌برم و حس می‌کنم داستان‌ها دست ما را می‌گیرند و به جایی می‌برند که شاید تاریخ و تحلیلی سیاسی و نظامی نبرند.
برای همین در عطشی فرو رفته‌ام که حس می‌کنم باید بیشتر بخوانم.

برای آنکه نمی‌خواهد بشنود تلاش نکن.

هیچی ارزشش رو نداشت که بابتش از خودمون خرج کنیم.

خواب دیدم کتابی که در بیداری نخوانده‌ام ولی بهش فکر کردم را تمام کردم و در خواب گفتم عجب آشغالی بود.

هنر نمی‌خرد ایام و بیش ازینم نیست
کجا روم به تجارت بدین کسادِ متاع.

ــ حافظ.

لیگ جزیره کتابخوان‌های ایرانی

رفتار کتابخوانی ما ایرانی‌ها هیچ نسبتی با هیچ‌جای دنیا نداره و این برایم جالب است. مثلا کتابی که به محض انتشار در خارج از ایران ۴۰۰ هزار نسخه فروخته، در اینجا مجموع همه ترجمه‌هایش با احتسابِ اُفست‌فروش‌های خیابانی، در خوشبینانه‌ترین حالت ۲۰ هزار نسخه است. (نسبت بین گویش‌وران زبان انگلیسی و عدد ۴۰۰هزار را هم لحاظ کرده‌ام.)
اینکه می‌گویم هیچ نسبتی با دنیا نداره به این معنی است که نه پرفروش‌های جهانی در بازار پرفروش می‌شوند نه آثار تالیفی. یعنی رفتار مطالعاتی روشنی وجود ندارد که بشود حدس زد مخاطب به چه موضوعات یا آثاری گرایش دارد. (سال‌های قبل برگزیدگان نوبل ادبیات هم موجی ایجاد می‌کردند ولی انگار نوبل هم از جایگاهش در ذهن مخاطب ایرانی افول کرده است). مثلا دیروز در خبرها دیدم که بعد از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات آمریکا، فلان موضوعِ کتاب در بازار تکان خورده است و مخاطبان به سمت آن موضوعات و آثار رفته‌اند ولی کتابخوان ایرانی کلا در یک لیگ دیگری زندگی می‌کند. (این نشانه بد و ترسناکی است، این می‌تواند نشانه بدی باشد برای اینکه یعنی مخاطب ایرانی در موقعیتی از بی‌کنشی و خنثی بودن قرار گرفته و ترجیح می‌دهد کاری به کار عوالم بیرونی نداشته باشد و در دنیای تک‌نفره خودش غرق شود. البته این فقط یک احتمال است.)

هر چه هست ما مردم کتاب می‌خوانیم و برخلاف آن‌ها که بدبینانه به مقوله مطالعه نگاه می‌کنند، باورم این نیست که مردم کتاب نمی‌خوانند، ولی چیزهایی که می‌خوانیم محل حرف است که خب انگار در جزیره خودمان لیگی دست و پا کرده‌ایم و آنجا دور هم گهگاه کتابی هم می‌خوانیم.