کتاب «مرثیه‌ای بر یک رهایی» مجموعه‌ای از روایت‌ها درباره طلاق است.
دیروز تمامش کردم و قلبم مچاله شد.
با یکی از روایت‌هایش که داخل مترو می‌خواندم تا آستانه های‌های گریه کردن پیش رفتم. من با روایت‌هایی که راوی تجربه یک زن بودند بیشتر متاثر شدم.
توصیه می‌کنم هرکسی آن را نخواند.

پ.ن: یک روایت هم از بنده در این کتاب منتشر شده.


پ.ن خیلی مهم: من نه فرزند طلاقم و نه خودم در زندگی مشترک با این مقوله مواجه شدم. من از منظر یک پدر درباره این موضوع چیزی نوشتم که اگر خواندید خوشحال می‌شوم نظرتان را بشنوم.

توضیح واضحات: دوستان توصیه من مبنی بر اینکه «هرکسی این اثر را نخواند» از منظر اینکه کتاب خوبی نیست یا چیزی شبیه به این نبود. بلکه کسانی که ممکن است با خواندن این روایت‌ها خاطرات و یادهایی در درونشان زنده شود یا اتفاقاتی را مجدد مشابه‌سازی کنند، با خواندن این کتاب حتما آزرده می‌شوند. در غیر اینصورت این کتاب به همه کمک می‌کند تا بتوانند خودشان را اصلاح کنند یا در آینده اگر وارد زندگی مشترک شدند برخی اشتباهات را تکرار نکنند.
کتاب به شدت آموزنده است و حتما اثر مثبتی بر خواننده خواهد گذاشت.
والسلام.

نگذاریم دعواهای سیاسی و جناحی انسانیت را در ما ذبح کند.

پ.ن: بسیاری در ماجرای نسل‌کشی غزه، ماجراهای سال 1401، ماجراهای سال 98 و الان در ماجرای سقوط بالگرد، انسانیت را زیر پا گذاشتند.

این کتاب یکی از بهترین داستان‌هایی بود که درباره خرمشهر و آبادان خواندم. داستانی عاشقانه از زنانی که پای خاک می‌مانند.

سوم خرداد که پشت سرگذاشتیم بهانه خوبی بود تا این کتاب را بخوانید. هرچند معتقدم همه سال روز خرمشهر و مقاومت خرمشهر است. همه سال روز فتح خرمشهر است. و همه سال باید درباره این شهر حرف بزنیم.

رمان تاریخی باب طبع جامعه‌ای است که در پی احیای شخصیت خویش است. جستجوی هویت و امنیت از مهم‌ترین عوامل پیدایش رمان تاریخی در گذر زمان (مثلا بعد از مشروطه) است.

پ.ن: این نکته وقتی یادم آمد که دیدم این رمان «سرو، سپید... سرخ» دارد بدون سر و صدا برای خودش جا باز می‌کند.

چو حافظ در قناعت کوش و از دنیای دون بگذر
که یک جو منت دونان دو صد من زر نمی‌ارزد.

[حافظ]

دلم می‌خواهد یک کتابی را فقط و فقط برای خودم بخوانم و به هیچ‌چیزی از کتاب فکر نکنم و غرق بشم در آن.

این کتاب آخرین کتابی بوده که موقع خواندنش، من را با خودش برد و در خود غرق کرد.

📝به ایران افتخار می‌کنم

🖌#حسام_آبنوس درباره کتاب «خاطرات ایران» نوشت:

🔹«همه‌چیز از یک سرماخوردگی شروع شد»؛ این آخرین جمله کتاب «خاطرات ایران» است. شاید اگر همان سرماخوردگی دوران کودکی ایرانی ترابی نبود ما امروز با کتابی به این اسم مواجه نبودیم.

🔹شیوا سجادی که در مقام خاطره‌نگار در این کتاب حضور دارد، روایتی منسجم و یک‌پارچه از روزهای زندگی ایران ترابی چه پیش و چه پس از انقلاب ارائه کرده است. از سختی خدمت به مردمان روستاهای دورافتاده تا سختی زندگی در شهری غریب همه از پس کلماتی که سجادی برای روایت ترابی به خدمت گرفته به خوبی مشهود است.

🔺متن کامل این نوشتار را در سایت مجله الکترونیک واو بخوانید.

حافظ نهادِ نیکِ تو کامت برآورد
جان‌ها فدایِ مردمِ نیکونهاد باد.

ــ حافظ.

هنر معبد نیست و نمی‌تواند باشد که بخواهیم بی‌کفایت‌ها، شیادان، فرصت‌طلبان و شهرت‌طلبان را از آن بیرون برانیم؛ هنر بیشتر مانند کمپ پناهندگانی است که اغلبشان سطل به دست صف می‌بندند برای آب.

هدفم از نوشتن زیبایی نبود، نجات بود.

ــ نیکوس کازانتزاکیس.

ما زیادی آگاهیم! / متن از آلن دوباتن.

به این تصویر نگاه کنید، قایق‌های دریانوردی، آن طرف‌تر از درختان نخل با سرعت از میان مدیترانه عبور می‌کنند در حالی که زنی چیت‌پوش روی کاناپه نشسته است. آیا نقاش فراموش کرده که بی‌عدالتی، فساد و جنگ جهان را فراگرفته است؟ ترس ما از این است که چنان در خوش‌گذرانی‌هایمان غرق شویم که بدی‌ها را فراموش کنیم و بنابراین به خودمان زحمتی ندهیم که برای رفع آن‌ها کاری کنیم. اما این‌ها معمولا نگرانی‌های بی‌جایی‌اند. نه اینکه بخواهیم دیدگاهی زیادی خوشبینانه و احساساتی داشته باشیم، اما واقعیت این است که بیشتر اوقات از غم و غصه زیادی در عذابیم. ما از مشکلات و بی‌عدالتی‌های جهان، زیادی آگاهیم. مشکل ما این است که در برابر این مصائب و رنج‌ها عاجزانه احساس حقارت و ضعف می‌کنیم و به این دلیل است که وقتی به درون خویش رجوع می‌کنیم، احساس ناامیدی و درهم شکستگی داریم.

«همه در پيشگاه خداوند حاضر آيند، آنگاه درماندگان به گردنكشان گويند ما #پيرو شما بوديم، آيا شما باز دارنده چيزى از عذاب الهى از ما هستيد؟»

ــ ابراهیم ـ 21 ـ ترجمه بهاءالدین خرمشاهی.

خدا گفت نترس!

از سحرگاه شنبه به این طرف نگرانم. لحظه به لحظه هم بر نگرانی‌ام اضافه می‌شود. از آینده ایران. از آینده این سرزمین و خون‌هایی که برای استقلال آن به زمین ریخته شده...
حرف زدن با افراد هم آرامم نمی‌کند. همه اسب خود را می‌تازند و به من به چشم یک برگ رای نگاه می‌کنند که باید به نفع کاندیدایشان در صندوق انداخته شود.
ولی من آرام نمی‌شوم.

امروز سراغ کلام خدا رفتم. گفتم با ذات او گفت‌وگو کنم تا جوابی بگیرم. باز کردم. این آیات (مربوط به مواجهه موسی با ساحران در مجلس فرعون) آمد:

فَأَوْجَسَ فِي نَفْسِهِ خِيفَةً مُوسَى ﴿۶۷﴾
پس موسى در دل خود بيمى احساس كرد.

قُلْنَا لَا تَخَفْ إِنَّكَ أَنْتَ الْأَعْلَى ﴿۶۸﴾
گفتيم مترس كه تو برترى‏...

وَأَلْقِ مَا فِي يَمِينِكَ تَلْقَفْ مَا صَنَعُوا إِنَّمَا صَنَعُوا كَيْدُ سَاحِرٍ وَلَا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتَى ﴿۶۹﴾
و آنچه در دست دارى بينداز تا برساخته‏‌هايشان را ببلعد، كه آنچه برساخته‏‌اند، نيرنگ جادوگر است و جادوگر هر چه كند رستگار نمى‏‌شود.
[سوره طه ـ آیات 67 تا 69 ـ ترجمه بهاءالدین خرمشاهی.]

آرام شدم. نصرت الهی وعده شیرینی بود. ان‌شاالله این سرزمین و این مردم شیرینی نصرت الهی را بچشند.
ان‌شاالله هر که با این مردم نیرنگ‌بازی می‌کند رسوا شود و روی رستگاری را نبیند.

مرگ با دولول ساچمه‌زنی برای نویسنده گناهکار!

ارنست میلر همینگوی در چنین روزی (دوم ژوئیه) در سال ۱۹۶۱ با ضرب گلوله دست به خودکشی زد تا در 62 سالگی در حالی که از ضعف جسمانی و مشکلات روانی رنج می‌برده به زندگی پرفراز و فرود خود پایان دهد.

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://virgool.io/@hessamabnoos/%D9%85%D8%B1%DA%AF-%D8%A8%D8%A7-%D8%AF%D9%88%D9%84%D9%88%D9%84-%D8%B3%D8%A7%DA%86%D9%85%D9%87%D8%B2%D9%86%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D9%86%D9%88%DB%8C%D8%B3%D9%86%D8%AF%D9%87-%DA%AF%D9%86%D8%A7%D9%87%DA%A9%D8%A7%D8%B1-zkjbqk3jhc9l

آن‌ها که مدافع تحریم انتخابات‌اند، حامیان اصلی بازگشت به گذشته‌اند. آن هم گذشته‌ای خیلی دور...
چه خوشمان بیاید یا نه، صندوق ولو با حضور ضعیف‌ترین گزینه‌ها بهترین راه حل است.
نفس رای دادن، یعنی «به عقب برنمی‌گردیم»!