یک کتاب از یک نویسنده اوکراینی می‌خوانم(الحق کتاب خوبی است و خوشم آمده)، اگر نویسنده ایرانی نوشته بود احتمالا می‌گفتند خیلی حرف زده و به جای «نشان دادن» دارد «می‌گوید».

یک جایی می‌رسه که می‌گی «به من چه» و همه‌چیز تمام می‌شود.
بدا به حال اونی که این صدا رو توی دل آدم نمی‌شنوه!

پ.ن: تازه این لفظ محترمانه است.

وقتی زیاد در یک شهر زندگی کنی، تعداد بستگانت در گورستان بیشتر از کسانی می‌شود که در خود شهر کنارت زندگی می‌کنند.

رمان «ای من» اثر آقای روح‌نیا را خواندم. رمان را بسیار دوست داشتم. لطیف و جذاب بود. قصه کشش لازم را داشت و دلم نمی‌خواست تمام شود.

درباره‌اش با نویسنده گپ زدم که می‌توانید از این لینک بخوانید.

مدیرعامل خانه کتاب در نشست خبری هفته کتاب اعلام کرده برای کشوری با جمعیت ایران انتشار ۱۲۰ هزار عنوان کتاب، عدد کمی نیست.

پ.ن: دوستان هنوز هم از این عددبازی‌ها خسته‌ نشده‌اند! این همه کتاب منتشر می‌شود ولی چه کتابی و برای کی؟ کاش درباره کتاب‌سازی‌ها و تیراژ هم حرف می‌زدند!

کتابی که نسخه فیزیکی‌ش از دیجیتال و صوتی‌ش ارزان‌تر است. ✌🏻