چند روز پیش رفتم انقلاب.
هیچ کتابی توی ویترین وسوسه‌م نکرد.
هیچ کتابی!

ما یه وقتایی یه چیزی رو به درستی می‌فهمیم ولی خودمون باهاش مقابله می‌کنیم و می‌گیم نه اینطور نیست و حتما اشتباه کردم.
🥸

محمود دولت‌آبادی هم که باشی، وقتی احتمال داشته باشه نفروشی، ناشرِ اغلب کارهات، کتاب جدیدت را منتشر نمی‌کند.

پ.ن: «پنج» عنوان اثر جدید این نویسنده است که چهار نمایشنامه و یک فیلمنامه در آن منتشر شده است.

یک کتاب از یک نویسنده اوکراینی می‌خوانم(الحق کتاب خوبی است و خوشم آمده)، اگر نویسنده ایرانی نوشته بود احتمالا می‌گفتند خیلی حرف زده و به جای «نشان دادن» دارد «می‌گوید».

یک جایی می‌رسه که می‌گی «به من چه» و همه‌چیز تمام می‌شود.
بدا به حال اونی که این صدا رو توی دل آدم نمی‌شنوه!

پ.ن: تازه این لفظ محترمانه است.

وقتی زیاد در یک شهر زندگی کنی، تعداد بستگانت در گورستان بیشتر از کسانی می‌شود که در خود شهر کنارت زندگی می‌کنند.

رمان «ای من» اثر آقای روح‌نیا را خواندم. رمان را بسیار دوست داشتم. لطیف و جذاب بود. قصه کشش لازم را داشت و دلم نمی‌خواست تمام شود.

درباره‌اش با نویسنده گپ زدم که می‌توانید از این لینک بخوانید.

مدیرعامل خانه کتاب در نشست خبری هفته کتاب اعلام کرده برای کشوری با جمعیت ایران انتشار ۱۲۰ هزار عنوان کتاب، عدد کمی نیست.

پ.ن: دوستان هنوز هم از این عددبازی‌ها خسته‌ نشده‌اند! این همه کتاب منتشر می‌شود ولی چه کتابی و برای کی؟ کاش درباره کتاب‌سازی‌ها و تیراژ هم حرف می‌زدند!

کتابی که نسخه فیزیکی‌ش از دیجیتال و صوتی‌ش ارزان‌تر است. ✌🏻

استاد همایون خرم درباره مرحوم ایرج بسطامی می‌گه: «از این هنرمند خوب، باید یاد کرد و با تأسف هم یاد کرد. چون می‌توانست سال‌ها در صحنه موسیقی فعال باشد و آثار ماندگاری اجرا کند و چه بسا درخشش بیشتری هم پیدا کنید.»

پ.ن: اول آذر سالروز تولد این خواننده بزرگ موسیقی ایران است.

سلطه یک نگاه حتی وقتی علیهش باشیم به قدری در تار و پود ذهن ما ریشه دوانده که ناخودآگاه ما را تسخیر می‌کند، مثلا زن فعال اجتماعی ایرانی (شاید فمینیست) وقتی می‌خواهد شرح زندگی‌ش را بنویسد، بیشتر درباره مردان زندگی‌اش حرف می‌زند و نمی‌تواند روایتش را از سایه روایت مردانه خارج کند.

+ توییت

🚨پیش از ظهر امروز تلاش شده وارد حساب تلگرام من شوند. اگر پیامی نامعمول از طرف بنده دریافت کردید اقدامی نکنید. اگر پول لازم داشته باشم و سقف کارت به کارتم پر شده باشه یا هر چیز دیگری حتما تلفنی و با صدای قشنگم باهاتون هماهنگ می‌کنم.
مراقب خودتون باشید در این روزگار آلوده...

📌ساواک و مرتضی ممیز

در اواخر دورانی که در فرانسه بودم، مسائلی هم با سازمان امنیت ایران پیدا کردم. ماجرا از این قرار بود که به مناسبت سالگرد فوت دکتر مصدق یک نقاشی پرتره از مرحوم دکتر مصدق کشیده بودم که در نشریه‌های کنفدراسیون [محصلین و دانشجویان ایرانی در اروپا] چاپ شده بود. بعد هم یک بار در مجمع عمومی کنفدراسیون دانشجویی که در فرانکفورت تشکیل شده بود، به عنوان یک ناظر، نه عضو، شرکت کردم. این عوامل باعث شدند که ساواک در تهران پدرم را احضار کند و از او بازخواست نماید. البته پدرم در مقابل ساواک مقاومت‌هایی کرد؛ ولی او را زیر فشار شدید گذاشته بودند که پدرم طی نامه‌ای از من خواست دنبال این مسائل نروم و برگردم ایران.

📍 ۵ آذر بیستمین سالگرد درگذشت مرتضی ممیز، گرافیست (پدر هنر گرافیک مدرن ایران)، است.