داشت به دوستش می‌گفت: بابابزرگم چهل سال فقط آبگوشت می‌خورد. یا آبگوشت گوسفند یا آبگوشت کفتر!
بعد گفت: این یه جور ریاضت بود. برای همین ۴۰ تا جن موکل داشت.
تهش هم اضافه کرد: علت همه مریضی‌های ما ایرانیا اینه که نخود کم می‌خوریم.
🥸

«از دل برود هر آنکه از دیده برفت»، حکایت کتابی است که رفته توی کارتن.

مدتی است دارم از هر زاویه‌ای [به قدر وسعم] درباره مشروطه می‌خوانم. نکته‌ای که برام برجسته شده این است که در مدرسه با درس تاریخ چه بلایی سر ذهن ما آوردند که هیچی درباره همین برهه تاریخی نمی‌دانیم و علاقه‌ای هم نداریم خودمان اطلاعات کسب کنیم.

نکته تلخ ماجرا هم این است که برای مخاطب معمولی که حوصله خواندن کتاب‌های سنگین تاریخی ندارد هم کتاب‌های سبک و خوشخوان نداریم (پادکست‌هایی تلاش کرده‌اند این جای خالی را پر کنند که خب بپذیریم پادکست جای کتاب را نمی‌گیرد).

نوشته استبدادخواهان که در میدان توپخانه تجمع کرده بودند یکی از هواداران مشروطه را گرفته و به بدترین شکل به قتل رساندند و بعد یک نفر با قلم‌تراش سراغ چشمانش رفت و گفت می‌خواهم چشم مشروطه را در بیاورم.

دور فلکی یکسره بر منهج عدل است
خوش باش که ظالم نَبرَد بار به منزل

حافظ قلم شاه جهان مقسم رزق است
از بهر معیشت مکن اندیشه باطل.

ـ حافظ.

پ.ن: ذهنم درگیر مسئله‌ای بود و جناب حافظ اینگونه پاسخ داد. رحمت‌الله علیه.

مصونیت داشتن، مسئله این است!

اگر «توجیه» نبود احتمالا همه‌مان هلاک می‌شدیم.
توجیه ناکامی و نرسیدن و نشدن، مثل مسکن عمل می‌کند تا سخت نگذرد و بتوانیم زندگی کنیم.

🟥 منفعل؛ همین!

حجت جمشیدی:
آدم‌های منفعل و آنهایی که به حساب نمی‌آیند کجای تاریخ ایستاده‌اند؟ آدم‌های چه کنم چه کنم، چه جور زیسته‌اند؟! «ناخلف» دست گذاشته روی زندگی یکی از این آدم‌ها. یکی از آن ندانم کارهایی که ماجرایش در دوره پهلوی روایت می‌شود.
شاید بتوان گفت بهترین قالب برای روایت یک اتفاق، داستان است. چرا که هر حادثه جزییات زیادی به همراه دارد و روایت پر جزییات آن ماجرا...


🔅متن کامل را در سایت نقطه ریویو بخوانید:
🌐 https://B2n.ir/tz6505

🔘 نقطه ریویو، یک قدم جلوتر از مطالعه:
🌐 noghtereview.ir
🟥 @noghtereview

«مخاطب عام» فحش نیست، یک واقعیتِ مسلمِ اغلب نادیده گرفته شده است!

پرفروش بودن یک محصول فرهنگی به معنای نازل بودن آن نیست.

چند روز پیش رفتم انقلاب.
هیچ کتابی توی ویترین وسوسه‌م نکرد.
هیچ کتابی!

ما یه وقتایی یه چیزی رو به درستی می‌فهمیم ولی خودمون باهاش مقابله می‌کنیم و می‌گیم نه اینطور نیست و حتما اشتباه کردم.
🥸

محمود دولت‌آبادی هم که باشی، وقتی احتمال داشته باشه نفروشی، ناشرِ اغلب کارهات، کتاب جدیدت را منتشر نمی‌کند.

پ.ن: «پنج» عنوان اثر جدید این نویسنده است که چهار نمایشنامه و یک فیلمنامه در آن منتشر شده است.

یک کتاب از یک نویسنده اوکراینی می‌خوانم(الحق کتاب خوبی است و خوشم آمده)، اگر نویسنده ایرانی نوشته بود احتمالا می‌گفتند خیلی حرف زده و به جای «نشان دادن» دارد «می‌گوید».

یک جایی می‌رسه که می‌گی «به من چه» و همه‌چیز تمام می‌شود.
بدا به حال اونی که این صدا رو توی دل آدم نمی‌شنوه!

پ.ن: تازه این لفظ محترمانه است.

وقتی زیاد در یک شهر زندگی کنی، تعداد بستگانت در گورستان بیشتر از کسانی می‌شود که در خود شهر کنارت زندگی می‌کنند.

رمان «ای من» اثر آقای روح‌نیا را خواندم. رمان را بسیار دوست داشتم. لطیف و جذاب بود. قصه کشش لازم را داشت و دلم نمی‌خواست تمام شود.

درباره‌اش با نویسنده گپ زدم که می‌توانید از این لینک بخوانید.

مدیرعامل خانه کتاب در نشست خبری هفته کتاب اعلام کرده برای کشوری با جمعیت ایران انتشار ۱۲۰ هزار عنوان کتاب، عدد کمی نیست.

پ.ن: دوستان هنوز هم از این عددبازی‌ها خسته‌ نشده‌اند! این همه کتاب منتشر می‌شود ولی چه کتابی و برای کی؟ کاش درباره کتاب‌سازی‌ها و تیراژ هم حرف می‌زدند!

کتابی که نسخه فیزیکی‌ش از دیجیتال و صوتی‌ش ارزان‌تر است. ✌🏻

استاد همایون خرم درباره مرحوم ایرج بسطامی می‌گه: «از این هنرمند خوب، باید یاد کرد و با تأسف هم یاد کرد. چون می‌توانست سال‌ها در صحنه موسیقی فعال باشد و آثار ماندگاری اجرا کند و چه بسا درخشش بیشتری هم پیدا کنید.»

پ.ن: اول آذر سالروز تولد این خواننده بزرگ موسیقی ایران است.

سلطه یک نگاه حتی وقتی علیهش باشیم به قدری در تار و پود ذهن ما ریشه دوانده که ناخودآگاه ما را تسخیر می‌کند، مثلا زن فعال اجتماعی ایرانی (شاید فمینیست) وقتی می‌خواهد شرح زندگی‌ش را بنویسد، بیشتر درباره مردان زندگی‌اش حرف می‌زند و نمی‌تواند روایتش را از سایه روایت مردانه خارج کند.

+ توییت