کتاب‌سازی بد است حتی اگر کتاب‌سازی از مقدمه‌های جناب موحد باشد!

نفت، نفت، نفت. جان این جماعت به نفت بند است و فرازهای تاریخ ایران را بخوانیم، می‌بینیم که بارها و بارها برای این ماده سیاه بدبو از هیچ عملی خودداری نکردند تا تسلط‌شان را بر نفت حفظ کنند.
حکومت دست‌نشانده این تسلط را برایشان به ارمغان می‌آورد.
و این خواب آشفته نفت است که تعبیر نخواهد شد.

مذاکره کنیم که جنگ نشود؟ آن‌ها دنبال تمامیت و نابودی هویت ایران‌اند.
مگر مرحوم مصدق (که از قضا نزدیک زادروزش هستیم) برای حفظ استقلال ایران مذاکره نکرد ولی در نهایت با یک کودتای نظامی سرنگونش کردند.

دعوای سیاسی یعنی من با مدل فکر کردن تو مشکل دارم ولی کسی به خاطر تفاوت نظر، به خرابی خانه‌اش رضایت نمی‌دهد.
دشمن به مدل فکر ما نگاه نمی‌کند، او دستش روی ماشه است!

کشف بمب در شهر، خرابکاری در شبکه آب شهری و شک نکنید گرا دادن برای زدن (مثل دهه شصت)، کارهای نخ‌نمای سازمان مفلوک رجوی و مریم است.
بی‌وطنِ بی‌ریشه که هر دفعه قلاده‌ت دست یکیه.
یک روز صدام، امروز نتانیاهو!

به حافظ گفتم یک چیزی بگه برای این روزها و بشارتی بده.
یه چیزی گفت خیلی حق بود:

نماز در خم آن ابروان محرابی
کسی کند که به خون جگر طهارت کرد.

لطفا لبخند بزنید

دوستی مطلبی خنده‌دار فرستاد.
نوشت: نمی‌دانم در چه وضعیتی هستید ولی من به این مطلب خیلی خندیدم.
براش نوشتم: منم خندیدم. خنده خوبه و نباید یادمون بره که بخندیم.

پس لبخند زدن رو فراموش نکنید. 😀😊😉
زندگی کردن را به همدیگر یادآوری کنیم. جنگ خوب نیست ولی دلیل نمی‌شود تا زنده‌ایم زندگی کردن را فراموش کنیم.

واتساپ رو پاک کردم!

همت کنید و این روزها روزنوشت بنویسید.
من هنوز فرصت نکردم ولی چند روزه دارم توی ذهنم باهاشون کلنجار می‌رم.

خدای شن‌های طبس هنوز هم خداست.

‏این روزها دارم به این فکر می‌کنم که ادبیات هیچ زوری ندارد.
تجاوز و کشتار سازمان‌یافته پیش چشم جهان و جهان ساکت و ادبیات در بهترین حالات در آینده، مویه کند.
تازه اگر قربانی بتواند تبدیل به راوی شود وگرنه طرف قصاب طوری روایت می‌کند که کسی در محق بودن او تردید نکند.

منظورم از زور این نبود که الان مانع جنگ شود، بلکه منظورم این بود که سال‌ها ادبیات از جنگ و پیامدهای آن نوشته و زورگو را تقبیح کرده ولی شاهدیم که دنیا با وجود این میراث، دست از تجربه دوباره برنمی‌دارد و اصلا توجهی به این پیشینه نمی‌کند در صورتی که توقع می‌رود ادبیات طی سال‌ها اثر خودش را گذاشته باشد، ولی ظاهرا موفق نبوده!

زندگی چیز بدی است، فردا هم بدتر می‌شود، راهی هم بر ای فرار از آن نیست. تازه هنوز اتفاق‌های بد نیفتاده. زندگی آن‌چنان تیره و تار خواهد شد که وقتی بعدها به آن فکر کنی می‌بینی چه روزهای خوشی داشته‌ای.

این تکه‌ای از یک کتاب است که یادم نمی‌آید چه کتابی! ولی روزی که می‌نوشتمش با این منطق یادداشتش کردم که بگویم قدر امروز را بدانیم که فردا معلوم نیست چگونه می‌شود. خیلی زود به کارم آمد.

شما به میهن ما آمده‌اید!

روزی از روزهای محرم ۱۳۳۰ قمری [حدود زمستان ۱۲۹۰ شمسی] در باغ مجتهد [در تفلیس] نشسته بودم و نقاشی می‌کردم. یک پسر ده دوازده ساله لاتی آمد نگاه کرد و پرسید: تو ایرانی هستی؟
گفتم: آری.
گفت: شما چرا سربازهای ما را کشتید؟
گفتم: اگر دزدی به خانه شما بیاید و بخواهد شما را بکشد و هست و نیست‌تان را ببرد، چه کار می‌کنی؟
گفت: دفاع می‌کنم، داد می‌کشم.
گفتم: لشکریان شما هم حال همان دزد را دارند. ما به کشور شما نیامده‌ایم، شما به میهن ما آمده‌اید!

پ.ن: از خاطرات رسام ارژنگی نقاشی ایرانی.

کاش مراقب این همدلی باشیم.
کاش همدلی ملی را به اسم جریان‌های سیاسی فاکتور نکنیم.
کاش این روزها را یادمون نره!

این پیام را سه روز بعد از ترور سیدحسن نصرالله نوشتم.
همه‌چیز از آن روز شروع شد...

‏دو گروه واقعا ترحم برانگیز و ناچیزند:
یک عده که از حمله اسرائیل خوشحال بودن
و
یک عده که از همدل شدن مردم ناراحت!

پادشاهی کو روا دارد ستم بر زیردست
دوستدارش روز سختی دشمن زورآورست
با رعیت صلح کن، وز جنگ خصم ایمن نشین
زان‌که شاهنشاه عادل را رعیت لشکرست

ـ سعدی.

اینکه سرودهای متنوع میهنی را در این مدت به هر دلیلی درست و حسابی پخش نکردید (شاید هم من خوب گوش نکردم) و (با صدای بچه‌طاهری مستفیض‌مون کردید) و حالا دو روزه قفلی زدید روی نوحه جدید محمود کریمی حس خوبی نمی‌ده، باز هرطور صلاحه!

‏خودمون باید بر شرایط مسلط بشیم و اوضاع رو کنترل کنیم.
تا زنده‌ایم برای زندگی باید جنگید و این جنگ از هر جنگی سخت‌تره.

‏داشتم یک روایت تاریخی می‌خواندم. درباره شخصی که به وطن‌پرستی در تاریخ شهره است چیزی گفت که هنوز مبهوتم.
بعد با خودم گفتم تاریخ همین‌قدر غیرقابل اعتماد است و احتمال دارد صد سال بعد درباره ما هم چیزهایی بگویند که صدق و کذب آن اثبات شدنی نیست.