خطبه حیدری امام سجاد صلوات الله علیه در مسجد شام

#بخش_اول

وَ دَعَا یَزِیدُ الْخَاطِبَ وَ أَمَرَهُ أَنْ یَصْعَدَ الْمِنْبَرَ فَیَذُمَّ الْحُسَیْنَ وَ أَبَاهُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا فَصَعِدَ وَ بَالَغَ فِی ذَمِّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحُسَیْنِ الشَّهِیدِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا وَ الْمَدْحِ لِمُعَاوِیَةَ وَ یَزِیدَ فَصَاحَ بِهِ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (صلوات الله علیهما) وَیْلَکَ أَیُّهَا الْخَاطِبُ اشْتَرَیْتَ مَرْضَاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَخَطِ الْخَالِقِ فَتَبَوَّأْ مَقْعَدَکَ مِنَ النَّارِ وَ لَقَدْ أَحْسَنَ ابْنُ سِنَانٍ الْخَفَاجِیُّ فِی وَصْفِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (صلوات الله علیه) بِقَوْلِهِ:

أَ عَلَی الْمَنَابِرِ تُعْلِنُونَ بِسَبِّهِ***وَ بِسَیْفِهِ نُصِبَتْ لَکُمْ أَعْوَادُهَا(1)

وَ قَالَ صَاحِبُ الْمَنَاقِبِ وَ غَیْرُهُ رُوِیَ أَنَّ یَزِیدَ لَعَنَهُ اللَّهُ أَمَرَ بِمِنْبَرٍ وَ خَطِیبٍ لِیُخْبِرَ النَّاسَ بِمَسَاوِی الْحُسَیْنِ وَ عَلِیٍّ (صلوات الله علیهما) وَ مَا فَعَلَا فَصَعِدَ الْخَطِیبُ الْمِنْبَرَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَی عَلَیْهِ ثُمَّ أَکْثَرَ الْوَقِیعَةَ فِی عَلِیٍّ وَ الْحُسَیْنِ وَ أَطْنَبَ فِی تَقْرِیظِ مُعَاوِیَةَ وَ یَزِیدَ لَعَنَهُمَا اللَّهُ فَذَکَرَهُمَا بِکُلِّ جَمِیلٍ قَالَ فَصَاحَ بِهِ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ وَیْلَکَ أَیُّهَا الْخَاطِبُ اشْتَرَیْتَ مَرْضَاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَخَطِ الْخَالِقِ فَتَبَّوأْ مَقْعَدَکَ مِنَ النَّارِ ثُمَّ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (صلوات الله علیهما) یَا یَزِیدُ ائْذَنْ لِی حَتَّی أَصْعَدَ هَذِهِ الْأَعْوَادَ فَأَتَکَلَّمَ بِکَلِمَاتٍ لِلَّهِ فِیهِنَّ رِضاً وَ لِهَؤُلَاءِ الْجُلَسَاءِ فِیهِنَّ أَجْرٌ وَ ثَوَابٌ قَالَ فَأَبَی یَزِیدُ عَلَیْهِ ذَلِکَ فَقَالَ النَّاسُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ائْذَنْ لَهُ فَلْیَصْعَدِ الْمِنْبَرَ فَلَعَلَّنَا نَسْمَعُ مِنْهُ شَیْئاً فَقَالَ إِنَّهُ إِنْ صَعِدَ لَمْ یَنْزِلْ إِلَّا بِفَضِیحَتِی وَ بِفَضِیحَةِ آلِ أَبِی سُفْیَانَ...

سید بن طاوس می نویسد: یزید خطیب را دستور داد تا بر فراز منبر رود و امام حسین و پدرش (صلوات الله علیهما) را مذمت نماید. آن خطیب بر فراز منبر رفت و راجع به مذمت حضرت علی بن ابی طالب و امام حسین (صلوات الله علیهما) و مدح معاویه و یزید (لعنة الله علیهما) مبالغه کرد. حضرت امام زین العابدین (صلوات الله علیه) خطاب به او فریاد زد و فرمود: ای خطیب، وای بر تو! رضایت مخلوق را به وسیله سخط و غضب خالق خریدی. خودت را برای جایگاه آتش آماده کن. حقا که ابن سنان خفاجی در وصف حضرت امیرالمؤمنین علی (صلوات الله علیه) نیکو سروده و گفته:
آیا جا دارد که بر فراز منبرها علنا به علی ناسزا بگویید، در صورتی که چوب های این منبرها به وسیله شمشیر علی برای شما نصب شده است - . الملهوف: 167 -

صاحب کتاب مناقب و غیره می نویسند: روایت شده که یزید که خداوند او را لعنت کند ؛ منبر و خطیبی را خواست تا بدرفتاری امام حسین و حضرت علی (صلوات الله علیهما) را با کارهایی که کردند برای مردم شرح دهد. خطیب پس از این که بر فراز منبر رفت و حمد و ثنای خدای را به جای آورد، فوق العاده از حضرت علی و امام حسین (صلوات الله علیهما) غیبت و بدگویی کرد و نسبت به بزرگداشت معاویه و یزید لعنة الله علیهما سخن طولانی گفت و آن دو را به هر عمل زیبایی نسبت داد ؛ راوی گوید پس حضرت علی بن الحسین (صلوات الله علیهما) بر آن خطیب فریاد زد و فرمود: ای خطیب، وای بر تو! رضایت مخلوق را به وسیله غضب خالق خریدی. جایگاهت را پر از آتش کن!
سپس حضرت سجاد(صلوات الله علیه) فرمود: ای یزید! به من اجازه بده تا بالای این چوبها بروم و سخنانی بگویم که رضایت خدا در آن باشد و برای اهل این مجلس اجر و ثوابی داشته باشد. یزید این پیشنهاد را نپذیرفت و مانع حضرت شد. مردم به یزید گفتند: یا امیرالمؤمنین! به وی اجازه بده تا بر فراز منبر رود، شاید مطلبی را از او بشنویم. یزید گفت: اگر این مرد بر فراز منبر رود، تا من و آل ابوسفیان را مفتضح و رسوا نکند فرود نخواهد آمد...

بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمه الاطهار علیهم السلام ج 45 ص 137

خُطبَةُ زَينَبَ صلوات الله عليها في مَجلِسِ يَزيدَ

#بخش_اول

قَالَ السَّیِّدُ وَ غَیْرُهُ فَقَامَتْ زَیْنَبُ بِنْتُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (صلوات الله علیهما) فَقَالَتْ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی رَسُولِهِ وَ آلِهِ أَجْمَعِینَ صَدَقَ اللَّهُ کَذَلِکَ یَقُولُ- ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذِینَ أَساؤُا السُّوای أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ أَ ظَنَنْتَ یَا یَزِیدُ حَیْثُ أَخَذْتَ عَلَیْنَا أَقْطَارَ الْأَرْضِ وَ آفَاقَ السَّمَاءِ فَأَصْبَحْنَا نُسَاقُ کَمَا تُسَاقُ الْأُسَارَی أَنَّ بِنَا عَلَی اللَّهِ هَوَاناً وَ بِکَ عَلَیْهِ کَرَامَةً وَ أَنَّ ذَلِکَ لِعِظَمِ خَطَرِکَ عِنْدَهُ فَشَمَخْتَ بِأَنْفِکَ وَ نَظَرْتَ فِی عِطْفِکَ جَذْلَانَ مَسْرُوراً حِینَ رَأَیْتَ الدُّنْیَا لَکَ مُسْتَوْسِقَةً وَ الْأُمُورَ مُتَّسِقَةً وَ حِینَ صَفَا لَکَ مُلْکُنَا وَ سُلْطَانُنَا مَهْلًا مَهْلًا أَ نَسِیتَ قَوْلَ اللَّهِ تَعَالَی وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ (2)
أَ مِنَ الْعَدْلِ یَا ابْنَ الطُّلَقَاءِ تَخْدِیرُکَ حَرَائِرَکَ وَ إِمَاءَکَ وَ سَوْقُکَ بَنَاتِ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) سَبَایَا قَدْ هَتَکْتَ سُتُورَهُنَّ وَ أَبْدَیْتَ وُجُوهَهُنَّ تَحْدُو بِهِنَّ الْأَعْدَاءُ مِنْ بَلَدٍ إِلَی بَلَدٍ وَ یَسْتَشْرِفُهُنَّ أَهْلُ الْمَنَاهِلِ وَ الْمَنَاقِلِ وَ یَتَصَفَّحُ وُجُوهَهُنَّ الْقَرِیبُ وَ الْبَعِیدُ وَ الدَّنِیُّ وَ الشَّرِیفُ لَیْسَ مَعَهُنَّ مِنْ رِجَالِهِنَّ وَلِیٌّ وَ لَا مِنْ حُمَاتِهِنَّ حَمِیٌّ وَ کَیْفَ یُرْتَجَی مُرَاقَبَةُ مَنْ لَفَظَ فُوهُ أَکْبَادَ الْأَزْکِیَاءِ وَ نَبَتَ لَحْمُهُ بِدِمَاءِ الشُّهَدَاءِ وَ کَیْفَ یَسْتَبْطِئُ فِی بُغْضِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ مَنْ نَظَرَ إِلَیْنَا بِالشَّنَفِ وَ الشَّنَآنِ وَ الْإِحَنِ وَ الْأَضْغَانِ ثُمَّ تَقُولُ غَیْرَ مُتَأَثِّمٍ وَ لَا مُسْتَعْظِمٍ:

وَ أَهَلُّوا وَ اسْتَهَلُّوا فَرَحاً***ثُمَّ قَالُوا یَا یَزِیدُ لَا تُشَلُ ...

خطبه حضرت زينب صلوات الله عليها در مجلس يزيد لعنة الله علیه

سید بن طاوس و دیگران نوشته اند: زینب دختر علی بن ابی طالب (صلوات الله علیها) قیام کرد و فرمود: الحمد للَّه رب العالمین و صلّی اللَّه علی رسوله و آله اجمعین. خدا راست می گوید که فرموده است: «ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذینَ أَساؤُا السُّوای أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ.» - . روم / 10
{آن گاه فرجام کسانی که بدی کردند [بسی] بدتر بود، [چرا] که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به ریشخند می گرفتند.}

ای یزید! تو گمان کردی چون راه قطرهای زمین و افق های آسمان را بر ما بسته ای و ما نظیر اسیران سوق داده می شویم، ما نزد خدا خوار هستیم و تو نزد او گرامی خواهی بود و این موضوع نشان می دهد که تو نزد خدا اهمیت داری؟ لذا با حالت بزرگ منشی به اطراف خود نظر می کنی و فوق العاده مسروری از این که دنیا به تو رو کرده، امور تو منظم و مرتب شده و مقام سلطنت ما برای تو با صفا شده؟ آرام باش! آرام باش! آیا قول خدای سبحان را فراموش کرده ای که می فرماید:
«وَ لا یَحْسَبَنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ، إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ.» - .آل عمران / 178
{و البته نباید کسانی که کافر شده اند تصور کنند این که به ایشان مهلت می دهیم برای آنان نیکوست ما فقط به ایشان مهلت می دهیم تا بر گناه [خود] بیفزایند، و [آن گاه] عذابی خفت آور خواهند داشت.}
ای پسر آزادشدگان! آیا از عدالت است که زنان و کنیزان خود را پشت پرده جای دهی و دختران رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را به اسیری ببری و سوق دهی؟ تو چادرهای ایشان را برداشتی؛ صورت های آنان را باز نمودی؛ دشمنان ایشان را با ذلت و خواری شهر به شهر می برند و مردم به تماشای آنان می آیند؛ اشخاص از نزدیک و دور، ناکس و شریف متوجه صورت ایشان می شوند؛ از مردان دوستی با آنان نیست؛ احدی از طرفداران آنان نیست که از آنان دفاع نماید. چگونه می توان چشم امید به کسی داشت که جگرهای مردان با زکاوت را از دهان خود خارج نمود و گوشت وی از خون شهیدان روییده باشد؟ چگونه از بغض ما اهل بیت خودداری می کند کسی که با چشم دشمنی و طعنه زدن و کینه و ستیزه به ما نگاه کند؟ سپس بدون این که این مقاله را گناه و عمل بزرگی بدانی، می گویی:
پس برای این عملی که من انجام دادم اظهار فرح و خوشحالی می کردند و می گفتند: ای یزید دستت بریده و شل مباد!...

بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار عليهم السلام با ترجمه فارسي ج 45 ص 133

علاقه امام حسن صلوات الله علیه به رنگ سبز 🟢 و میل امام حسین صلوات الله علیه به رنگ قرمز 🔴
😭😭😭

#بخش_اول

وَ رُوِیَ عَنْ بَعْضِ الثِّقَاتِ الْأَخْیَارِ: أَنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ (صلوات الله علیهما) دَخَلَا یَوْمَ عِیدٍ إِلَی حُجْرَةِ جَدِّهِمَا رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَالا یَا جَدَّاهْ الْیَوْمُ یَوْمُ الْعِیدِ وَ قَدْ تَزَیَّنَ أَوْلَادُ الْعَرَبِ بِأَلْوَانِ اللِّبَاسِ وَ لَبِسُوا جَدِیدَ الثِّیَابِ وَ لَیْسَ لَنَا ثَوْبٌ جَدِیدٌ وَ قَدْ تَوَجَّهْنَا لِذَلِکَ إِلَیْکَ فَتَأَمَّلَ النَّبِیُّ حَالَهُمَا وَ بَکَی وَ لَمْ یَکُنْ عِنْدَهُ فِی الْبَیْتِ ثِیَابٌ یَلِیقُ بِهِمَا وَ لَا رَأَی أَنْ یَمْنَعَهُمَا فَیَکْسِرَ خَاطِرَهُمَا فَدَعَا رَبَّهُ وَ قَالَ إِلَهِی اجْبُرْ قَلْبَهُمَا وَ قَلْبَ أُمِّهِمَا فَنَزَلَ جَبْرَئِیلُ وَ مَعَهُ حُلَّتَانِ بَیْضَاوَانِ مِنْ حُلَلِ الْجَنَّةِ فَسُرَّ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) وَ قَالَ لَهُمَا یَا سَیِّدَیْ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ خُذَا أَثْوَاباً خَاطَهَا خَیَّاطُ الْقُدْرَةِ عَلَی قَدْرِ طُولِکُمَا فَلَمَّا رَأَیَا الْخِلَعَ بِیضاً قَالا یَا جَدَّاهْ کَیْفَ هَذَا وَ جَمِیعُ صِبْیَانِ الْعَرَبِ لَابِسُونَ أَلْوَانَ الثِّیَابِ فَأَطْرَقَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) سَاعَةً مُتَفَکِّراً فِی أَمْرِهِمَا فَقَالَ جَبْرَئِیلُ یَا مُحَمَّدُ طِبْ نَفْساً وَ قَرَّ عَیْناً إِنَّ صَابِغَ صِبْغَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَقْضِی لَهُمَا هَذَا الْأَمْرَ وَ یُفَرِّحُ قُلُوبَهُمَا بِأَیِّ لَوْنٍ شَاءَا...

از بعضی خوبان ثقات روایت شده است: امام حسن و امام حسین (صلوات الله علیهما) یک روز عید وارد حجره جدشان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شدند و گفتند: یا جداه! امروز روز عید است. بچه های عرب لباس های رنگارنگ و جدید خود را پوشیده اند، ما لباس نو نداریم و به همین خاطر نزد تو آمده ایم. پیامبر (صلی الله علیه و آله) یک نظر به حال آن دو نمود و شروع به گریه کرد، زیرا لباسی که لایق آنان باشد در خانه نداشت و صلاح ندید که آنان را از لباس محروم کرده و دل آن ها را بشکند. سپس پروردگارش را خواند و فرمود: خدایا، به قلب حسنین و مادرشان (صلوات الله علیهم) ترحم بفرما! پس جبرئیل نازل شد و دو حُلّه سفید از حله های بهشتی آورد؛ پس پیامبر (صلی الله علیه و آله) مسرور شد و به حسنین (صلوات الله علیهما) فرمود: ای دو بزرگ جوانان اهل بهشت! این لباس را که خیاط توانا آن ها را به اندازه قامت شما دوخته است بگیرید؛ وقتی حسنین (صلوات الله علیهما) دیدند آن حله ها سفید است گفتند: یا جداه! ما چگونه این حله ها را بپوشیم در حالی که تمام کودکان عرب لباس های رنگارنگ پوشیده اند؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) ساعتی راجع به این موضوع در فکر فرو رفت.
جبرئیل گفت: یا محمّد! آسوده خاطر باش، ناراحت مباش، زیرا رنگ خداوند عز و جل به هر شکل که آن دو دوست داشته باشند این حله ها را رنگ خواهد کرد و قلب آنان را شاد خواهد نمود...

بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار علیهم السلام با ترجمه فارسی جلد 44 صفحه 245

قُدومُ آلِ الرَّسولِ صلّي الله عليه و آله إلَى المَدينَةِ
بازگشت خاندان رسول صلی الله علیه و آله به مدینه

#بخش_اول

قَالَ بَشِيرُ بْنُ جَذْلَمٍ فَلَمَّا قَرُبْنَا مِنْهَا نَزَلَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (صلوات الله علیه) فَحَطَّ رَحْلَهُ وَ ضَرَبَ فُسْطَاطَهُ وَ أَنْزَلَ نِسَاءَهُ وَ قَالَ يَا بَشِيرُ رَحِمَ اللَّهُ أَبَاكَ لَقَدْ كَانَ شَاعِراً فَهَلْ تَقْدِرُ عَلَى شَيْ‌ءٍ مِنْهُ فَقَالَ بَلَى يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) إِنِّي لَشَاعِرٌ فَقَالَ (علیه السلام) ادْخُلِ الْمَدِينَةَ وَ انْعَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (صلوات الله علیه) قَالَ بَشِيرٌ: فَرَكِبْتُ فَرَسِي وَ رَكَضْتُ حَتَّى دَخَلْتُ الْمَدِينَةَ فَلَمَّا بَلَغْتُ مَسْجِدَ النَّبِيِّ (صلی الله علیه و آله) رَفَعْتُ صَوْتِي بِالْبُكَاءِ وَ أَنْشَأْتُ أَقُولُ‌
يَا أَهْلَ يَثْرِبَ لَا مُقَامَ لَكُمْ بِهَا * * * قُتِلَ الْحُسَيْنُ فَأَدْمُعِي مِدْرَارٌ
الْجِسْمُ مِنْهُ بِكَرْبَلَاءَ مُضَرَّجٌ‌ * * * وَ الرَّأْسُ مِنْهُ عَلَى الْقَنَاةِ يُدَارُ

قَالَ ثُمَّ قُلْتُ هَذَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (صلوات الله علیه) مَعَ عَمَّاتِهِ وَ أَخَوَاتِهِ قَدْ حَلُّوا بِسَاحَتِكُمْ وَ نَزَلُوا بِفِنَائِكُمْ وَ أَنَا رَسُولُهُ إِلَيْكُمْ أُعَرِّفُكُمْ مَكَانَهُ قَالَ فَمَا بَقِيَتْ فِي الْمَدِينَةِ مُخَدَّرَةٌ وَ لَا مُحَجَّبَةٌ إِلَّا بَرَزْنَ مِنْ خُدُورِهِنَّ مَكْشُوفَةً شُعُورُهُنَّ مُخَمَّشَةً وُجُوهُهُنَّ ضَارِبَاتٍ خُدُودُهُنَّ يَدْعُونَ بِالْوَيْلِ وَ الثُّبُورِ فَلَمْ أَرَ بَاكِياً أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَ لَا يَوْماً أَمَرَّ عَلَى الْمُسْلِمِينَ مِنْهُ (بَعدَ وَفاةِ رَسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله)...

الملهوف ـ به نقل از بشير بن حَذلَم [1] ـ: هنگامى كه به نزديك مدينه رسيديم ، على بن الحسين (امام زين العابدين صلوات الله عليه) فرود آمد و بارش را فرود آورد و خيمه اش را بر پا كرد و زنان كاروان را فرود آورد و فرمود : «اى بشير ! خدا ، پدرت را كه شاعر بود ، رحمت کند ! آيا تو نيز مى توانى چيزى بسرايى ؟» . گفتم : آرى ، اى فرزند پيامبر خدا ! من شاعرم. فرمود : «به مدينه برو و خبر [شهادت] ابا عبد اللّه (صلوات الله عليه) را اعلام كن» . بشیر گوید: اسبم را سوار شدم و تاختم تا به مدينه وارد شدم . هنگامى كه به مسجد النبی (صلى الله عليه و آله) رسيدم ، صدايم را به گريه بلند كردم و چنين سرودم و خواندم:
اى اهل يثرب ! ديگر در آن نمانيد . حسين ، كشته شد . پس اشك بريزيد!
پيكر خونين او در كربلاست و سر او بر نيزه ، به اين سو و آن سو برده مى شود.
سپس گفتم : اين ، على بن الحسين (صلوات الله علیه) است ، با عمّه ها و خواهرانش ، كه در اطراف و حومه شما فرود آمده اند و من ، فرستاده او به سوى شما هستم تا جايش را به شما بشناسانم. بشیر گوید هيچ مخدره و محجبه ای (زن پرده نشين و باحجابى) در مدينه باقى نمانْد ، جز آن كه از پسِ پرده ها ، سرْ باز و صورتْ خراشيده و لطمه زنان بر گونه ، بيرون آمد . آنان ، با صداى بلند مى گريستند و زارى مى كردند و هيچ گاه به اندازه آن روز ، مرد و زن گريان ندیده بودم و پس از وفات پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله) روزى تلخ تر از آن ، بر مسلمانان نديده بودم...

لهوف صفحه 197
بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار علیهم السلام ج 45 ص 147

کیفیت ولادت حضرت فاطمه زهرا صلوات الله علیها

#بخش_اول

عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ (صلوات الله علیه) کَیْفَ کَانَ وِلَادَةُ فَاطِمَةَ (صلوات الله علیها) فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ خَدِیجَةَ (صلوات الله علیها) لَمَّا تَزَوَّجَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) هَجَرَتْهَا نِسْوَةُ مَکَّةَ فَکُنَّ لَا یَدْخُلْنَ عَلَیْهَا وَ لَا یُسَلِّمْنَ عَلَیْهَا وَ لَا یَتْرُکْنَ امْرَأَةً تَدْخُلُ عَلَیْهَا فَاسْتَوْحَشَتْ خَدِیجَةٌ لِذَلِکَ وَ کَانَ جَزَعُهَا وَ غَمُّهَا حَذَراً عَلَیْهِ (صلی الله علیه و آله) فَلَمَّا حَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ کَانَتْ فَاطِمَةُ (صلوات الله علیها) تُحَدِّثُهَا مِنْ بَطْنِهَا وَ تُصَبِّرُهَا وَ کَانَتْ تَکْتُمُ ذَلِکَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَدَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ یَوْماً فَسَمِعَ خَدِیجَةَ تُحَدِّثُ فَاطِمَةَ (صلوات الله علیها) فَقَالَ لَهَا یَا خَدِیجَةُ مَنْ تُحَدِّثِینَ قَالَتْ الْجَنِینُ الَّذِی فِی بَطْنِی یُحَدِّثُنِی وَ یُؤْنِسُنِی قَالَ یَا خَدِیجَةُ هَذَا جَبْرَئِیلُ یُخْبِرُنِی أَنَّهَا أُنْثَی وَ أَنَّهَا النَّسْلَةُ الطَّاهِرَةُ الْمَیْمُونَةُ وَ أَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی سَیَجْعَلُ نَسْلِی مِنْهَا وَ سَیَجْعَلُ مِنْ نَسْلِهَا أَئِمَّةً وَ یَجْعَلُهُمْ خُلَفَاءَهُ فِی أَرْضِهِ بَعْدَ انْقِضَاءِ وَحْیِهِ.
فَلَمْ تَزَلْ خَدِیجَةُ (صلوات الله علیها) عَلَی ذَلِکَ إِلَی أَنْ حَضَرَتْ وِلَادَتُهَا فَوَجَّهَتْ إِلَی نِسَاءِ قُرَیْشٍ وَ بَنِی هَاشِمٍ أَنْ تَعَالَیْنَ لِتَلِینَ مِنِّی مَا تَلِی النِّسَاءُ مِنَ النِّسَاءِ فَأَرْسَلْنَ إِلَیْهَا أَنْتَ عَصَیْتِنَا وَ لَمْ تَقْبَلِی قَوْلَنَا وَ تَزَوَّجْتِ مُحَمَّداً یَتِیمَ أَبِی طَالِبٍ فَقِیراً لَا مَالَ لَهُ فَلَسْنَا نَجِی ءُ وَ لَا نَلِی مِنْ أَمْرِکِ شَیْئاً فَاغْتَمَّتْ خَدِیجَةُ (صلوات الله علیها) لِذَلِکَ فَبَیْنَا هِیَ کَذَلِکَ إِذْ دَخَلَ عَلَیْهَا أَرْبَعُ نِسْوَةٍ سُمْرٍ طِوَالٍ کَأَنَّهُنَّ مِنْ نِسَاءِ بَنِی هَاشِمٍ فَفَزِعَتْ مِنْهُنَّ لَمَّا رَأَتْهُنَّ...

امالی صدوق: مفضل بن عمر نقل می کند که گفت: «از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله علیه) پرسیدم: «ولادت فاطمه (صلوات الله علیها) چگونه بود؟»
فرمود: بله! هنگامی که رسول خدا (صلّی اللَّه علیه و آله) با خدیجه (صلوات الله علیها) ازدواج کرد، زنان مکه از آن بانو کناره گیری کردند. آنها دیگر نزد او نمی رفتند و بر او سلام نمی کردند و به هیچ زنی اجازه نمی دادند که نزد آن بانو مشرف شود. این موضوع باعث آزردگی خاطر و ناراحتی خدیجه (صلوات الله علیها) شد و پیوسته از این بیمناک بود که مبادا به پیامبر (صلی اللَّه علیه و آله) آسیبی برسد.
هنگامی که خدیجه حضرت فاطمه را باردار شد، آن حضرت در رحم مادر با وی سخن می گفت و او را به صبر و شکیبایی می خواند. ولی خدیجه (صلوات الله علیها) این موضوع را از رسول خدا (صلّی اللَّه علیه و آله) پنهان می کرد. تا اینکه یک روز پیامبر خدا نزد خدیجه آمد و شنید که آن بانو سرگرم سخن گفتن با فاطمه است. فرمود: «ای خدیجه! با که سخن می گویی؟ خدیجه پاسخ داد: «این جنینی که در رحم من است با من سخن می گوید و مونس من است.»
پیامبر خدا (صلّی اللَّه علیه و آله) فرمود: «ای خدیجه! این جبرئیل است که به من خبر می دهد و می گوید که این فرزند دختر و سلاله نسلی طاهر و مبارک است و خداوند تبارک و تعالی نسل مرا به واسطه این دختر برقرار و پایدار خواهد ساخت. به زودی امامان را از دامان این دختر به وجود خواهد آورد و آنان را پس از اینکه وحی پروردگار قطع شود، در زمین خلیفه خویشتن قرار خواهد داد.»
حضرت خدیجه (صلوات الله علیها) همواره در همین حال بود تا اینکه سرانجام هنگام وضع حمل وی فرا رسید. در این موقع خدیجه پی زنان قریش و بنی هاشم فرستاد و گفت که بیایید و مرا در انجام وضع حملی که برای زنان است یاری برسانید. آنان به او پیکی فرستادند و گفتند: «چون تو ما را نافرمانی کردی و سخن ما را نپذیرفتی و با محمّد (صلی اللَّه علیه و آله) که شخصی فقیر و فرزند یتیم ابوطالب بود ازدواج کردی، ما نیز نزد تو نخواهیم آمد و هیچ کمکی به تو نخواهیم کرد!»
خدیجه (صلوات الله علیها) از شنیدن این جواب بسیار غمگین شد. او اندوهگین و پریشان خاطر در اندیشه کار خویش بود که ناگاه چهار زن گندمگون و بلند بالا که به زنان بنی هاشم شباهت داشتند، نزد او آمدند؛ پس با دیدن آنان گریه و زاری کرد و از آنها کمک خواست...

بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار عليهم السلام ج 43 ص 2

حَدِيثُ مُفَاخَرَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ صلوات الله علیه مَعَ وَلَدِهِ الْحُسَيْنِ صلوات الله علیه
حدیث مفاخره امیرالمومنین علی بن ابی طالب صلوات الله علیه با فرزندش امام حسین صلوات الله علیه

#بخش_اول

قَالَ حَدَّثَنَا سُلَيْمَانُ بْنُ مِهْرَانَ قَالَ حَدَّثَنَا جَابِرٌ عَنْ مُجَاهِدٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَبَّاسٍ قَالَ حَدَّثَنَا رَسُولُ اللَّهِ قَالَ‌ لَمَّا عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ رَأَيْتُ عَلَى بَابِ الْجَنَّةِ مَكْتُوباً لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ عَلِيٌّ وَلِيُّ اللَّهِ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ سِبْطَا رَسُولِ اللَّهِ وَ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ صَفْوَةُ اللَّهِ وَ عَلَى نَاكِرِهِمْ وَ بَاغِضِهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ تَعَالَى قِيلَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) كَانَ جَالِساً ذَاتَ يَوْمٍ وَ عِنْدَهُ الْإِمَامُ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ (صلوات الله علیه) إِذْ دَخَلَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ (صلوات الله علیه) فَأَخَذَهُ النَّبِيُّ وَ أَجْلَسَهُ فِي حَجْرِهِ وَ قَبَّلَ بَيْنَ عَيْنَيْهِ وَ قَبَّلَ شَفَتَيْهِ وَ كَانَ لِلْحُسَيْنِ سِتُّ سِنِينَ فَقَالَ عَلِيٌّ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَ تُحِبُّ وَلَدِيَ الْحُسَيْنَ قَالَ النَّبِيُّ وَ كَيْفَ لَا أُحِبُّهُ وَ هُوَ عُضْوٌ مِنْ أَعْضَائِي فَقَالَ عَلِيٌّ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَيُّمَا أَحَبُّ إِلَيْكَ أَنَا أَمِ الْحُسَيْنُ فَقَالَ الْحُسَيْنُ يَا أَبَتَا مَنْ كَانَ أَعْلَى شَرَفاً كَانَ أَحَبَّ إِلَى النَّبِيِّ وَ أَقْرَبَ إِلَيْهِ مَنْزِلَةً قَالَ عَلِيٌّ لِوَلَدِهِ أَ تُفَاخِرُنِي يَا حُسَيْنُ قَالَ نَعَمْ يَا أَبَتَاهْ إِنْ شِئْتَ فَقَالَ لَهُ الْإِمَامُ عَلِيٌّ يَا حُسَيْنُ أَنَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ أَنَا لِسَانُ الصَّادِقِينَ أَنَا وَزِيرُ الْمُصْطَفَى أَنَا خَازِنُ عِلْمِ اللَّهِ وَ مُخْتَارُهُ مِنْ خَلْقِهِ أَنَا قَائِدُ السَّابِقِينَ إِلَى الْجَنَّةِ أَنَا قَاضِي الدَّيْنِ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ أَنَا الَّذِي عَمُّهُ سَيِّدٌ فِي الْجَنَّةِ أَنَا الَّذِي أَخُوهُ جَعْفَرٌ الطَّيَّارُ فِي الْجَنَّةِ عِنْدَ الْمَلَائِكَةِ أَنَا قَاضِي الرَّسُولِ أَنَا آخِذٌ لَهُ بِالْيَمِينِ أَنَا حَامِلُ سُورَةِ التَّنْزِيلِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ بِأَمْرِ اللَّهِ تَعَالَى أَنَا الَّذِي اخْتَارَنِي اللَّهُ تَعَالَى مِنْ خَلْقِهِ أَنَا حَبْلُ اللَّهِ الْمَتِينُ الَّذِي أَمَرَ اللَّهُ تَعَالَى خَلْقَهُ أَنْ يَعْصِمُوا بِهِ فِي قَوْلِهِ تَعَالَى‌ وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً ...

ابن عباس گوید رسول خدا حدیث کرد ما را و فرمود زمانی که مرا به آسمان عروج دادند؛ دیدم بر درب بهشت نوشته شده: معبودی جز الله نیست؛ محمد رسول خداست؛ علی ولی خداست؛ و حسن و حسین دو نوه رسول خدا هستند و فاطمه زهرا برگزیده خداست و بر منکرین آنها و مبغضین آنها لعنتِ خداوند متعال باد.
گفته شده: روزی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نشسته بود و امیرالمؤمنین (صلوات الله علیه) نزد آن حضرت حضور داشت که ناگاه حسین بن علی (صلوات الله علیه) وارد شد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) او را گرفت و در دامان خود نشانید و بین دو چشم و لبهایش را بوسید و در آن زمان حسین (صلوات الله علیه) شش سال داشت.
حضرت علی (صلوات الله علیه) فرمود: ای رسول خدا ! آیا فرزندم حسین را دوست داری؟
پیامبر فرمود: و چگونه او را دوست نداشته باشم در حالیکه عضوی از اعضای من است.
حضرت علی (صلوات الله علیه) فرمود: ای رسول خدا! من نزدت محبوب تر هستم یا حسین؟ پس امام حسین فرمود:
ای پدر جان! کسی که از حیث شرف بالاتر است نزد پیامبر محبوبتر و از نظر جایگاه به او نزدیکتر است.
حضرت علی (صلوات الله علیه) به فرزندش فرمود:
آیا با من مفاخره می کنی ای حسین؟ (یعنی حاضری هر کدام افتخارات خود را بازگو کنیم؟)
عرض کرد: بله ای پدر جان! اگر مایل باشید
امام علی (صلوات الله علیه) به او فرمود: ای حسین! منم امیرالمومنین منم زبان راستگویان منم وزیر مصطفی منم خزانه دار علم خدا و برگزیده او از میان آفریدگانش منم فرمانده سابقین به طرف بهشت منم پرداخت کننده بدهی رسول خدا من کسی هستم که عمویش حمزه سید و سرور در بهشت است منم که بردارم جعفر با فرشتگان در بهشت پرواز می کند
من از طرف رسول خدا منصب قضاوت دارم من برای او پیمان گرفتم من از طرف خداوند متعال مأموریّت یافتم آیات سوره برائت را برای اهل مکّه قرائت کنم منم که خداوند متعال او را از میان آفریدگانش برگزیده
من ریسمان محکم الهی هستم که خداوند متعال بندگانش را دستور داده که به آن چنگ بزنند در فرمایش خداوند متعال:
«وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْل اللَّهِ جَمیعاً»
«و همگی به ریسمان الهی چنگ بزنید»...

الفضائل (القمي‌، شاذان بن جبرئيل) ص 83

✅ادامه در بخش بعدی

خَبَرُ مُفَاخَرَةِ عَلَيِّ بْنِ أَبْي طَالِبٍ صلوات الله علیه وَ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ صلوات الله علیها
حدیث مفاخره امیرالمومنین علی بن ابی طالب صلوات الله علیه با فاطمه زهرا صلوات الله علیها

#بخش_اول

رُوِيَ أَنَّهُ جَاءَ فِي الْخَبَرِ أَنَّ الْإِمَامَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ (صلوات الله علیه) كَانَ ذَاتَ يَوْمٍ هُوَ وَ زَوْجَتُهُ فَاطِمَةُ (صلوات الله علیها) يَأْكُلَانِ تَمْراً فِي الصَّحْرَاءِ إِذْ تَدَاعَيَا بَيْنَهُمَا بِالْكَلَامِ فَقَالَ عَلِيٌّ يَا فَاطِمَةُ إِنَّ النَّبِيَّ (صلی الله علیه و آله) يُحِبُّنِي أَكْثَرَ مِنْكِ فَقَالَتْ وَا عَجَبَا مِنْكَ يُحِبُّكَ أَكْثَرَ مِنِّي وَ أَنَا ثَمَرَةُ فُؤَادِهِ وَ عُضْوٌ مِنْ أَعْضَائِهِ وَ غُصْنٌ مِنْ أَغْصَانِهِ وَ لَيْسَ لَهُ وَلَدٌ غَيْرِي فَقَالَ لَهَا عَلِيٌّ يَا فَاطِمَةُ إِنْ لَمْ تُصَدِّقِينِي فَامْضِي بِنَا إِلَى أَبِيكِ مُحَمَّدٍ قَالَ فَمَضَيْنَا إِلَى حَضْرَتِهِ فَتَقَدَّمَتْ وَ قَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَيُّنَا أَحَبُّ إِلَيْكَ أَنَا أَمْ عَلِيٌّ قَالَ النَّبِيُّ أَنْتَ أَحَبُّ إِلَيَّ وَ عَلِيٌّ أَعَزُّ عَلَيَّ مِنْكَ فَعِنْدَهَا قَالَ سَيِّدُنَا وَ مَوْلَانَا الْإِمَامُ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَ لَمْ أَقُلْ لَكَ أَنَا وَلَدُ فَاطِمَةَ ذَاتِ التُّقَى قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا ابْنَةُ خَدِيجَةَ الْكُبْرَى قَالَ عَلِيٌّ وَ أَنَا ابْنُ الصَّفَا قَالَتْ فَاطِمَةُ أَنَا ابْنَةُ سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى قَالَ عَلِيٌّ وَ أَنَا فَخْرُ الْوَرَى قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا ابْنَةُ دَنا فَتَدَلَّى‌ وَ كَانَ مِنْ رَبِّهِ‌ قابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنى‌قَالَ عَلِيٌّ وَ أَنَا وَلَدُ الْمُحْصَنَاتِ قَالَتْ فَاطِمَةُ أَنَا بِنْتُ الصَّالِحَاتِ وَ الْمُؤْمِنَاتِ قَالَ عَلِيٌّ خَادِمِي جَبْرَئِيلُ قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا خَاطَبَنِي فِي السَّمَاءِ رَاحِيلُ وَ خَدَمَتْنِي الْمَلَائِكَةُ جِيلًا بَعْدَ جِيلٍ قَالَ عَلِيٌّ وَ أَنَا وُلِدْتُ فِي الْمَحَلِّ الْبَعِيدِ الْمُرْتَقَى قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا زُوِّجْتُ فِي الرَّفِيعِ الْأَعْلَى وَ كَانَ مَلَاكِي فِي السَّمَاءِ قَالَ عَلِيٌّ أَنَا حَامِلُ اللِّوَاءِ قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا ابْنَةُ مَنْ عُرِجَ بِهِ إِلَى السَّمَاءِ قَالَ عَلِيٌّ أَنَا ابْنُ صَالِحِ الْمُؤْمِنِينَ قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا ابْنَةُ خَاتَمِ النَّبِيِّينَ قَالَ عَلِيٌّ وَ أَنَا الضَّارِبُ عَلَى التَّنْزِيلِ قَالَتْ فَاطِمَةُ وَ أَنَا صَاحِبَةُ التَّأْوِيلِ قَالَ عَلِيٌّ وَ أَنَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سِينِينَ...

روایت شده در خبری آمده که روزی امام علی بن ابی طالب (صلوات الله علیه) به همراه همسرش فاطمه (صلوات الله علیها) در صحرا خرما می خوردند و سخن می گفتند. در این هنگام، علی فرمود: «ای فاطمه! چنین است که پیامبر (صلی الله علیه و آله) مرا بیش از تو دوست می دارد. » حضرت فرمود: «چه سخن عجیبی می گویی که او بیش از من، تو را دوست دارد؛ در حالی که من میوه قلب او و عضوی از اعضایش و شاخه ای از شاخه هایش هستم و جز من فرزند دیگری ندارد.» پس علی به او فرمود: «ای فاطمه! اگر مرا تصدیق نمی کنی برخیز تا نزد پدرت محمّد برویم.»
گوید: پس نزد حضرت رسول رفتیم و حضرت زهرا پیشی گرفت و فرمود: «یا رسول الله! کدامیک از ما نزد شما محبوبتریم؟ من یا علی؟» پیامبر فرمود: «تو نزد من محبوبتر هستی و علی برای من از تو عزیزتر است.»
در این هنگام، سید ما و مولای ما، امام علی بن ابی طالب فرمود: «آیا به تو نگفتم؟ من فرزند فاطمه، همان فاطمه پرهیزگار هستم» فاطمه فرمود: «و من دختر خدیجه کبرایم.» علی فرمود: «و من پسر صفایم» و فاطمه فرمود: «من دختر سدرة المنتهایم. » علی فرمود: «و من افتخار جهانیانم.» فاطمه فرمود: «و من دختر کسی هستم که نزدیک و نزدیکتر شد و تا پروردگارش جز به اندازه قاب دو کمان فاصله نداشت، یا کمتر از آن. » علی فرمود: «و من فرزند زنان عفیفه ام.» و فاطمه فرمود: «من دختر زنان صالح و مؤمنه ام.»
علی فرمود: «خادم من جبرئیل است.» فاطمه فرمود: «و من کسی هستم که در آسمان راحیل و گروهی از ملائکه از پس گروه دیگر در خدمت من هستند.»
علی فرمود: «و منم کسی که در آن مکان دور مرتفع به دنیا آمدم.» فاطمه فرمود: «و منم کسی که در جایگاه والای بلند مرتبه ازدواج کردم و فرشتگان من در آسمانند.» علی فرمود: «من حامل پرچم هستم.» فاطمه فرمود: «و من دختر کسی هستم که به آسمان عروج کرد.» علی فرمود: «من فرزند مرد صالح از مؤمنان هستم.» فاطمه فرمود: «و من دختر خاتم انبیا هستم.»
علی فرمود: «من ضربه زننده بر اساس وحی هستم.» فاطمه فرمود: «و من صاحب تأویلم.»
علی فرمود: «من درختی هستم که از طور سینین برآمدم.»...

الفضائل (القمي‌، شاذان بن جبرئيل) ص 80

✅ادامه در بخش بعدی