▪️قبل از آن که بیمار شود، دیدن کتابهایی که مثل عروس باکره‌ای در انتظار لمس شدن بودند، در کتابخانۀ عریض و طویل اتاقش او را به وجد می‌آورد، ولی هر چه بر شدت بیماری‌اش افزوده می‌شد، جای آن وجد را شرم و اندوه می‌گرفت، شاید به این دلیل که نتوانسته بود آنها را بخواند، یا خواندن آنها کمکی به بهبودی او نمی‌کرد. بالاخره آن روز تصمیمش را گرفت. کتابها را آرام و شمرده روی هم گذاشت. باید پانصد جلد کتاب و نشریه را قبل از آن که دیر شود برای اهدا به کتابخانۀ دانشگاه بسته‌بندی می‌کرد. تا شاید کسی در آینده آنها را بخواند. شاید کسی فرصت خواندن آنها را پیدا کند.

▫️توضیح: عکس آرشیوی و داستان خیالی است.

🎦 پیشاپیش از این که می‌خواهم یک فرضیۀ ترسناک و تلخ را مطرح کنم، عذرخواهی می‌کنم.
اگر روزی دانشمندان به یک سر بریده، فقط خون و اکسیژن برسانند، آن سر خواهد توانست با گوش بشنود، با چشم ببیند، با بینی بو کند و با زبان بچشد و لمس کند. همچنین اگر تفکر و تعقل محصول مغز باشد، در این صورت آن سر می‌تواند فلسفه بورزد یا به عنوان مثال با دیدن یک جفت زیبا، عاشق شود و غزل بسراید. البته آن سر هیچ وقت طعم در آغوش کشیدن را نخواهد فهمید، زیرا دستی برای بغل کردن ندارد. اما تلخ بودن این فرضیه زمانی است که این سر نتواند در برابر پزشکان، اگر قصد اذیت و آزار او را داشته باشند، از خود دفاع کند.

🔺متن بالا فقط یک فرضیۀ آزمایش نشده است و از واقعی بودن فیلم هم اطلاعی ندارم.

🎦 وقتی می‌شنوم که توت عنخ آمون، یازدهمین فرعون مصر باستان، در سن نوزده سالگی از دنیا رفته است، از این که در این فقره از یک پادشاه جلوترم احساس رضایت می‌کنم. با این که می‌توانم حدس بزنم کسی که تابوتش از یک تن طلای خالص ساخته شده در چه ناز و نعمتی زندگی کرده است.

▪️آن وقت‌ها دل من چشمۀ زلالی بود، حالا چاهی که جنازه‌ای ته آن افتاده، جنازۀ امید به رستگاری انسان، امیدی که آنوقت‌ها زنده بود.

✍️ شاهرخ مسکوب
📸 تهمینه منزوی
#افغانستان
▫️

▪️ویرژیل گفت: در آنجا هر کس عزیزترین کسان خود را می‌درد و این آغاز دوزخ است.

#کمدی_الهی
#دانته
نقاشی از دیاکو حسن‌نژاد
▫️

[خواهر]: داداش، تا حالا شده روی شونه‌های یک درخت گریه کنی؟
[داداش]: نه، یعنی چطوری؟
[خواهر]: خواب می‌دیدم که سرم رو گذاشتم روی تنۀ یک درخت و گریه می‌کنم، یک درخت با چند تنۀ نازک که با هق‌هق من تاب می‌خوردند، انگار داشت منو دلداری می‌داد.
[داداش]: بعدش.
[خواهر]: خیلی گریه کردم.
▫️

◻️مقدمه‌ای بر یک فیلم کوتاه

درس خواندن، رقابت کردن و کسب انواع افتخارات و در نهایت ازدواج کردن و اشتغال، قطعاتی از یک بازی پر اضطراب است که از سوی خانواده یا جامعه بر ما تحمیل می‌شود. فقط افراد معدودی می‌توانند از این بازی، پیش از پایان عمر، دست بکشند.

شما را به دیدن این فیلم کوتاه دعوت می‌کنم🔻

از خانهٔ ویران خودت دست نکش
از جان پریشان خودت دست نکش
آفاق به جز تزاحم وحشت نیست
از سیر گریبان خودت دست نکش

#یاغی
#اشعار_خیامانه
▫️

🔸چه کرونا از رگ گردن به ما نزدیکتر باشد چه نباشد، نباید فراموش کرد که ما در هر صورت مسافریم. پس از زمان حال بیشتر استفاده کنیم و به فکر جمع کردن نباشیم که به قول خیام معلوم نیست نفسی که فرو می‌بریم، برخواهد آمد یا نه:

تا کی غم این خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پر کن قدح باده که معلومم نیست
این دم که فرو برم برآرم یا نه
▫️

▫️بیشتر ما تجربۀ سوار شدن بر ترن هوایی شهربازی را داریم و می‌دانیم که سرعت و شتاب، اضطراب‌آور و کندی و سکون، آرامش‌بخش است. اکنون می‌توان تاریخ را به دو دوره تقسیم کرد. عصر ما را که در آن کارها با سرعت انجام می‌شود، عصر اضطراب و دلهره و قدیم را که در آن کارها با کندی صورت می‌گرفت، عصر سکون و آرامش می‌توان نامید.

در ادامه شما را به دیدن یک فیلم کوتاه که در آن سرعت و شتاب در مقابل آرامش یک روستای قدیمی قرار گرفته است، دعوت می‌کنم.🔻

آن قصر که با چرخ همی زد پهلو
بر درگه آن شهان نهادندی رو
دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای
بنشسته همی گفت که کوکو کوکو
#خیام

↩️ از پُستهای قبلی

▫️بهترین روش زندگی از نظر اپیکور ساده زندگی کردن است.

منتظر تکرار لحظه‌ها نباشیم، زندگی سریال نیست.

▫️فرزانه معصومیان گوینده و مجری با سابقه رادیو بر اثر ابتلا به کرونا درگذشت.

🔶 انسانها در طول تاریخ به دو گروه تقسیم می‌شوند. گروهی که با هواپیمای حامل پول کشور را ترک می‌کنند و گروهی که برای نجات خود از چرخ یا بال هواپیما آویزان می‌شوند.

‏●●
روزی قدم خواهم گذاشت
در جاده‌ای بی‌انتها
و چشم خواهم دوخت
به پرواز کلاغها در افق
که بی‌اعتنا
از من می‌گریزند
آنها می‌دانند
که ارزش آزادی
بیشتر از نان است
▫️

🔹تمام کوشش خیام این است که از این تسلسل (هستی) بگریزد.
#شایگان

تسلسل و تکرار ملال آور است. برای رهایی از این تسلسل و تکرار باید کاری کرد. باید کاری کرد که این تسلسل و تکرار شکسته شود. مثل یک زندانی که برای رها شدن از محیط بسته و تکراری زندان دست به کار می‌شود و یک رشته هنری یا ورزشی را دنبال می‌کند تا از تسلسل و تکرار رنج آور محیط زندان بکاهد. بعد از آن است که شادی و راحتی به سراغ او می‌آید، زیرا توانسته است زنجیرۀ تکرار و روزمرگی ملال‌انگیز زندان را بشکند.

📸 عکسی از فیلم: رهایی از شاوشنگ