«Մարդու մեջ մի լույս կա, որը չի մարում նույնիսկ խավարի միջով անցնելիս»։
— Վիկտոր Հյուգո, Թշվառները

«Ճշմարտությունը չի կարելի հաղորդել ուրիշին. այն պետք է ապրել»։
— Հերման Հեսսե, Սիդհարթա

Փնտրողը վերջիվերջո գտնում է, ձգտողը` հասնում, վճռողը` կատարում:

В конце концов тот, кто ищет, — находит,
Тот, кто стремится, — достигает,
Тот, кто решил, — исполняет.

Паруйр Севак

Կենացն ըմպենք հավատարիմ բոլոր կանանց,
Որոնց հաճախ ցավ ենք տալիս, բայց որքան անց,
Այնքան՝ ցավով՝ խելքի գալիս,
Տարբերում ենք մամուռ-կանաչ,
Էժան և թանկ,
Սեր և դյութանք:

Պարույր Սևակ✍🏻

«Երբ խելացին է քեզ հայհոյում, դա վատ է, իսկ երբ գովաբանում է հիմարը, ավելի վատ է»

The love that won the war... 💚
Սեր, որ հաղթեց պատերազմը... 💚

— Մա՛մ, մաթեմատիկայից 19 եմ ստացել։
— Իսկ ինչո՞ւ ոչ 20։
Ամանդան ընդամենը 13 տարեկան էր, երբ հասկացավ, որ իրենց տանը չափից շատ ուրախանալը վտանգավոր է։
Անմիտ էր՝ որքան էլ ջանար,
որքան էլ օգներ,
որքան նվիրված լիներ փոքր եղբայրներին ու քույրերին, երբ մայրը ուշ էր վերադառնում աշխատանքից…
Միշտ մի բան կար, որ նա պիտի աներ,
միշտ մի բան պակասում էր, միշտ մի բան, որ նրան դարձնում էր՝ «գրեթե լավ»։
Այդ պահին Ամանդան դեռ չէր գիտակցում,
բայց արդեն սկսել էր ապրել մի լուռ պատերազմ՝
պայքար «բավարար» չլինելու զգացմունքի դեմ… նույնիսկ երբ նա ամեն ինչ էր տալիս։
15 տարեկանում նա հաղթեց դպրոցի գիտական մրցույթում։
Դիպլոմը այնքան ամուր էր գրկել՝ որ ծալվել էր։
Բայց մայրը միայն մի բան հարցրեց․
— Քանի՞ հոգի էին մասնակցել։
Ու այդ մեկ նախադասությամբ ջնջեց հաղթանակը։
Անխոս մնացած յուրաքանչյուր բառ,
ամեն գրկախառնություն, որ երբեք չեղավ,
յուրաքանչյուր համեմատություն՝ ներկայացված որպես խորհուրդ...
Հավաքվեցին, դարսվեցին՝ ինչպես քարեր մի անհետեւանք ուսապարկի մեջ, որ Ամանդան կրում էր առանց բողոքելու։
Նա չէր ըմբոստանում։
Չեր բարձացնում ձայնը։
Պարզապես սովորեց լռել ու իրենից ավելի ու ավելի շատ պահանջել։
Քնում էր քիչ։
Հիվանդանում հաճախ։
Ժպտում էր բոլոր ընտանեկան լուսանկարներում։
Բայց ներսում՝ ապրում էր մի վերքով, որը ոչ ոք չէր տեսնում․
Սիրված չլինելու՝ այլ միայն գնահատված լինելու ցավը։
Երբ դարձավ 18 տարեկան, հեռացավ...
ոչ դռներ շրխկացնելով, ոչ գոռալով։
Ուղղակի՝ գնաց...
որովհետեւ երբեմն՝ հեռանալն է միակ եղանակը ապրելու։
Նրա համար կրթաթոշակ եղավ՝ այլ քաղաքում։
Սովորեց։
Աշխատեց։
Բուժվեց։
Սովորեց սիրել իրեն՝ առանց թույլտվություն խնդրելու։
Ինքն իրեն ծափահարել՝ թեկուզ ոչ ոք չաներ դա։
Ըմբռնել, որ իր արժեքը ոչ թե մի թվից է կախված կամ մեկի կարծիքից,
այլ՝ իր իսկ ձայնից։
Տարիներ անց, մի սառը տեսազանգի ժամանակ մայրը ասաց․
— Չեմ հասկանում՝ ինչու՞ ես այդքան օտար դարձել։
Ամանդան շունչ քաշեց ոչ թե, որ խոսի չարացած, այլ՝ տարիներով լռության մեջ հասունացած ճշմարտությամբ։
— Որովհետեւ ամեն անգամ, երբ փորձում էի մոտենալ, դու էիր ինձ հեռու մղում։
Կան խոսքեր, որոնք կապտուկ չեն թողնում… բայց ներսից կոտրում են։
Կան հայացքներ, որոնք չեն գոռում… բայց հանգցնում են...
Երբեմն՝ ձգտելով, որ մեր երեխաները լինեն լավագույնը,
մոռանում ենք ասել՝ որ նրանք արդեն արժեքավոր են։
Պահանջելն անհասկանալի է՝ առանց գրկելու։
Սրբելն անբավարար է՝ առանց տոնելու, որովհետեւ նրանք, ովքեր մեծանում են՝ հավատալով, որ երբեք բավական չեն,
վերջում փախչում են հենց այն տեղից, որտեղ ամենից շատ էին ուզում մնալ։
Եվ այդ ամենը այն պատճառով,
որ ժամանակին երբեք չլսեցին այդ մի պարզ նախադասությունը․
«Ես հպարտ եմ քեզանով»։

Շատ շատերին մտածելու տեղիք տվող տողեր են...

Մոտիվացիան է ձեզ ստիպում սկսել, բայց սովորությունն է, որ ստիպում է կանգ չառնել: Ձևավորեք լավ սովորություններ:

Ջիմ Ռոն

Սովորեցրեք 💚