شلوغ و پرکار بودن، نجات دهنده‌‌ی اصلیِ منه.

امروز یه مارپیچ پر از احساساتم.

باید یادآوری کنم که استمرار در همه‌ی موضوعات خوب نیست. لطفا از استمرار در حماقت، تنبلی و روابط نادرست و امثالهم بپرهیزید عزیزان.

خیلی به فردا فکر می‌کنی... گیریم که فردا مُردی؛ امروز رو چطوری زندگی می‌کنی؟

هیچی به اندازه‌ی رایگان و مفت بودنِ چیزی، آدمیزاد رو شاد و خوشحال نمی‌کنه و هیچی هم مثل این موضوع، سرِ آدمیزاد رو کلاه نمی‌ذاره.

از آدمایی که اسمشون بهشون میاد خیلی خوشم میاد.

نه تنها تافت، من حتی به سریش زدن بهشون هم راضیم.

ولی من عقیده دارم اگه هدفت رو به چندتا آدم که مطمعنی بدخواهت نیستن بگی بد نمی‌شه. اونا دوستت دارن و پیگیریت میکنن، تو هم دوستشون داری و نمی‌خوای ناامیدشون کنی. قشنگه.

یه عالمه حرف برای گفتن دارم اما دریغ از یک کلمه برای نوشتن.

آدم چایِ داغ بخوره زبونش بسوزه اما از کارایی که قراره بکنه برای باقی آدما نگه.

برای آدمِ بامزه‌ای بودن، نیازمند اینی که خیلی چیزا رو جدی نگیری. اول از همه هم خودت رو. منظورم این نیست که خودت رو ذلیل کنی؛ منظورم اینه که بدونی آدمِ فانی بودن اونقدر ارزش نداره که بخوای بابتش حرص بزنی... باهاش شوخی کن و جدیش نگیر. بیشتر حال می‌ده.

ناقص ادامه دادنش، تورو به کمالِ هدفت می‌رسونه.

پاشو. امروز همون فرداییه که منتظرش نشسته بودی.

چشم هات چیزی رو می‌بینه که ذهنت می‌‌خواد ببینه. اگر چیزی که دلت می‌‌خواد رو نمی‌بینی باید دیدِ ذهنت رو عوض کنی خوشگلم.

یه وقتایی هم خسته می‌شی و بیخیال ادامه دادن می‌شی؛ نه چون امیدی به از پسش بر اومدن نداشتی بلکه چون فهمیدی این مسیری که داری می‌ری ته نداره. یه چرخه‌ی بی‌انتهاست از خواستن و نشدن. پس وقتشه بزنی جاده خاکی.

درود.
همون‌طور که می‌دونید، تمام هزینه‌های تبلیغات و همین‌طور کلاس‌های نویسندگی، بعد از درگذشت مادربزرگم به دلیل سرطان، صرف بیماران می‌شه.

حالا به مناسبت اولین سالگرد درگذشت مادربزرگ، تصمیم گرفتم برای اولین بار از اعضای خونهٔ شماره ۸ دعوت کنم اگر مایل بودید، توی این کار خیر شریک بشید.

در حال حاضر یه بیماری تحت درمانه که برای ادامه مسیر حدود ۲۰ میلیون تومان کمبود هزینه داره. هر کمک کوچیک شما می‌تونه تغییر بزرگی در زندگی ایشون ایجاد کنه.

6037991091964019
به نام سعیده قوبهء
(کافیه روی شماره کارت بزنید تا کپی بشه.)

از صمیم قلب از همراهی و محبتتون سپاسگذارم.

آدم‌ها بیشتر از اینکه قربانی زخم‌های زندگیشون باشن، قربانی عادتشون به انکارن. انکار، زخم رو عمیق‌تر می‌کنه.

صمیمیت و آسیب‌پذیری با هم نسبت فامیلی دارن.

هیچوقت یه غریبه نمی‌تونه بهت خیانت کنه یا آسیبی بزنه. چون اونقدر صمیمی نیست که بتونی بهش اعتماد کنی یا اینکه ازش انتظار هرچیزیو نداشته باشی. با نزدیک شدن و رد کردن مرز‌هاست که خودت رو در مقابل آدم‌ها بی‌دفاع قرار میدی. اونقدر بی‌دفاع که اگر بخوان می‌تونن عمیق‌ترینِ آسیب‌هارو بهتون بزنه.