🔸عامیانه بنویسیم یا معیار؟

بسیاری از نویسندگان را دیده‌ام که رمان‌های‌شان را چاپ می‌کنند ولی وقتی آن‌ها را می‌خوانیم متوجه یک نکته می‌شویم: کاملا عامیانه و محاوره‌ای نوشته شده‌اند و ظاهراً تفاوتی با نوشته‌هایی که در فضای مجازی می‌بینیم، ندارند.
نمی‌گویم محاوره‌ای ننویسید اتفاقا بنویسید ولی برای خودتان نه انتشار و چاپ‌شان. وقتی شخصی کتابی می‌خرد انتظارش چیزی فراتر از نوشته‌هایی به این شکل است؛ در گذشته شاید اینگونه می‌نوشتند ولی ما باید متناسب با نیاز مخاطب در زمان کنونی بنویسیم. سعی کنید بدنهٔ نوشته‌هایتان و هرآنچه که راوی می‌گوید به زبان معیار و به‌قولی کتابی نوشته شوند اما می‌توانید دیالوگ‌های داستان را با همان لحنی که می‌خواهید، بنویسید.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔸توصیف دقیق احساسات

همیشه وقتی به احساساتم اجازه داده‌ام که خودشان را به‌طور کامل بروز بدهند فراتر از حد انتظارم نوشته‌ام. مهم نیست اکنون چه احساسی نسبت به چیزی که می‌خواهید بنویسید دارید، تنها چیزی که حائز اهمیت است میزان بروز دادن همان احساس است. گاهی شادیم پس چه بهتر که بتوانیم همین احساس را به‌خوبی توصیف کنیم؛ گاهی حس‌وحالمان غم‌انگیز است و کاری که از دست‌مان برمی‌آید وصف دقیق همین اندوه است. همهٔ افرادی که می‌خواهند نوشته‌های شما را بخوانند این احساسات را حدأقل یک‌بار در زندگی تجربه کرده‌اند؛ خوب است بدانید که نویسنده‌ها هم سعی می‌کنند از همین احساسات در نوشته‌هایشان کمک بگیرند ولی در این میان نویسنده‌ای موفق به برانگیختن احساسات مخاطب می‌شود که بتواند شفاف، دقیق و کاملاً محسوس درموردشان بنویسد.
می‌توانید برای بهترشدن در این زمینه از جمله‌نویسی استفاده کنید. هرروز یک احساس یا حتی هر موضوعی که می‌خواهید را انتخاب کنید و سپس در حد یک خط درموردش بنویسید. حواس‌تان باشد شما قرار است یک جملهٔ کاملا ادبی خلق کنید پس لطفا در نوشتنش دقت و حساسیت به‌خرج بدهید. اگر هرروز همین کار را انجام دهید دیگر توصیف دقیق و در عین حال کوتاه پدیده‌ها کار سختی نخواهد بود.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔖 اکنون یک جمله درمورد تابستان بنویسید و کامنت کنید.
مثال: سایه‌هایی که در حوض آفتاب، شنا می‌کنند.

🔸خطاب به نویسندگان جوان

شیلر خطاب به نویسندۀ جوانی که دچار مشکل قفل کردن نویسنده بوده است، نامه‌ی زیبایی می‌نویسد. این نویسندۀ جوان حرف‌های زیادی برای گفتن داشت، اما نمی‌توانست بنویسد. این وضعیت، امری متداول است. شیلر به سادگی می‌گوید: «مسئلۀ تو این است که پیش از آن که بگذاری عامل تغزلی کارش را بکند، عامل انتقادی را وارد بازی می کنی.»

ببینید بر ما در مدارس‌مان چه می‌رود: ما یاد می‌گیریم که از شکسپیر، میلتون، گوته، و هر کس دیگری انتقاد کنیم، و سپس معلم می‌گوید، حالا یک کار خلاقه انجام دهید. شما می‌نشینید و این فکر در ذهنتان سیلان پیدا می‌کند که خدای من هیچ چیز برای نوشتن ندارم. البته نمی‌توانید مثل شکسپیر بنویسید، اما اگر خود را رها کنید می‌توانید مثل خودتان بنویسید.

کتاب: الهه‌ها، جوزف کمبل، ترجمۀ عباس مخبر

@ghazaleghaffarzadeh

داستان‌ها مثل زندگی هستند. بعضی از آن‌ها شاد، برخی غم‌انگیز و تعدادی هم در حالت سکون قرار دارند. ما هرگز عمق و جزئیات این داستان‌ها را درک نمی‌کنیم مگر آنکه صفحه‌به‌صفحه از آن‌ها را ورق بزنیم و بخوانیم. حتی اگر نسبت به یک داستان، آگاهی نسبی داشته باشیم تا تمامش نکنیم نظری درموردش نمی‌دهیم پس چطور می‌توانیم زندگی را نزیسته قضاوت کنیم؟ من فکر می‌کنم کسانی که بیش‌تر داستان می‌‌نویسند و می‌خوانند معنای زندگی را هم درک کرده‌اند. آن‌ها می‌دانند که قرار نیست همیشه زندگی در یک خط صاف قرار بگیرد و بی‌شک روزی به اوج خود خواهد رسید. این نقطهٔ اوج می‌تواند عمیق‌ترین قسمت درگیری‌ها و ملال‌ها باشد یا می‌تواند بالاترین درجهٔ خوشبختی شخصیت‌هایش. چیزی که باید در این اثنا درک کنیم این نکته است که بالاخره از این نقطهٔ اوج خارج خواهیم شد و به‌پایان خوش یا تلخ خود دست پیدا خواهیم کرد؛ شاید قسمت هیجان‌انگیز زندگی و تمام داستان‌ها همین باشد که پایان را نمی‌دانیم مگر آنکه به آن برسیم و تجربه‌اش کنیم.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

📝 ده‌تا از پرتکرارترین سؤالات شما را جمع‌آوری کرده‌ام و به آن‌ها پاسخی کوتاه داده‌ام؛ می‌توانید سوال‌ها و پاسخ‌ها را در این فایل مطالعه بفرمایید.

🧡پیشاپیش سپاس از نگاه شما و ممنونم که این فایل را با آدرس کانال، منتشر می‌کنید.

با نهایت احترام: غزاله غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔸وقتی‌که به نوشتن، علاقه‌مندیم ولی استمرار نداریم

ما، شیفتهٔ نوشتنیم؛ به‌طوری‌ که درمان را در نوشتن می‌بینیم. گاهی پیش می‌آید که باوجود علاقه‌مان، نمی‌توانیم استمرار داشته باشیم و اگر امروز بنویسیم شاید تا دو روز خبری از نوشتن نباشد. بحث وقت‌نداشتن، عدم حوصله و ایده نداشتن نیست؛ بحث سر پایبند نبودن به نوشتن است. در چنین مواقعی چه کنیم و چطور فعالیتی مستمر داشته باشیم؟

🧡چند راهکار موثر را برای‌ شما عزیزان نوشته‌ام؛ امیدوارم مفید واقع شود:

🔖 معمولاً کسانی‌که برنامه‌ای در زندگی‌شان ندارند و زندگی‌شان مصداقی بر «هرچه پیش آید خوش آید» است درگیر این مشکل می‌شوند. وقتی برنامه‌ریزی کنیم، برای انجام فعالیت‌هایی که تعیین کرده‌ایم پایبندتر خواهیم بود. اگر به نوشتن علاقه‌مندید و می‌خواهید در این حرفه پیشرفت کنید پس حتما کار نوشتن را در پنج فعالیت اصلی هرروزتان قرار بدهید. یک زمان ویژه برای نوشتن در نظر بگیرید؛ مثلا امروز یک‌ساعت می‌خواهید بنویسید بنابراین در طول آن یک‌ساعت فقط به نوشتن، فکر کنید.

🔖 با تمارین ساده‌ای که وقت زیادی نمی‌گیرند آغاز کنید. به‌عنوان مثال از جمله‌نویسی استفاده کنید و روزی چندین بار این تمرین را تکرار کنید. برای خودتان موضوعی مشخص کنید و جملات کوتاه بنویسید؛ چنین تمارینی باعث ایجاد تنوع می‌شود و ذهن‌تان تمایل بیش‌تری به نوشتن، پیدا خواهد کرد.

🔖 اگر دوستانی دارید که به ادبیات و نوشتن، علاقه‌مندند پس می‌توانید با آن‌ها نوشتن را تمرین کنید. یک موضوع مشخص کنید و هرکدام‌تان در حد یک صفحه بنویسید و در نهایت برای یکدیگر بخوانید؛ این فعالیتْ رغبت شما به نوشتن را بیش‌تر می‌کند و دیگر ننوشتن، کار دشواری خواهد بود.

🔖 برای موفقیت‌هایی که در نوشتن به‌دست می‌آورید پاداشی تعیین کنید. اگر امروز دو ساعت تمام را به‌نوشتن اختصاص دادید پس پاداشی مثل قدم‌زدن، استراحت بیش‌تر و... مشخص کنید. پس از مدتی دیگر بدون پاداش هم شما به نوشتن می‌پردازید چرا که آن بخشی از زندگی‌تان شده است.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

🔸آشنایی با ژانرهای کتاب (پارت 1)

1) رئالیسم: توجه به واقعیت و زندگی اجتماعی مردم، ویژگی مهم این سبک است. نویسنده در این ژانر، معضلات اجتماعی مردم را نشان می‌دهد. نویسندگانی همچون داستایوفسکی، سیمین دانشور، محمود دولت‌آبادی نمونه‌هایی از نویسندگانی هستند که در این ژانر، رمان‌هایی خلق کرده‌اند.

2) رئالیسم جادویی: در این سبک معمولا اتفاقات در واقعیت رخ می‌دهند و تنها تفاوتی که با سبک رئالیسم دارند این است که گاهی میانه‌ی داستان، حوادثی فراواقعی رخ می‌دهد. رمان صدسال تنهایی یک رمان کم‌نظیر در این ژانر است.

3) فانتزی: در این سبک، شخصیت‌ها و اتفاقات و گاهی موقعیت‌های مکانی کاملاً تخیلی و غیرواقعی هستند. مجموعهٔ هری‌پاتر و ارباب حلقه‌ها از بهترین‌ها در این سبک‌اند.

4) جنایی: طرفداران این ژانر، شیفتهٔ هیجان‌اند. در این سبک کتاب‌ها حادثه و جنایتی رخ می‌دهد و یک‌شخص یا یک گروه به‌دنبال علت و ریشهٔ آن هستند. ماریو پوزو در رمان پدرخوانده که نمونه‌ای عالی از این ژانر است، به‌خوبی عمل کرده‌است.

#غزاله_غفارزاده
#ژانر

@ghazaleghaffarzadeh

🔸آشنایی با ژانرهای کتاب (پارت 2)

5) وحشت: آثاری که در این سبک، خلق می‌شوند دارای حوادثی هولناک و غیرقابل باور است. معمولا طرفداران این ژانر، عاشق ترس و هیجان‌اند. استیون کینگ، نویسندهٔ رمان درخشش از بهترین و باتجربه‌ترین نویسندگان این ژانر است.

6) کمیک: کتاب‌های مصوری که معمولاً دیالوگ‌محور هستند و در هر صفحه، تصاویری وجود دارد که همراه آن دیالوگ یا روایت خیلی کوتاهی گفته شده است. کتاب انجمن ارواح غمگین نمونه‌ای از این آثار است.

7) تاریخی: کتاب‌هایی که به اتفاقات و حوادثی تاریخی اشاره دارند. آثاری که در این سبک منتشر می‌شوند همیشه به‌طور مستقیم به یک موضوع تاریخی اشاره نمی‌کنند بلکه برخی از آن‌ها در قالب رمان هستند و داستان‌وار اتفاقات را برای خواننده بازگو می‌کنند همچون رمان بر باد رفته که به جنگ داخلی آمریکا اشاره دارد.

8) روانشناسی: کتاب‌های انگیزشی و توسعه‌فردی زیرمجموعهٔ این سبک هستند. این کتاب‌ها معمولاً به رشد فردی و دیدگاه شخص به زندگی کمک می‌کنند و می‌توانند راهی برای حل برخی مشکلات باشند. از بهترین کتاب‌ها در این سبک، تکه‌هایی از یک کل منسجم است.

#غزاله_غفارزاده
#ژانر

@ghazaleghaffarzadeh

برخی نویسنده‌هایمان مثل بعضی از کارگردان‌هایمان می‌گویند کتاب نمی‌خوانند و فیلم نمی‌بینند مبادا روی‌شان اثر بگذارد!

فرهنگ و هنر کارش اثرگذار بودن است، این «مبادا» را از کجا آورده‌اید؟
بگذارید اثر بگذارد. بگذارید تأثیر بگذارد.
اگر از نقاشی دیگران، کتاب دیگران و فیلم دیگران تأثیر خوب بگیرید، عیبی دارد؟
اگر دریچه‌ای به روی‌تان باز شود و دیدتان را باز کند و بعد راهی به شما نشان دهد که بعدها بشود راه خود شما، عیبی دارد؟
تأثیر پذیرفتن لزوما کپی‌برداری نیست. تأثیر پذیرفتن یعنی دنیایتان بزرگ‌تر شود، دیدتان بازتر شود...


کتاب: آن‌چنان که بودیم، لیلی گلستان

@ghazaleghaffarzadeh

کسی که می‌نویسد درواقع خلق می‌کند؛ گاهی یک انسان، گاهی یک حادثه و گاه خاطره‌ای را. خواننده می‌خواند و در پایان با واژه‌ای ضعیف آن داستان را نقل می‌کند و نمی‌داند که یک نویسنده چند روز و چند شب بیدار مانده تا فقط یک حادثه را بیافریند. نویسندگی برای یک نویسنده نه‌تنها یک حرفه بلکه دلیلی برای ادامه‌دادن است. نویسندگی نه‌فقط حرفه که عشق است؛ خاطره‌بازی‌ست، رویاپردازی و آفریدن است.
روز قلم را به تک‌تک شما عزیزان و اهالی قلم تبریک عرض می‌کنم؛ به‌امید روزی که قلم‌هایمان بدون واهمه و سرشار از امید به فردایی روشن بنویسند🧡✨

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

شما به عنوان يک رمان‌نويس لازم نيست خيلی توضيح دهيد. شما فقط با چند کلمۀ کليدی تصاوير به خصوصی را زنده می‌کنيد.
شما می‌توانيد تا اندازه‌ای با قالب‌ها، تصاوير کليشه‌ای ور برويد و به شکلی غير محتمل آن‌ها را کنار هم بگذاريد.
فکر می‌کنم فرق زيادی است بين نوشتن امروزی و نوشتن در قرن نوزدهم که احتمالاً آدم بايد خيلی چيزها را شرح می‌داد.
اگر داريد سفری به کنگو را شرح می‌دهيد يا چيزي هست که بايد خيلی کامل شرح ‌دهيد چون بيشتر مردم تصويری از آن‌جا ندارند و شايد فقط چند عکس از کاشفان آنجا ديده باشند، بايد خيلی کامل شرح دهيد.

کازوو ايشي گورو، ترجمۀ مهرشید متولی


@ghazaleghaffarzadeh

من همیشه پیش از آنکه دیالوگی را بنویسم این سؤال را از خودم می‌پرسم که آیا می‌تواند برای خواننده، ملموس باشد؟ آیا در جهان اطرافم با چنین گفت‌وگویی برخورد کرده‌ام؟ آیا واقعی است یا کاملاً تصنعی؟ متاسفانه در بسیاری از داستان‌ها و حتی فیلم‌ها شاهد گفت‌وگوهایی بوده‌ایم که فقط مربوط به داستان‌ها است نه زندگی؛ دیالوگ‌هایی که ساختگی هستند نه‌تنها منجر به ایجاد صمیمیت بین شما و مخاطب‌تان نمی‌شوند بلکه حتی او را دلزده می‌کنند.
از گفت‌وگوهایی که در اطراف‌تان رد و بدل می‌شود الگو بردارید؛ آن‌ها بیش‌ترین کمک را به شما می‌کنند تا بتوانید دیالوگ‌هایی حقیقی و ملموس بنویسید.

#غزاله_غفارزاده

@ghazaleghaffarzadeh

گفت‌وگو نه تنها در هر صفحه فضای خالی که برای خواننده چشم‌نواز است ایجاد می‌کند، بلکه به شخصیت‌های داستان جان می‌دهد، که این امر به‌لحاظ احساسی برای خواننده جذاب است. ما بیش‌تر به مکان و زمانی در یک داستان علاقه داریم که یک صحنه گفت‌وگو آن‌ها را برای‌مان توصیف و تصویر می‌کند. گفت‌وگو در ضمن انگیزه شخصیت‌ها و برنامه‌های متضاد آن‌ها را افشا می‌کند، واژه‌های تند شخصیت‌ها خوانندگان را از آن‌چه در درون شخصیت‌ها می‌گذرد آگاه می‌کند و برای قسمت‌های بعدی داستان تعلیق ایجاد می‌کند. ضمن اینکه به‌محض شروع صحنه گفت‌و‌گو، بلافاصله داستان سرعت می‌گیرد. با گفت‌و‌گو می‌توان کاری کرد که خوانندگان، زمان و مکان داستان را واقعاً حس کنند و درصورتی که گفت‌و‌گوها را درست بنویسیم گفت‌و‌گو می‌تواند حتی مضمون داستان را هم انتقال دهد. گفت‌و‌گوی مؤثر همه این عناصر را به خواننده مشتاق نشان می‌دهد و این نوع گفت‌و‌گو همان چیزی است که ما نویسندگان قصد داریم خلق کنیم.

کتاب: گفت‌وگونویسی، گلوریا کمپتون

@ghazaleghaffarzadeh