اوج می‌گیرم به ترفندی که در شأن من است
می کشم سر تا دماوندی که در شأن من است

رونوشت دردهای داغ را در چهره‌ام
می‌گذارم زیر روبندی که در شأن من است

مثل فولادی که در حین گدازِش آبدید
زنده ماندم با فرآیندی که در شأن من است

باغبان هستی‌‌ام محصول نو می‌پروَرَد
از میان زخمِ پیوندی که در شأن من است

بوته‌‌ی اندوه من آبستن حال خوش است
میوه‌اش شادی‌ست؛ فرزندی که در شأن من است

زندگى افسانه ام را مى نويسد بر زمان
با سرانگشت هنرمندى كه در شأن من است

در گلوی قصه‌گویی لال، پنهان می‌شود
داستان بی‌همانندی که در شأن من است

شک ندارم لحظه‌ی پرواز مهمان می‌کنم
خاک گورم را به لبخندی که در شأن من است...


#غزل_آرامش

@ghazalaramesh

در انتظار رسیدن بود
نگاهِ کال‌ترین رویا
هوای دشتِ تغزّل داشت
دلِ غزال‌ترین رویا

درون پيله‌ی دلتنگى
خيال، شاپرکی می‌بافت
که در سكوت، مبدل شد
به سورئال‌ترين رویا

گلوی خشک کلامم را
شراب زمزمه مهمان کرد
همين که نيمه‌ی شب نوشید
مرا زلال‌ترین رویا

حباب‌ عمر، اگر خود را
کنار لمس دقایق باخت
شناور است، تنِ ذهنم
به بی‌زوال‌ترین رویا

صدای سبز نهالى هست
میانِ بیشه‌ی کابوسم
كه نرم‌نرم، بروياند
گُلِ محال‌ترین رویا

حضور جاریِ آرامش
حرام اگر به حریمم شد
زبانه می‌کشد از جانم
تبِ حلال‌ترين رويا

نفس گرفته اگر، باشد!
هنوز حنجره‌ای باز است
كه دم به دم بسراید آه
براى لا‌ل‌ترین رویا...



#غزل_آرامش

@ghazalaramesh

گمان باطل است روشنی میانه ی تنور دل
کدام آتش؟ این تنور جای دود کردن است

هنوز خنده برلبیم و هیچکس خبر نشد
که راز حال خوبمان به وانمود کردن است


#غزل_آرامش

@ghazalaramesh

عرشیان، "اهل بهشت" اول خطابت کرده‌اند
بعد از آن اما، سزاوارِ عذابت کرده‌اند

خوشه خوشه حاصل خونِ دلت را چیده‌اند
گندمانه زیر سنگ آسیابت کرده‌اند

پیکرت تصویری از آتشفشان زخمهاست
رنج‌ها، دریایی از دردِ مذابت کرده‌اند

حَشر و نَشرَت با ملائك بود و جایت آسمان
تا به خاک افتاده‌ای،آدم حسابت کرده‌اند!

شبنم‌آسا می‌درخشیدی به گلبرگ حیات
غرق، در آغوش گرم آفتابت کرده اند

در میان سینه‌ات جای دل، آتش می‌تپید
روی هْرمِ سرخیِ آهت کبابت کرده اند

بعد با انگشتهای سرد و خون‌آلودشان
تکه تکه مزه‌ی جام شرابت کرده اند

ناگزیر از انتشارِ عطرِ آوازِ خودی
گرچه با پیرایه‌های خار، قابت کرده‌اند

زندگی سرشار بود از دور و از نزدیک، پوچ
سالها، همواره مشغول سرابت کرده اند

مثل ذهن سروها تا واپسین‌دم، سبز باش
تيشه‌ها از ریشه وقتی انتخابت کرده‌اند

تا تهِ فنجان فرصت را ننوشيدن، خطاست
لحظه‌ها، حتی اگر دیگر، جوابت كرده‌اند


#غزل_آرامش
@ghazalaramesh

میان ماندن و رفتن، حضور را بلدیم
مرورِ ثانیه‌های قطور را بلدیم

چون از تبارِ زمین خوردگانِ برپاییم
فرازهای بلند غرور را بلدیم

شدیم سالکِ عرفانِ نابِ انگوری
به‌جای خمره‌ی گِل، راه گور را بلدیم

زبانمان گُلِ آتش؛ ولی برای بیان
سکوت حنجره‌های نمور را بلدیم

خطوط پیکرِ ما را کلوخها حفظند
و ما تَخَلخُلِ سنگ صبور را بلدیم

خیالِ در‌به‌دری برد با خودش ما را
هزار قله‌ی صَعب‌‌العبور را بلدیم

برای خام نماندن، تَلى زغال شدیم
به اين بهانه كه تنها تنور را بلدیم

تمامِ بودنمان هِجّیِ گداختن است
سطورِ روشن دیوان نور را بلدیم

نیامدیم که بر خاک سرد، وا بدهیم
صفا و مَروه و جودیّ و طور را بلدیم





#غزل_آرامش
@ghazalaramesh

مسیرعبورم نفسگیر بود
همین‌قدر بی‌انتها...
سبز...
دنج...


#غزل_آرامش
@ghazalaramesh

کنارِ آبِ گل‌آلوده، در تدارک صیدیم
کسی نمانده سرِ چشمه‌‌ی زلال گرایی...

#غزل_آرامش
@ghazalaramesh

در انزوای حقایق، تهِ خیال‌گرایی
رسیده‌ایم به سرشاخه‌های کال‌گرایی

کنار هر که نشستیم، مسخ و منجمد و مات
نگاه، دوخته‌ بر قله‌ی کمال‌گرایی

همیشه مقصدمان، ارگِ جاودانه شدن بود
ولى زديم به پس‌کوچه‌ی زوال‌گرایی

غزل، بهانه‌ی نوشاعرانِ بسته زبان شد
که واکنند سرِ صحبتِ غزال‌گرایی!

کنارِ آبِ گل‌آلوده، در تدارک صیدیم
کسی نمانده سرِ چشمه‌‌ی زلال گرایی

برای هر ورق از زندگی، دلِ همه بُر خورد
میان هجمه‌ی تاروت‌های فال‌گرایی

سکوت پیشه نکردیم و حرفِ هم، نشنیدیم
شدیم پیروِ آیینِ قیل و قال گرایی

تنِ تکیده‌ی ایمان، شهیدِ شُبهه و شَک شد
زمامِ معجزه‌ها، دستِ احتمال‌گرایی

در انتهای تماشا، که صبحِ "کُنْ‌فَیَکوُن" است
بناست، رد بشویم از شبِ محال‌گرایی...

#غزل_آرامش
@ghazalaramesh

گرفته بود وقت صرف زندگى زبانمان
شكسته بسته، خطِّ سرنوشتمان مرور شد
ميانِ وسعتِ حكايتى غريب، عشق بود
كه زخم خورده، از حصار اشتياق، دور شد...


#غزل_آرامش
@ghazalaramesh