🔴تروریست مارکسیست
ارنستو چه‌گوارا :
▫️بخش سوم

🔴چه‌گوارا؛ آدمکُش، انسان‌‌ستیز، متعصب و دشمن آزادی

غیر از بوق‌های تبلیغاتی حکومتی و وبسایت‌ها و مطبوعاتی که در داخل کشور بیشتر دغدغه‌ی گرفتن سوبسید دولتی و تداوم ... نکبت و فلاکت را دارند تا کار حرفه‌ای و متوازن، بیشتر رسانه‌های فارسی‌زبان خارج کشور نیز از همان بیماری‌ها به علت:
۱) دولتی بودن و فراموش کردن استقلال خود
۲) به کار گرفتن افرادی که بجای کار حرفه‌ای فعال سیاسی چپگرا و اسلامگرا هستند
۳) عادت مخاطبان به نشنیدن دیدگاه‌های رقیب
به همان بیماری‌ها دچار شده‌اند.

💠نمونه‌های این بیماری‌ها و علائم آنها از شماره بیرون است اما در این نوشته به یک نمونه‌ی بسیار روشن و علائم انکارناپذیر آن اشاره می‌کنم و آن نحوه‌ی گزارش از زندگی چه گوارا است. به عنوان یک علامت، وبسایت و تلویزیون فارسی بی‌بی‌سی و وبسایت و تلویزیون فارسی یورونیوز و وبسایت رادیو زمانه (که گفتمان چپ بر آنها حاکم است) تا کنون ده‌ها گزارش و مطلب در ستایش و نقش و نفوذ انقلابی آمریکای جنوبی، چه‌گوارا، به خوانندگان و بینندگانشان عرضه کرده‌اند بدون حتی یک مطلب انتقادی در مورد زندگی و عملکرد وی. در حالی که فرزندان چه‌گوارا به تهران تحت حکومت اسلامگرایان ضد آمریکایی دعوت شده و بزرگ داشته می‌شوند، چه‌گوارا در شصت سال گذشته گل سرسبد رسانه‌های داخل و رسانه‌های فارسی‌زبان خارج کشور بوده است.

💠این شیفتگی البته به فارسی‌زبانان #چپ و #اسلامگرا محدود نمی‌شود. همقطاران نادان و بی‌خیال آنها در غرب نیز چنین توهمی نسبت به چه‌گوارا داشته‌اند. در کشورهای غربی برخی چهره‌های نادان و پرمدعا از این قهرمان چپ چهره‌ای مقدس ساخته‌اند. عکس این جنایتکار بر روی پیراهن‌هایی نقش شده و توسط مدعیان انقلاب پوشیده می‌شود یا در اتاق‌‌هایشان نصب می‌گردد. آنها وی را نماد مبارزه با سرمایه‌داری می‌دانند در حالی که وی نماد مبارزه با انسانیت و اخلاق و آزادی بود. خواننده‌ای مثل جی زی که خود از توزیع‌کنندگان مواد مخدر بوده و امروز به قهرمان چپ تبدیل شده پیراهنی با عکس چه گوارا را در یکی از کنسرت‌هایش پوشید. مدلی به نام جیزل لباس شنایی با عکس صورت چه گوارا پوشیده و عکس گرفته و حتی شاهزاده هری بریتانیا در دوران جوانی در لباس معمول چه گوارا عکس گرفته است. تعداد قابل توجهی از فیلم‌های هالیوودی چه گوارا را به یکی از نمادهای فرهنگ رسمی و مورد توجه تبدیل کرده‌اند.

💠اما بُت چپ و اسلامگرایان با عدم انجام مسئولیت حرفه‌ای رسانه‌ها به درستی به جامعه‌ی جهانی معرفی نشده است. اطلاعاتی وجود دارد که هرگز در اختیار خواننده‌ی فارسی‌زبان در مورد این فرد متعصب، جنایتکار، انسان‌هراس، متوهم، سرکوبگر و با خوی حیوانی در اختیار مردم ایران بالاخص جوانان ایرانی قرار نگرفته است. به بخشی از این اطلاعات که همه مستند هستند اشاره می‌کنم:
ادامه👇
https://t.me/ghasedak_rahaei/14434

👁 ‏از چپ چه مانده است؟
برگرفته از #کتاب 'جهان در آستانه‌ی قرن بیست و یکم' ✍🏼 اریک جی. هاسبام

چپ مولود انقلاب فرانسه است نه انقلاب روسیه؛ پروژه‌ی شکست‌خورده‌ی بلشویک‌ها با عدم توانایی‌شان در تغییر و اصلاح فروپاشید و پیش‌رفت‌های اقتصادی مبتنی بر #لیبرالیسم، پایه‌های فکری چپ‌های سوسیالیست را سست کرد. ریشه‌ی بحران فکری #چپ در پارادوکس دو شاخه‌ی چپ انقلابی و چپ سوسیال دموکرات نهفته و چپ از نظر فکری مانند پاندولی سرگردان، همواره حیران و سردرگم این کشاکش است.

در کارزار عمل هم برای آن‌ها چیزی نمانده. ایدئولوژی چپ با بهبود شرایط کارگران در نظام #سرمایه‌داری و عدم تحقق هدف‌هایش در چارچوب سوسیالیسم اقتصادی دچار بحران جدی شد؛ این لیبرال‌ها بودند که الگوی عملی جدیدی برای اصلاح جامعه پی‌ریزی کردند، نه چپ‌ها و امروز کارگران که نقطه‌ی هدف جنبش‌های چپ بودند در بهشت کاپیتالیستی بالاترین نرخ رفاه را دارند، همان کارگرانی که در نظام کمونیستی نان خوردن هم نداشتند. نسخه‌ی تجویزی سوسیالیست‌ها در نهایت نه‌تنها به درمان ختم نشده که به سرطان در شوروی، کوبا، اروپای شرقی، کره‌ی شمالی، چین پیش از پذیرفتن بازار آزاد، ونزوئلا و ... انجامید. به این ترتیب عمر چپ در عرصه‌ی عمل، پایان یافت بدون آن‌که آن‌ها حتا یک نمونه‌ی موفق از اتوپیایی که با آن ملت‌ها را مسخ کردند، ارایه دهند. امروز به دلیل همین شکست‌های هول‌ناک چپ‌ها نه پایگاه محکمی در طبقه‌های مختلف اجتماعی دارند و نه دارای پایه‌ی انتخاباتی نیرومندی هستند.

نئو‌چپ‌ها نیز با وجود شعارهای عاریتی و رنگ‌آمیزی‌شده هیچ پروژه‌ای برای اجتماع ندارند که البته جای خوش‌بختی‌ست چون با نشستن آن‌ها بر کرسی قدرت، ممکن بود دوباره شاهد سرباز کردن دمل چرکین سوسیالیسم قرن بیستمی باشیم. در بحران تئوری و کارکردی، چپ امروز با برتافتن شعارهای ضدسرمایه‌داری و ضدغربی یا تبدیل به یک ضمیمه و پیوست ذیل حکومت‌های توتالیتری شده که با #لیبرال‌دموکراسی می‌جنگند یا به گروه فشار حزب‌های شکست‌خورده در دموکراسی‌ قلب ماهیت داده. نهایت کنش آن‌ها در جنبش‌های زنان و محیط زیست است اما حتا در این حوزه‌ها نیز هیچ راه‌کاری ندارند.

در کل چپ‌ها از نظر سیاسی دیگر اهمیتی ندارند. نفرت آن‌ها از فردگرایی و آزادی‌های شخصی به شدت تضعیف‌شان کرده و خصوصی‌سازی در اقتصاد و مرگ احساس هویت اشتراکی در اجتماع، میخ‌های آخر‌ را بر تابوت چپ کوبیده.

سرنوشت چند شعار محوری این جریان به خوبی انحطاط چپ را نشان می‌دهد؛ عدالت اجتماعی را نه چپ‌ها که لیبرال‌ها با تبدیل شرکت‌های خصوصی به موسسات سهامی عام تحقق بخشیدند. شعار انقلاب فرانسه؛ "آزادی، برابری و برادری" را لیبرال‌ها برآورده ساختند، نه چپ‌ها. سیاست بازتوزیع را هم که آرزوی چپ بود، در دولت‌های لیبرالی با دموکراسی غربی پیاده شد. مفهوم دموکراسی کارگری چپ نیز در نظام‌های لیبرال با دموکراسی همگانی تبدیل به یک الگوی مسلط گردید؛ آیا وقتی فوکویاما می‌گفت لیبرال‌دموکراسی برنده‌ی نهایی جنگ ایدئولوژی شده، اشتباه می‌کرد؟

پی‌نوشت: متن اصلی خلاصه‌ای از فصل یک کتاب بود که با آرای من درآمیخت و برای توضیح بهتر به آن افزوده شد
/ ساسان آقایی
#اقتصاد_آزاد

https://t.me/ghasedak_rahaei/15714?single

https://t.me/ghasedak_rahaei/15717

‏جای اندوه و تاسف بسیار است که وجود یک نقص بزرگ یا کژکارکرد تاریخی در ساختار پلیس آمریکا شرایطی را فراهم می‌کند که اراذل و اوباش و تروریست‌هایی از قماش #آنتی‌فا بتوانند برخی مناطق و شهرها را به آشوب کشیده و به جان و مال مردم بی‌دفاع تعرض کنند. خوشبختانه آنتی‌فا و #چپ افراطی در این ‏روزها گوشه‌هایی از آرمان‌شهر مورد نظرشان را به نمایش گذاشتند و خیلی‌ها آنچه را که باید می‌دیدند، دیدند و این به سود دمکراسی و استحکام ارزش‌ها و ساختار سیاسی ایالات‌متحده خواهد بود. #آنارشیست‌ها زمانی که در تابستان ۱۹۳۶ در بخش‌هایی از اسپانیا از جمله بارسلون به حکومت رسیدند، حدود ‏چهل هزار نفر را ظرف سه ماه و به دلایل واهی به قتل رساندند. ماجرای گارسیا اولیور رهبر آنارشیست که به وزارت دادگستری جمهوری اسپانیا رسید و با یکی از رفقایش به وزارتخانه رفت مشهور است. اولیور به کارمندی که از دیدن شمایل و هیبت آنها دست دو پایش را گم کرده بود، با اشاره به دوستش گفت

‏فرصت گرفتن دستی که ۲۳۸ نفر از دشمنان خلق را کشته است، از دست نده! تجربه حکومت آنارشیست‌ها در بارسلون و نواحی اطراف یک شکست کامل اخلاقی/مدیریتی بود. آنها حتی نتوانستند بنزین و برخی اقلام ضروری را برای مصارف حیاتی جبهه به درستی تخصیص دهند. این دیگر کاری بود که متحدان

‏کمونیست و سوسیالیست‌شان در نقاط دیگر اسپانیا از پس آن بر می‌آمدند. بارها پیش آمد که ستون رزمی آنارشیست‌ها از حرکت به سوی به جبهه باز ماند چرا که بنزین کمیاب و ارزشمند را رفقایشان در شهرها صرف سوزاندن خانه‌های ثروتمندان یا اماکن تاریخی کرده بودند. ( ادامه دارد )

طوس طهماسبی

https://t.me/ghasedak_rahaei/16190