حول و حوش یه ماه و خرده‌ای‌ پیش بود که افتادم به گشت‌وگذار و توی یکی از پرطرفدارترین نقاط این شهر خاکستری، درست میون غلغله مردم، سوراخ سنبه‌های کوچیک و امن خودم رو پیدا کردم و دونه به دونه روی نقشه ضربدر زدم. قبل از شکار زمستون استخون‌شکنِ اینجا شدن، باید حتما دوباره برم و توشون پناه بگیرم؛ شاید با دم و دستگاه نقاشیم. از منظره قلعه اون ور رود نباید به این سادگی‌ها گذشت‌.

خمیر مجسمه‌سازی خریدم.
گفتم بد نیست خاک رو از روی آموزه‌های گذشته بتکونم و یه مدتی هم به این حیطه نوک بزنم. خلاصه که یه جونور هدفون به گوش ساختم، کوچیک‌تر از کف دست. حتی هنوز رنگش هم نکرده‌م اما هر بار که چشمم بهش میخوره، جوری خورشید و ستاره بالا میارم انگار از گوشت و خون خودمه. یه لیست بلند بالا هم دارم از مخلوقات آینده. قراره تیکه‌هایی از روح خودم رو توی وجودشون بدمَم؛ مثل هر چیز دیگه‌ای که از بدو تولد تا به امروز لمس کرده‌‌م.

نما پر و پیمون و درخشانه، آگهی هم وسوسه‌برانگیز، اما پا که داخل مغازه‌ش بذاری میبینی خالی و خزه بسته‌س. هیچ و پوچ مطلق. طبل تو خالی. چیز واقعی‌ای برای ارائه توی دست و بالش نیست. فقط جادوی حقه و بازی با کلمه.

یه دیوار خیلی معمولی در تورینو:

این دو سال زندگی در ایتالیا، تازگی با عمری بیخِ بیجار بودن وجودِ گیلانیم در جنگه.‌ چند دفعه‌ایه به برنج‌هام پارمزان رنده شده اضافه میکنم و هر دفعه هم از اعتراف به خوش‌طعم بودنش شرمسار میشم. پس حرمت پلا چی میشه

Vecchi di merda🫵🏻