آن زمان رسد که تقاص اینکه دوهزار سال تمام مسیحی بوده‌ایم پس دهیم: وزنۀ سنگین را از کف بدهیم که بدان زنده می‌ماندیم _ زمانی است دراز که نمی‌دانیم چه کنیم، نه راهی به پس نه راهی به پیش، نه به درون، نه به بیرون. [...]

#فریدریش_نیچه
از کتابِ #اراده_معطوف_به_قدرت
پاره‌یِ ۱۲
برگردانِ محمّدباقرِ هوشیار

پ. ن: نیچه، با واکاویِ ریشه‌هایِ چندهزارساله‌یِ تاریخی و تبارشناسیِ ارزش‌ها، «هیچ‌اِنگاری» را بَرآیند [= نتیجه] «بی‌ارزش‌شدنِ تدریجی و تاریخیِ ارزش‌ها» می‌داند. بارِ سنگینِ هستی، که روزگاري بَر دوشِ خدا بود، با آغازِ مُدرنیته، بَر شانه‌یِ انسان گذاشته شد. امّا تضادهایِ مهیبِ «عقل‌باوری» و پروژه‌یِ نافرجامِ «روشنگری» نیز نتوانست برای جهان و انسان، معنايي نو و ماندگار بیافریند.
نیچه، روشنگریِ کانت را دُنباله‌یِ بیمارگونِ اخلاق‌گراییِ مسیحی دانسته و شکستِ زودهنگامِ آن را پیش‌بینی می‌کند. شکستي که در مکتبِ فرانکفورت، نو-مارکسیست‌ها و اندیشمندانِ پسامُدرن، با صراحتي آشکار و گزندگیِ تلخ اعلام می‌شود.
جانِ سخن اینکه، بَرآمدنِ هیچ‌اِنگاری، از منظرِ نیچه را نباید به سانِ یک پیشگوییِ شهودی و از سنخِ مکاشفه‌هایِ عرفانی تلقی کرد؛ این پیش‌بینیِ تلخ و هراس‌انگیز، بَرآیندِ [= نتیجه] واکاویِ موشکافانه‌یِ تاریخ و تبارشناسیِ ارزش‌هایِ حاکم بر جوامعِ گوناگونِ بشری است. پژوهشي که گندیدگیِ کهنه‌ارزش‌ها را اعلام کرده و تقاصي بزرگ را برای آدمیان پیش‌بینی می‌نماید.

Join Link↘️
🆔 @fnietzsche