يك‌بار اپيكتتوس* گفت: «وقتي كودكت را مي‌بوسی، به خود بگو شاید فردا مرده باشد.» به او گفتند: «نفوس بد می‌زنی.» گفت: «نه، به‌هیچ‌وجه، فقط به کار طبیعت اشاره می‌کنم. آیا سخن‌گفتن از درو کردن ذرت‌های رسیده، نفوس بد زدن است؟»

#ماركوس_اورليوس (امپراتور روم و يكي از مشهورترين فلاسفه‌ي رواقي)
از كتاب: #تأملات
ترجمه‌ي عرفان ثابتي

*اپيكتتوس: از حكماي مشهور رواقي و يكي از بنيان‌گذاران و گسترش‌دهندگان اين نحله مي‌باشد.

روح انتقام: دوستانِ من همانا كه بشر تاكنون چيزي بهتر ازين نينديشيده است. و هرجا كه رنج در كار بوده است كيفر را نيز در كار آورده‌اند.
«کیفر» آن نامي‌ست كه انتقام بر خود مي‌نهد و با نامي دروغين نيرنگ‌بازانه برايِ خود وجدان آسوده مي‌خرد.
و از آن‌جا كه اراده‌گر خود به رنج است ازين كه به واپس اراده نتواند كرد، پس اراده و تماميِ زندگي كيفري به‌شمار مي‌آيد.
و آن‌گاه اَبر از پسِ اَبر بر سرِ جان غلتيد؛ تا اين‌كه سرانجام جنون موعظه كرد:
«همه‌چیز در گُذر است. پس همه‌چيز سزاوارِ درگذشتن است!»

#فردریش_نیچه
از كتاب: #چنين_گفت_زرتشت
درباره‌ي نجات

Join Links↘️
🆔 @Pooria_mgh1844
🆔 @fnietzsche

اطلاعات تاريخي از اين جهت مورد نفرت است كه ما هنوز نيازهايِ خود را رفع نكرده‌ايم و لذا هر چه مانع و رادع تأمين نيازها و احتياجات‌مان باشد، جداً زائد مي‌نمايد.
ما مطمئناً به تاريخ نياز داريم، ولي نيازِ ما به تاريخ با نيازي كه كاهلان و كم‌تحرّكان در برج عاج دارالعلم‌ها به تاريخ دارند، تفاوت دارد؛ اگرچه چنان كسي ممكن است نيازها و بايدهايِ ما را از تاريخِ خام و بي‌جاذبه تشخيص بدهد. ما به تاريخ به خاطرِ زندگي و فعاليت محتاج‌ايم نه براي آن‌كه ما را از زندگي و عمل دور كند يا حتي براي اين‌كه آلام و دردهايِ زندگيِ خويشتن‌طلبانه و فعاليت ساده و ترس‌آلودِ ما را تخفيف دهد.
ما بر آنيم فقط تا آن‌جا در خدمتِ تاريخ باشيم كه تاريخ در خدمتِ زندگي و حيات‌مان قرار مي‌گيرد: زيرا ممكن است كسي براي مطالعه‌ي تاريخ به حدي ارزش قائل باشد كه ديگر از رشد باز ايستد و تباه شود، پديده‌اي كه دردمندانه در رويارويي با عوارضِ خاص روزگار خودمان ناگزير به اعتراف آنيم.

#فردریش_نیچه
از كتاب: #تأملات_نابهنگام
بخش: در بابِ سود و زيانِ تاريخ براي زندگي

Join Link↘️
🆔 @fnietzsche

[...] می‌دانیم دانشجویان باید برای گذراندن آزمون درس فلسفه چه‌ها بکشند، تا جنون‌آمیزترین و تلخ‌ترین مفاهیم روح انسانی را توأم با بزرگ‌ترین و سخت‌ترین مفاهیم آن در مغزهای کوچک خود بیانباراند. امّا تنها فلسفه‌ی ممکن‌الحصول و اثبات کننده‌ی چیزی که بتوان با آن درست زیست، هیچ‌گاه در دانشگاه‌ها تدریس نشده است: آن‌چه در آن‌جا تدریس شده، تنها نقدی بر واژه‌های فلسفی به کمک واژه‌های فلسفی و غیرِفلسفی دیگر است؛ امّا نه نقد فلسفه. اینک تصور کنید مغز جوانی بی‌هیچ تجربه‌ی زندگی، باید پنجاه دستگاه فلسفی را به شکل واژه‌ها و پنجاه نقد آن دستگاه‌ها را کنار هم و آمیخته با هم به ذهن بسپارد -چه کویری خشک، چه بازگشتی به بربریت، چه تحقیری به آموزش فلسفه! [...]

#فریدریش_نیچه
از کتاب: #تأملات_نابهنگام
بخش: شوپنهاور به مثابه‌یِ آموزگار
ترجمه‌یِ سیدحسن امین

Join Link↘️
🆔 @fnietzsche

[...] هرکجا جامعه‌ها، حکومت‌ها، دین‌ها و باورهایِ عام قوی بوده و خلاصه هر کجا زور و استبداد حکم می‌رانده، فیلسوفِ تنها در آن‌جا منفور بوده است؛ زیرا فلسفه به انسان سرپناهی می‌دهد که استبداد و زور نمی‌تواند بدان جا رخنه کند. آن‌جا مغاره‌ی هزار توی درونی و راه پُر پیچ دل است، چیزی که زورگویان را نگران می‌کند. آدم‌های تنها و منزوی در آن‌جا خود را نهان می‌کنند و خطر بزرگ آن‌ها نیز در همان‌جا لانه می‌کند. [...]

#فریدریش_نیچه
از کتابِ #تأملات_نابهنگام
بخشِ شوپنهاور به مثابه‌یِ آموزگار
پاره‌یِ سوّم
برگردانِ سیدحسن امین

[شیوه‌یِ نگارش، با نویسه‌یِ اصلی، هماهنگ شده است.]

Join Link↘️
🆔 @fnietzsche