‍ ‍ یادش بخیر سال اول دبیرستان مرحوم استاد ایرج افشار ، اشعار اراکی را با لهجۀ شیرین اراکی برایمان می خواند و زیباترین آنها که بیشترین تاثیر را بر من گذاشت اشعارِ استاد هوشنگ ترابی(انشالله سلامت و تندرست باشند) با تخلّص شهراز بود که بعدها افتخار آشنایی با ایشان را در انجمن ادبی امیرکبیر تهران (صدرایِ اراکی) پیدا کردم ؛ شعر زیر را به ایشان تقدیم می کنم چراکه از همان زمانِ نوجوانی که اشعار اراکی ایشان را می شنیدم و زمزمه می کردم به سرودن علاقه مند شدم ...

#جیب_خالی_و_پز_عالی

گفتم لُوئه تو قنده ، یا اینکه اُونُباته
گفتا چه اُونباتی ، سُرخُوئه پُرملاته

گفتم به دیمِ ماهت ، میکّوفه دل توو سینه
گفتا رخِ دلارِ که منبۀ حیاته

گفتم ز قِر قمیشت ، حیرون و گیج و ماتم
گفتا به مکر دولت ، ملّتی کیش و ماته

گفتم توو فِرِّ زلفت ، بندِ دلُم اسیره
گفتا دلا اسیره بازارِ بی ثباته

گفتم به تیغِ مِژگُن ، جیگره میکِلاچّی
گفتا شکمبه خالی ، کی فکر وَجَناته

گفتم بلای عشقت ، خِرِّ مونا گرفته
گفتا کووید نوزَّه ، هم درد هم دواته

گفتم کرونا هووچّه پایِ هوایِ عشقت
گفتا هوا هوایِ ، ناخوشی و مَماته

گفتم بریم یه کافه ،تنگِ دلُم بَنیشی
گفتا توو عی گرونی چه وقته سور و ساته

گفتم باگو یه بعله لُو گزّه بسِّه دییَه
گفتا تمومِ اینا ، لنگه "مذاکراته"

گفتم بزن اقلاً ، حرفای عاشقونه
گفتا با جیبِ خالی عی صُبتا شوقاته

گفتم حالا یه جَختی ، با گوشه چشمی باپا
گفتا نه حسِ اون هِس ، نه حالِ التفاته

گفتم بَرا یه بوسه ، چِغَذِه پیله بوری
گفتا وخی بزن چاک ، جم کن تو عی بساطه

کفتم خدا وکیلی ، حالُم خیلی خرابه
گفتا تو تنا نیسّی یه امّتی باهاته

لُوئه = لبِ
سُرخو = سرخاب ، ماتیک
دیم = صورت ، رخ
منبۀ = منبعِ
قر قمیش = ناز و عشوه
میکلاچّی = میخراشی
جَختی = یک کمی
هِس = هست
چِغَذه یا چنغذه = چقدر
پیله بور = سمج


#شعر_و_خوانش_هادی_فاضلی