📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📒📖🖌



#شاهنامه_شاهکار_گران‌سنگ_ادب_پارسی:
بخش. (۳۶۷)


اندر ستایش سلطان محمود؛
برگ. ۱۶


چو هر دو سپاه اندر آمد ز جای
تو گفتی که دارد در و دشت پای

سیه شد ز گرد سپاه آفتاب
ز پیکان الماس و پر عقاب

ز بس ناله‌ی بوق و گرد سپاه
ز بانگ سواران در آن رزمگاه

همی آب گشت آهن و کووه و سنگ
به دریا نهنگ و به هاموون پلنگ

زمین پرزجووش و هوا پر خرووش
هژبر ژیان را بدرید گووش

جهان سر بسر گفتی از آهن ست
و گر آسمان بر زمین دشمن ست

بهر جای بر تووده چون کووه کووه
ز گردان و ایران و توران گرووه

همه ریگ آرمان سر و دست و پای
زمین را همی دل برآمد ز جای

همه بوم شد زیر نعل اندروون
چو کرباس آهار داده بخوون

وزان پس دلیران افراسیاب
برفتند بر سان کشتی بر آب

به صندوق پیلان نهادند رووی تیر
کجا ناوک‌انداز بوود اندرووی

حصاری بد از پیل پیش سپاه
برآورده بر قلب و بر بسته راه

ز صندوق پیلان ببارید تیر
برآمد خرووشیدن دار و گیر

برفتند گردان نیزه‌وران
هم از قلب لشکر سپاهی گران

نگه کرد افراسیاب از دو میل
بدان لشکر و جنگ صندوق و پیل

همه ژنده پیلان و لشکر براند
جهان تیره شد روشنایی نماند

خرووشید کای نامداران جنگ
چه دارید بر خویش تن جای تنگ

ممانید بر پیش صندوق و پیل
سپاه ست بیکار بر چند میل

سووی میمنه میسره برکشید
ز قلب و ز صندوق برتر کشید

بفرموود تا جهن رزم آزمای
رود با تگینال لشکر ز جای

برد دو هزار آزمووده سوار
همه نیزه‌دار از در کارزار

بر مسیره شیر جنگی تبرد
بشد تیز با نامداران گرد

چو کیخسرو آن رزم ترکان بدید
که خوورشید گشت از جهان ناپدید

سووی آوه و سمنکنان کرد رووی
که بوودند شیران پرخاشجووی

بفرموود تا بر سووی میسره
بتابند چون آفتاب از بره

برفتند با نامور ده هزار
زره‌دار با گرزه‌ی گاو سار

بشماخ سووری بفرموود شاه
که از نامداران ایران سپاه

گزین کن ز جنگ آوران ده‌هزار
سواران گرد از در کارزار

میان دو صف تیغها بر کشید
مبینید کس را سر اندر کشید

دو لشکر برینسان بر آویختند
چنان شد که گفتی برآمیختند

چکاچاک برخاست از هر دو رووی
ز پرخاش خوون اندر آمد بجووی

چو برخاست گرد از چپ و دست راست
جهاندار خفتان رومی بخواست

بیک سوو کشیدند صندوق پیل
جهان شد بکردار دریای نیل

بجنبید با رستم از قبلگاه
منوشان خوزان لشکر پناه

برآمد خرووشیدن بوق و کووس
بیک دست خسرو سپهدار تووس

بیاراسته کاویانی درفش
همه پهلوانان زرینه کفش

به درد دل از جای برخاستند
چپ شاه لشکر بیاراستند

سووی راستش رستم کینه جوی
زواره برادرش بنهاد رووی

جهاندیده گودرز کشوادگان
بزرگان بسیار و آزادگان

به بوودند بر دست رستم بپای
زرسب و منووشان فرخنده رای

برآمد ز آوردگاه گیر و دار
ندیدند ز آنگوونه کس کارزار

همه ریگ پر خسته و کشته بود
کسی را کجا روز برگشته بود

ز بس کشته بردشت آوردگاه
همی راندند اسب بر کشته گاه

بیابان بکردار جیحون ز خوون
یکی بی سر و دیگری سرنگوون

خرووش سواران و اسبان ز دشت
ز بانگ تبیره همی برگذشت

دل کووه گفتی بدرد همی
زمین با سواران بپرد هیم

سر بی تنان و تن بی سران
چرنگیدن گرزهای گران

درخشیدن خنجر و تیغ تیز
همی جست خوورشید راه گریز

بدست منووچهر بر میمنه
کهیلا که صد شیر بد یک تنه

جرنجاش بر میسره شد تباه
بدست فریبرز کاووس شاه

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
     ب‌ه ✍:
     #سیــاه_ منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📗📖🖌

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📒📖🖌



#شاهنامه_شاهکار_گران‌سنگ_ادب_پارسی:
بخش؛ (۳۶۹)


اندر ستایش سلطان محمود؛
برگ. ۱۸


چو بشنید خسرو دوان شد بخاک
نیایش کنان پیش یزدان پاک

همی گفت کای روشن کردگار
جهاندار و بیدار و پروردگار

تو دادی مرا فر و دیهیم و زوور
تو کردی دل و چشم بدخواه کور

ز گیتی ستمکاره را دوور کن
ز بیمش همه ساله رنجوور کن

چو خوورشید زرین سپر برگرفت
شب آن شعر پیرووزه بر سر گرفت

جهاندار بنشست بر تخت عاج
بسر برنهاد آن دلفرووز تاج

نیایش کنان پیش اوو شد سپاه
که جاوید باد این سزاوار گاه

شد این لشکر از خواسته بی‌نیاز
که از لشکر شاه چین ماند باز

همی گفت هر کس که اینت فسووس
که اوو رفت با لشکر و بوق وکوس

شب تیره از دست پرمایگان
بشد نامداران چنین رایگان

بدیشان چنین گفت بیدار شاه
که ای نامداران ایران سپاه

چو دشمن بود شاه را کشته به
گر آواره از جنگ برگشته به

چو پیرووزگر دادمان فرهی
بزرگی و دیهیم شاهنشهی

ز گیتی ستایش مر اوو را کنید
شب آید نیایش مر اوو را کنید

که آن را که خواهد کند شوربخت
یکی بی هنر برنشاند به تخت

ازین کووشش و پرسشت رای نیست
که با داد اوو بنده را پای نیست

به باشم بدین رزمگه پنج رووز
ششم رووز هرمزد گیتی فرووز

براید برانیم ز ایدر سپاه
که اوو کین فزای ست و ما کینه خواه

بدین پنج رووز اندرین رزمگاه
همی کشته جستند ز ایران سپاه

بشستند ایرانیان را ز گرد
سزاوار هر یک یکی دخمه کرد

بفرمود تا پیش اوو شد دبیر
بیاورد قرتاس و مشک و عبیر

نبشتند نامه به کاووس شاه
چنانچون سزا بوود زان رزمگاه

سرنامه کرد از نخست آفرین
ستایش سزای جهان آفرین

دگر گفت شاه جهانبان من
پدروار لرزیده بر جان من

بزرگیش با کووه پیوسته باد
دل بدسگالان اوو خسته باد

رسیدم ز ایران بریگ فرب
سه جنگ گران کرده شد در سه شب

شمار سواران افراسیاب
بیند خردمند هرگز بخواب

بریده چو سیصد سرنامدار
فرستادم اینک بر شهریار

برادر بد و خویش و پیوند اووی
گرامی بزرگان و فرزند اووی

وز ان نامداران بسته دویست
که صد شیر با جنگ هر یک یکی ست

همه رزم بر دشت خوارزم بوود
ز چرخ آفرین بر چنان رزم بوود

برفت اوو و ما از پس اندر دمان
کشیدیم تا بر چه گرد زمان

برین رزمگاه آفرین باد گفت
همه ساله با اختر نیک جفت

نهادند بر نامه مهری ز مشک
ازان پس گذر کرد بر ریگ خشک

چو زان روود جیحون شد افراسیاب
چو باد دمان تیز بگذشت آب

بپیش سپاه قراخان رسید
همی گفت هر کس ز جنگ آنچ دید

سپهدار ترکان چه مایه گریست
بران کس که از تخمه‌ی اوو بزی ست

ز بهر گرانمایه فرزند خویش
بزرگان و خویشان و پیوند خویش

خرووشی یر آمد تو گفتی که ابر
همی خوون چکاند ز چشم هژبر

همی بودش اندر بخارا درنگ
همی خواست کایند شیران به جنگ

ازان پس چو گشت انجمن آنچ ماند
بزرگان برتر منش را بخواند

چو گشتند پر مایگان انجمن
ز لشکر هر آنکس که بد رای زن

زبان بر گشادند بر شهریار
چو بیچاره شدشان دل از کار زار

که از لشکر ما بزرگان که بوود
گذشتند و زیشان دل ما شخود

همانا که از سد نماندست بیست
بر آن رفتگان بر بباید گریست

کنون ما دل از گنج و فرزند خویش
گسستیم چندی ز پیوند خویش

بدان رووی جیحون یکی رزمگاه
بکردیم زآن پس که فرموود شاه

ز بی دانشی آنچ آمد برووی
تو دانی که شاهی و ما چاره‌جووی

گر ایدونک روشن بوود رای شاه
از ایدر بچاچ اندر آرد سپاه

چو کیخسرو آید به کین خواستن
بباید تو را لشکر آراستن....

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
     ب‌ه ✍:
     #سیــاه_ منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📓📗📖🖌