💠مکتوب هفته💠
این بار نیز هم!
🖋دکترمحمّدعلی فیاض‌بخش
📚روزنامه اطلاعات
شماره 27372
پنج‌شنبه ۱۴ شهریورماه ۱۳۹۸
چهاردهمین وزیر آموزش‌و‌پرورش پس از انقلاب هم رأی اعتماد گرفت. این تعداد بدون محاسبه‌ی سرپرست‌هایی است که در برزخ استیضاح و معرفی، عهده‌دار این وزارتخانه بوده‌اند. به این ترتیب عمر متوسط هر وزیر آموزش‌و‌پرورش در این چهاردهه کمتر از سه سال بوده است.
اکنون تصور کنید:
از چند وزیر اوایل انقلاب که بگذریم، چند هفته‌ی اول‌ِ معرفی وزیر، به تودیع و معارفه و ماچ و بوسه و تقدیم هدایا به قبلی و آرزوی بهترین توفیقات برای فعلی و این قبیل تعارفجات گذشته و می‌گذرد. چند ماهی به پالایش و پیرایش و نقل و انتقالات و جا‌به‌جایی از بالا به پایین و بالعکس یا آرزوی موفقیت در سنگری دیگر! ...و بالاخره عمر وزارت که به نیمه می‌رسد، تازه طرح و برنامه‌ها به روی میز می‌آید؛ همه هم دوباره از سرنو تحولات بنیادین(!)، از نوشتن سندهای جدید و روکردن چشم‌اندازهای آینده‌ای ناکِی‌آباد و لایروبی از کتب درسی و تألیفات جدید؛ ...و البته پای ثابت همه‌ی دوران‌های وزارت، ضرورت کتب کمک‌درسی و فشارهای هنجاری و تبلیغی مؤسسات برای تزریق این کتب به مدارس و تحمیلش به دانش‌آموزان. کی نوبت به «اصل مطلب» می‌رسد؟ باش تا صبح دولتش بدمد!
...و اما «اصل مطلب»، ناگفته پیداست که خیل میلیونی دانش‌آموزان‌اند و لشکر چندصدهزار نفره‌ی کادر آموزشی و اداری؛ بیشترین عائله در یک وزارتخانه که با هیچ وزارتخانه‌ی دیگری قابل قیاس نیست.
سخن از سریال بی‌پایان و خسته‌کننده‌ای است که یک سکانسش مدارس کپری و کلاس‌های آغلی است و سکانس دیگرش در روزگار تحریم، اردوهای پاریس و ژنو و میان‌پرده‌های این سریال، المپیادها و دوپینگ‌های آموزشی، و پایان هندی‌اش، کنکور.
حال تصورتان را عوض کنید:
صحنه‌ی آموزش‌و‌‌پرورشی که سهمش از درآمد ناخالص ملی و نیز دیگر مواهب مادی این سرزمین، مطابق با شئون انسانی معلمان و دانش‌آموزان و نیز ضرورت‌های توسعه‌ی علمی است. برنامه‌هایش مطابق با تفاوت‌های فردی و همگام با استعدادهای گونه‌گون است. از میانه‌ی دبیرستان، فن و حرفه و هنر و مهارت، جایگزین تئوری و حفظ و تست می‌شود. معلم، لااقل همپای دیگر کارشناسان و کارمندان دیگر وزارتخانه‌ها امکانات بازآموزی و مهارت‌افزایی، قبل و حین خدمتش را می‌یابد و نیز هم‌وزن دیگر کارمندان از امکانات رفاهی و آسودگی‌های زندگی برخوردار می‌شود. محیط مدارس، از میدان مسابقه میان برتر و کهتر، به محیط رفاقت و همدلی و همکاری میان دانش‌آموزان بدل می‌شود. نشاط و شادی و ورزش و بهره‌وری از انرژی کودکی و نوجوانی، بر خمودی و تکیدگی و گوژپشتی ناشی از تست‌زنی فائق می‌آید. دست دلالان «حفظ‌فروش» و خلاقیت‌کُش از دامان مدارس کوتاه می‌شود و کتابخانه‌های مدرسه‌ها دوباره پر می‌شود از قصه‌های «حسنک کجایی» و «امیرارسلان نامدار» و «حسین کرد شبستری»، یا « کلیله و دمنه» و « گلستان سعدیِ»جان؛ یا «بینوایان» و «چرم ساغری» و «جنگ و صلح» و «سپید‌دندان»؛ یا « هشت کتاب» و « اشعار نیما»؛ یا «به من بگو چرا؟»ی آیزاک آسیموف و... .
افسوس، که بچه‌های ما، نه قصه می‌خوانند و اگر هم می‌خوانند، یا «بن‌تن» است یا «ارباب حلقه‌ها» و در بهترین حالتش، «هاری‌پاتر»؛ و نه مطالعه‌ی کتب علمی می‌کنند؛ و مگر کتاب‌های رنگ‌به‌رنگ طبقه‌بندی‌شده‌ی تست و حفظ، هوش و حواس و اعصابی برایشان گذاشته تا اصلا بدانند مطالعه یعنی چه؟
القصه، حالا مثلاً وزیر محترم جدید می‌خواهد چه کند؟ که پیشینیانش با عِده و عُده‌های خاص خود نتوانستند؟! البته من بچه‌ی امیدواری هستم از قضا!
به دلم می‌آورم که این بار، این، آن کند که همه‌ی آنان نکردند یا نتوانستند!
➡️ @Maktoob_Hafte
#آموزش_و_پرورش
@farhangkoodak
این بار نیز هم!
🖋دکترمحمّدعلی فیاض‌بخش
📚روزنامه اطلاعات
شماره 27372
پنج‌شنبه ۱۴ شهریورماه ۱۳۹۸
چهاردهمین وزیر آموزش‌و‌پرورش پس از انقلاب هم رأی اعتماد گرفت. این تعداد بدون محاسبه‌ی سرپرست‌هایی است که در برزخ استیضاح و معرفی، عهده‌دار این وزارتخانه بوده‌اند. به این ترتیب عمر متوسط هر وزیر آموزش‌و‌پرورش در این چهاردهه کمتر از سه سال بوده است.
اکنون تصور کنید:
از چند وزیر اوایل انقلاب که بگذریم، چند هفته‌ی اول‌ِ معرفی وزیر، به تودیع و معارفه و ماچ و بوسه و تقدیم هدایا به قبلی و آرزوی بهترین توفیقات برای فعلی و این قبیل تعارفجات گذشته و می‌گذرد. چند ماهی به پالایش و پیرایش و نقل و انتقالات و جا‌به‌جایی از بالا به پایین و بالعکس یا آرزوی موفقیت در سنگری دیگر! ...و بالاخره عمر وزارت که به نیمه می‌رسد، تازه طرح و برنامه‌ها به روی میز می‌آید؛ همه هم دوباره از سرنو تحولات بنیادین(!)، از نوشتن سندهای جدید و روکردن چشم‌اندازهای آینده‌ای ناکِی‌آباد و لایروبی از کتب درسی و تألیفات جدید؛ ...و البته پای ثابت همه‌ی دوران‌های وزارت، ضرورت کتب کمک‌درسی و فشارهای هنجاری و تبلیغی مؤسسات برای تزریق این کتب به مدارس و تحمیلش به دانش‌آموزان. کی نوبت به «اصل مطلب» می‌رسد؟ باش تا صبح دولتش بدمد!
...و اما «اصل مطلب»، ناگفته پیداست که خیل میلیونی دانش‌آموزان‌اند و لشکر چندصدهزار نفره‌ی کادر آموزشی و اداری؛ بیشترین عائله در یک وزارتخانه که با هیچ وزارتخانه‌ی دیگری قابل قیاس نیست.
سخن از سریال بی‌پایان و خسته‌کننده‌ای است که یک سکانسش مدارس کپری و کلاس‌های آغلی است و سکانس دیگرش در روزگار تحریم، اردوهای پاریس و ژنو و میان‌پرده‌های این سریال، المپیادها و دوپینگ‌های آموزشی، و پایان هندی‌اش، کنکور.
حال تصورتان را عوض کنید:
صحنه‌ی آموزش‌و‌‌پرورشی که سهمش از درآمد ناخالص ملی و نیز دیگر مواهب مادی این سرزمین، مطابق با شئون انسانی معلمان و دانش‌آموزان و نیز ضرورت‌های توسعه‌ی علمی است. برنامه‌هایش مطابق با تفاوت‌های فردی و همگام با استعدادهای گونه‌گون است. از میانه‌ی دبیرستان، فن و حرفه و هنر و مهارت، جایگزین تئوری و حفظ و تست می‌شود. معلم، لااقل همپای دیگر کارشناسان و کارمندان دیگر وزارتخانه‌ها امکانات بازآموزی و مهارت‌افزایی، قبل و حین خدمتش را می‌یابد و نیز هم‌وزن دیگر کارمندان از امکانات رفاهی و آسودگی‌های زندگی برخوردار می‌شود. محیط مدارس، از میدان مسابقه میان برتر و کهتر، به محیط رفاقت و همدلی و همکاری میان دانش‌آموزان بدل می‌شود. نشاط و شادی و ورزش و بهره‌وری از انرژی کودکی و نوجوانی، بر خمودی و تکیدگی و گوژپشتی ناشی از تست‌زنی فائق می‌آید. دست دلالان «حفظ‌فروش» و خلاقیت‌کُش از دامان مدارس کوتاه می‌شود و کتابخانه‌های مدرسه‌ها دوباره پر می‌شود از قصه‌های «حسنک کجایی» و «امیرارسلان نامدار» و «حسین کرد شبستری»، یا « کلیله و دمنه» و « گلستان سعدیِ»جان؛ یا «بینوایان» و «چرم ساغری» و «جنگ و صلح» و «سپید‌دندان»؛ یا « هشت کتاب» و « اشعار نیما»؛ یا «به من بگو چرا؟»ی آیزاک آسیموف و... .
افسوس، که بچه‌های ما، نه قصه می‌خوانند و اگر هم می‌خوانند، یا «بن‌تن» است یا «ارباب حلقه‌ها» و در بهترین حالتش، «هاری‌پاتر»؛ و نه مطالعه‌ی کتب علمی می‌کنند؛ و مگر کتاب‌های رنگ‌به‌رنگ طبقه‌بندی‌شده‌ی تست و حفظ، هوش و حواس و اعصابی برایشان گذاشته تا اصلا بدانند مطالعه یعنی چه؟
القصه، حالا مثلاً وزیر محترم جدید می‌خواهد چه کند؟ که پیشینیانش با عِده و عُده‌های خاص خود نتوانستند؟! البته من بچه‌ی امیدواری هستم از قضا!
به دلم می‌آورم که این بار، این، آن کند که همه‌ی آنان نکردند یا نتوانستند!
➡️ @Maktoob_Hafte
#آموزش_و_پرورش
@farhangkoodak
جبار عسکرزاده، باغچه بان
آوای کتابک
جبار عسکرزاده (باغچه‌بان)
جبار عسگرزاده (#باغچه‌بان) فرزند عسگر، آموزگار و نویسنده بزرگ کودکان و از پیشگامان آموزش و پرورش نو در ایران، در سال ۱۲۶۴ خورشیدی در شهر ایروان ارمنستان زاده شد. پدرش معمار و شیرینی پز بود. او که به سبب سختگیری پدرش نتوانست در مدرسه‌های جدید آموزش ببیند، نزد یک روحانی، قرآن و سپس #زبان_فارسی را فرا گرفت.
ادامه نوشته در #کتابک:
https://ketabak.org/uh2r1
#تاریخ_ادبیات_کودکان #کوشندگان #آموزش_و_پرورش
🎙📚
@ketabak_org
@farhangkoodak
ملتی که گذشته‌ی خود را نشناسد، مجبور به تکرار آن است.
کوشندگان آموزش و‌پرورش نوین کشورمان را بشناسیم.
#باغچه‌بان
جبار عسگرزاده (#باغچه‌بان) فرزند عسگر، آموزگار و نویسنده بزرگ کودکان و از پیشگامان آموزش و پرورش نو در ایران، در سال ۱۲۶۴ خورشیدی در شهر ایروان ارمنستان زاده شد. پدرش معمار و شیرینی پز بود. او که به سبب سختگیری پدرش نتوانست در مدرسه‌های جدید آموزش ببیند، نزد یک روحانی، قرآن و سپس #زبان_فارسی را فرا گرفت.
ادامه نوشته در #کتابک:
https://ketabak.org/uh2r1
#تاریخ_ادبیات_کودکان #کوشندگان #آموزش_و_پرورش
🎙📚
@ketabak_org
@farhangkoodak
ملتی که گذشته‌ی خود را نشناسد، مجبور به تکرار آن است.
کوشندگان آموزش و‌پرورش نوین کشورمان را بشناسیم.
#باغچه‌بان
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
مشکل بزرگ تعلیم و تربیت چیست؟
دکتر کاردان، استاد برجسته‌ی روانشناسی و علوم‌تربیتی و چهره‌ی ماندگار این رشته، معتقد بودند؛ نداشتن فلسفه‌ی مشخص تعلیم و تربیت است. چون ما به تربیت عقلی، رفتار و شخصیت اهمیت نمی‌دهیم و مدارس به جایگاهی برای یادگیری اطلاعات تبدیل شده.
مرحوم دکتر کاردان از افتخار شاگردی بزرگانی چون دکتر سیاسی و ژان پیاژه بهره‌مند بودند.
آیا وقت آن نرسیده که مدارس ما به جایگاهی برای تربیت شایسته‌ی کودکان تبدیل شود و هدف، ارائه‌ی آمار قبولی در آزمون‌ها و مسابقات نباشد؟
#آموزش_و_پرورش
#فلسفه_تعلیم_و_تربیت
@farhangkoodak
دکتر کاردان، استاد برجسته‌ی روانشناسی و علوم‌تربیتی و چهره‌ی ماندگار این رشته، معتقد بودند؛ نداشتن فلسفه‌ی مشخص تعلیم و تربیت است. چون ما به تربیت عقلی، رفتار و شخصیت اهمیت نمی‌دهیم و مدارس به جایگاهی برای یادگیری اطلاعات تبدیل شده.
مرحوم دکتر کاردان از افتخار شاگردی بزرگانی چون دکتر سیاسی و ژان پیاژه بهره‌مند بودند.
آیا وقت آن نرسیده که مدارس ما به جایگاهی برای تربیت شایسته‌ی کودکان تبدیل شود و هدف، ارائه‌ی آمار قبولی در آزمون‌ها و مسابقات نباشد؟
#آموزش_و_پرورش
#فلسفه_تعلیم_و_تربیت
@farhangkoodak
کودک و فرهنگ
«آینده ماییم...» دولت کودکان، ۱۹۷۷ ( نقش آموزش در تکوین آینده سیاسی جوامع) منبع: ina.fr از صفحه اینستاگرام: بنفشه فریس آبادی @sahandiranmehr
امروز، انتخابات ریاست‌جمهوری برگزار می‌شود. گذشته از تمام مسائل مربوط به آن، خوبست به نقش آموزش و نهادهای آموزشی کودکان بر آینده‌ای دورتر و انتخابات‌هایی در زمانی دیگر، نظری بیندازیم.
🪴آیا بچه‌های ما، در هزاران هزار ساعتی که در سیستم آموزشی می‌گذرانند، معنای مشارکت، گفتگو و همکاری را تجربه‌می‌کنند یا تک‌روی و دشمنی با همسالان و زور گفتن و پیش‌بردن نظر خود را؟
🔆انعطاف و شنیدن نظرات مختلف و تصمیم‌گیری جمعی طبق صلاح جمع، روال کار کلاس‌هاست یا اطاعت و فرمانبرداری از معلم؟
🪺آیا معلمان و مدیران ما می‌دانند که با جلب نظر بچه‌ها و همدلی با آنها، نه فقط بر کیفیت ارتباط و ارتقا و سهولت یادگیری، بلکه بر زندگی آینده‌ی بچه‌ها و عملکردشان در دهه‌های بعد، اثر می‌گذارند؟
🪷آرزو می‌کنم روزی برسد که مدارس، فقط سکوی پرتاب به دانشگاه یا محیط کار نباشد و انسان‌هایی تربیت کند که به جای خودخواهی و خودپرستی، به «عشق و صلح»
ارج می‌نهند و همچنان‌که خود را می‌شناسند و دوست می‌دارند، هم‌نوعان خود را نیز دوست بدارند و برای ساختن دنیایی بهتر تلاش کنند.
شاید در آن روزگار، مادران با شادمانی و آسودگی بیشتری به فردای کودکان خود بیندیشند.
#ریحانه_قاسم‌رشیدی
#عشق_و_صلح
#آموزش_و_پرورش
@farhangkoodak
🪴آیا بچه‌های ما، در هزاران هزار ساعتی که در سیستم آموزشی می‌گذرانند، معنای مشارکت، گفتگو و همکاری را تجربه‌می‌کنند یا تک‌روی و دشمنی با همسالان و زور گفتن و پیش‌بردن نظر خود را؟
🔆انعطاف و شنیدن نظرات مختلف و تصمیم‌گیری جمعی طبق صلاح جمع، روال کار کلاس‌هاست یا اطاعت و فرمانبرداری از معلم؟
🪺آیا معلمان و مدیران ما می‌دانند که با جلب نظر بچه‌ها و همدلی با آنها، نه فقط بر کیفیت ارتباط و ارتقا و سهولت یادگیری، بلکه بر زندگی آینده‌ی بچه‌ها و عملکردشان در دهه‌های بعد، اثر می‌گذارند؟
🪷آرزو می‌کنم روزی برسد که مدارس، فقط سکوی پرتاب به دانشگاه یا محیط کار نباشد و انسان‌هایی تربیت کند که به جای خودخواهی و خودپرستی، به «عشق و صلح»
ارج می‌نهند و همچنان‌که خود را می‌شناسند و دوست می‌دارند، هم‌نوعان خود را نیز دوست بدارند و برای ساختن دنیایی بهتر تلاش کنند.
شاید در آن روزگار، مادران با شادمانی و آسودگی بیشتری به فردای کودکان خود بیندیشند.
#ریحانه_قاسم‌رشیدی
#عشق_و_صلح
#آموزش_و_پرورش
@farhangkoodak