نام مرحوم اعتمادی برای نوجوانان دهه‌های گذشته، مترادف با داستان‌های پرآب و تاب و هیجان‌انگیز و عاشقانه است.

زمانی در دهه‌ی شصت، کتاب‌های‌شان جزو فهرست ممنوعه به حساب می‌آمد و اگر کسی به مدرسه می‌برد، تنبیه می‌شد.


ایشان هم مثل مرحوم ذبیح‌الله منصوری نقش مهمی در گسترش فرهنگ مطالعه در کشور داشتند و به‌اصطلاح رگ خواب مخاطب خود را خوب می‌شناختند و به خواسته‌های ‌مخاطب عام فکر می‌کردند. می‌توان درمورد محتوای آثار ایشان و اثراتش مطالعه کرد اما رد و نادیده‌گرفتن تلاش‌ها و کارهای ایشان، همان چیزیست که عملاً طی دهه‌ها از طرف نویسندگان و اهل قلم ایران اتفاق افتاده .


فضای اندیشه‌ی ما، هنوز بسیار روشنفکرانه است و کسی که کتاب پرتیراژ و به زبان مردم عادی بنویسد، اعتبار چندانی در میان همکاران خود ندارد. درحالی‌که در تمام کشورها، عده‌ی زیادی هستند که برای عموم می‌نویسند و به زردنویسی و … متهم نمی‌شوند. به‌نظر من این، جزو حقوق هر فردیست که در هرسطحی از دانش و اطلاعات، کتاب مورد علاقه و مناسب خود را پیدا کند. مگر می‌شود لذت خواندن را فقط برای تحصیلکرده‌ها
تأیید کرد و از بقیه گرفت؟


آیا یکی از دلایل پایین بودن سطح مطالعه در ایران، همین موضوع نیست؟


آشنا شدن نسل جدید با چهره‌های تأثیرگذار گذشته، علاوه بر ایجاد امید و انگیزه در بچه‌ها، راه را برای بهره‌بردن از این تجربیات باز می‌کند.



#ر_اعتمادی
#بزرگان_ایران
#عامه‌_پسند
#مستند_عالیجناب_عشق

@farhangkoodak