#حسین_علیزاده درباره #حسن_کسایی می‌گوید: «می‌گفتیم نی‌اش خوب است که هم‌چین صدایی می‌دهد. یک کاغذی را لوله کرد گرفت لای دندان، همان صدا آمد؛ گذاشت کنار، ناخن گذاشت لای دندان باز همان صدا آمد. کسایی خودش نی بود.»

بزرگان هنر ایران در یک قاب
هنرمندان
#ایرج
#علی_تجویدی
#حسن_کسایی
#جلیل_شهناز
#جهانگیرملک

‍ #حسن_زیرک
(زاده ۱ آذر ۱۳۰۰ بوکان
درگذشتهٔ ۵ تیر ۱۳۵۱ بوکان)
خواننده ترانه‌های کردی

حسن زیرک با ضبط تعداد زیادی از آوازهای سنتی مردم کرد، سبب حفظ و نگهداری این آثار فرهنگی از گزند فراموشی شد.

از او بیش از ۱۵۰۰ ترانه و آواز به یادگار مانده‌است. زیرک جزو موسیقیدانان برجستهٔ ایرانی است.
بیشتر ترانه‌های معروف این هنرمند کُرد با همکاری استادانی همچون #حسین_یاحقی، #حسن_کسایی، #جلیل_شهناز، #جهانگیرملک، #حبیب‌الله_شهردار، مشهور به مشیر همایون شهردار، #مجتبی_میرزاده، #احمدعبادی در رادیو کردی تهران و رادیو کردی کرمانشاه ضبط شده‌است.

علاوه بر زبان کردی سورانی، به زبان‌های فارسی، ترکی، اورامی و لری نیز آواز اجرا کرده و دارای ۳ مقام ترکی، ۸ مقام فارسی و ۲ مقام اورامی است و ۶۴ مقام به زبان کُردی خوانده‌است.

حسن زیرک در «ارکستر موسیقی کردی» برادران یوسف زمانی، ارکستر مشیر همایون شهردار ،در تهران و ارکستر مجتبی میرزاده در کرمانشاه همکاری داشته و به اجرای برنامه پرداخته است.

حسن زیرک در محلهٔ قلعهٔ سردار شهر بوکان، آذربایجان غربی به دنیا آمد. در پنج سالگی پدرش را از دست داد و سراسر زندگی را در رنج گذراند. چندی در برخی شهرهای ایران و عراق سپری کرد. یکی از شهرهایی که در آن مدت زیادی اقامت داشت، کرمانشاه بود. همکاری او در این شهر در رادیو کردی کرمانشاه با هنرمندان برجستهٔ کرمانشاهی همچون مجتبی میرزاده (ویلون)، محمد عبدالصمدی (قره‌نی)، اکبر ایزدی (سنتور)، و بهمن پولکی (تیمپو) سبب خلق آثاری شد که از برجسته‌ترین کارهای وی به‌شمار می‌رود.

همچنین وی با #فاطمه_زرگری، یکی از خوانندگان آذربایجانی، همکاری داشته و ترانهٔ معروف کردی-ترکی «گولدور مَنی گولدور» یکی از ترانه‌های ترکی حسن زیرک و فاطمه زرگری است.

وقتی در عراق بود، در مسافرخانهٔ «فندق شمال» به شاگردی پرداخت. روزی هنگام نظافت که مشغول زمزمهٔ یکی از ترانه‌هایش بود، مسافری به نام جلال طالبانی (رهبر اتحادیهٔ میهنی کردستان عراق) که در آنجا اقامت داشت، با شنیدن صدای حسن زیرک، او را به رادیو بغداد برد (۱۳۲۶) و زیرک در آنجا مشغول به کار شد.

مدتی در بخش کردیِ رادیو بغداد همکاری کرد. از سال ۱۳۳۷ که بخش کردیِ رادیو ایران در تهران گشایش یافت، همکاری خود را با این مرکز آغاز کرد. آثاری که حسن زیرک در رادیو کردی تهران به ضبط رساند، اغلب با ساز استادانی همچون حسین یاحقی، حسن کسایی، جلیل شهناز، جهانگیر ملک، احمد عبادی و با سرپرستی مشیر همایون شهردار همراه بود.

وی گرچه به خاطر شرایط سخت زندگی از تحصیل بی‌بهره ماند اما استعداد کم‌نظیری در سرودن شعر و آهنگسازی کردی داشت. این استعداد به‌همراه صدای منحصر به ‌فرد او، سبب شد که ترانه‌هایش در سرتاسر کردستان محبوبیت یابد. صدای او همچنان در مناطق کردنشین در کوچه و خیابان از خانه‌ها و مغازه‌ها به گوش می‌رسد.

زیرک با خانم میدیا زندی (مهدیه زندی) گویندهٔ بخش کردی رادیو تهران، ازدواج کرد که حاصل آن ازدواج دو دختر به نام‌های مهتاب (آرزو) و مهناز (ساکار) بود.

حسن زیرک نه در ایران و نه در عراق روی خوشی و راحتی را ندید. رئیس وقت رادیو تهران به او اجازهٔ کار نداد و این کار چنان تأثیری منفی‌ بر دل لطیف حسن‌ گذاشت که دیگر به رادیو برنگشت.

در سال‌های ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۳ در کرمانشاه بود و با رادیو کردی کرمانشاه همکاری داشت.

سال‌های پایانی زندگی حسن زیرک در تلخی و ناکامی گذشت و چندان به آوازخوانی نمی‌پرداخت. در اواسط سال ۱۳۴۶ درمنطقهٔ بوکان قهوه‌خانه‌ای دایر کرد و در میان مردمی که دوستشان می‌داشت و دوستش داشتند، آخرین نفس‌هایش را در رنج و بیماری کشید.

حسن زیرک در پنجم تیرماه سال ۱۳۵۱، برابر با ۲۸ ژوئن ۱۹۷۲ در سن نزدیک به ۵۱ سالگی در بیمارستان بوکان به‌علت سرطان کبد، که نوعی از مسمومیت با زهر بود، به طرز مشکوک و مظلومانه‌ای درگذشت و در دامنهٔ کوه نالشکینه به خاک سپرده شد.

درهنگام مرگِ حسن زیرک، رادیو بی بی سی از بزرگواری او یاد می‌کند و می‌گوید: «یگانه هنرمند مردم‌کرد در بیمارستان بوکان درگذشت.»

#معین ♥️(نصرالله معین نجف‌آبادی)


(۲۹ دی ۱۳۳۰ #نجف‌آباد اصفهان)
خواننده.
او از ۱۸ سالگی با شروع یادگیری گوشه‌ها و دستگاه‌های آوازی ایران در نزد اساتیدی چون #تاج_اصفهانی و #حسن_کسایی پا به عرصه موسیقی و آواز گذاشت. نخستین ترانه رسمی او، قطعه‌ای به نام «یکی را دوست می‌دارم» بود که در سال ۱۳۵۷ انتشار یافت و سبب شهرت او شد.
او در کارنامه هنری خود، ۲۶ آلبوم رسمی ثبت کرده‌است که نخستین آلبوم او «می‌پرستم» در سال ۱۳۶۰ و آخرین آنها «ماندگار» نام دارد و در سال ۱۳۹۸ منتشر شد.

یاد اسطورۀ موسیقی معاصر، جناب استاد #ابوالحسن_صبا را در ۱۴ فروردین زادروزشان گرامی می‌داریم.
ایشان علاوه بر آهنگ‌سازی و رهبری ارکستر، در نواختن سازهای مختلفی چون ویلن، سنتور، سه‌تار و تار توانا بودند. از برترین استادان زمان خود هنر موسیقی را فراگرفتند و بزرگترین استادان نسل بعد از خود را پرورش دادند. بزرگانی چون #حسین_تهرانی، #حسن_کسایی، #فرامرز_پایور، #غلامحسین_بنان، #علی_تجویدی، #همایون_خرّم، #اسدالله_ملک، #رحمت‌الله_بدیعی، #ساسان_سپنتا، #ابراهیم_قنبری‌مهر، #مهدی_خالدی، #مهدی_مفتاح، #حبیب‌الله_بدیعی،
#حسین_خواجه_امیری ( #ایرج) و #پرویز_یاحقی از شاگردان صبا بودند.



عکس: #ابوالحسن_صبا و دخترانش #غزاله و #رکسانا

#محمدخلیل_کسایی
(۲۰ دی ۱۳۵۱_۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۵ #اصفهان)
نوازنده نی.
وی فرزند #حسن_کسایی(نوازنده برجسته نی) بود.

#حسن_کسایی
(۳ مهر ۱۳۰۷ – ۲۵ خرداد ۱۳۹۱ #اصفهان)
موسیقیدان و نوازندهٔ نِی و سه‌تار.

🎼 بخشی از آلبوم زیبای
"در سکوت باغ"
تار: استاد #جلیل شهناز
نی: استاد #حسن کسایی
در مایه ی افشاری
ضبط: سال ۱۳۵۷
پالایش: جناب فرناد شاه زیدی

#مهران_قاضی (اشکان قاضی‌اصفهانی)

(۳۰ مرداد ۱۳۵۲ - ۲۷ فروردین ۱۳۹۵ #اصفهان)
نوازنده، آهنگساز و مدرس موسیقی.
وی نوه #باباعباس_قاضی و از شاگردان برتر #حسن_کسایی همچنین #حسن_ناهید، #محمدعلی_كیانی‌نژاد و #جلال_قاضی بود.

سه تار نوازی استاد #حسن_کسایی
با همراهی تنبک نوه ایشان (ارسلان ملکی)
در حضور #اسماعیل_نواب_صفا
منزل استاد #کسایی

اگر تو سروِ سیمین تن بر آنی
که از پیشم برانی، من بر آنم
که تا باشم خیالت می‌پرستم
و گر رفتم سلامت می‌ رسانم ...
‌

آواز: #تاج_اصفهانی
تار: #جلیل_شهناز
نی: #حسن_کسایی
شعر: #سعدی
‌دستگاه: #شور
‌
‌
حافظیه / سالِ ۱۳۵۴

آواز مثنوی #شور


بشنو از نی چون حکایت میکند
وز جدایی‌ها شکایت میکند

کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند


#مولانا_جان
#محمدرضا_شجریان

با همراهی بزرگان مکتب #اصفهان:
#حسن_کسایی
#جلیل_شهناز

دهم آذر ماه
زادروز #نادر_گلچین
خواننده سرشناس و قدیمی موسیقی ایرانی

او از نخستین خوانندگانی بود که تصنیف زیبای "مرغ سحر" را با تنظیم استاد #پایور اجرا کرد.
در سال ۱۳۸۸ استاد #حسن_کسایی
با ارسال تقدیر نامه ای از #نادر_گلچین
بابت این اجرا قدر دانی کرد.

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد نیست باد...







نی: استاد #حسن کسایی

دو جا صدای نِی تا استخوان من را می‌سوزاند، یکی در همین ساز و آوازِ عاشِق‌کُش با صدای شجریان، - شُما اسمِ گوشه را ببین، عاشق‌کُش!- یکی هم در نی‌نوایِ علیزاده. هر دو را جمشید عندلیبی نواخته.

#جمشید_عندلیبی (متولد ۱٢ اسفند ۱٣)، نواختن نی را ابتدا بدون استاد فراگرفت و سپس با حضور در دانشگاه تهران و آشنایی با #حسین_عمومی به ادامه فراگیری تکنیک‌های ساز نی پرداخت.
او ردیف موسیقی سنتی ایرانی را نزد #نصرالله_ناصح_‌پور و #نورعلی_برومند و #محمدرضا_لطفی و تکنیک ردیف آوازی را نزد #محمدرضا_شجریان یاد گرفت.

عندلیبی در سال ۱۳۶۰ برای تکمیل تکنیک‌های پیشرفته نوازندگی نی به نزد #حسن_کسایی در اصفهان رفت. عندلیبی در آثاری چون بیداد، نوا، دستان، دود عود، آسمان عشق، یاد ایام، رسوای دل، پیام نسیم، دل مجنون و سرو چمان با #محمدرضا_شجریان همکاری نزدیک داشته است.

وی علاوه بر نوازندگی در کار آهنگسازی نیز فعال بوده و آلبوم‌های میهمان تو، پاییز نیزار و مونس جان از جمله فعالیت‌های او در زمینه آهنگسازی می‌باشد.
عندلیبی همچنین قطعات #ابوالحسن_صبا را با نی و بصورت ردیف آموزشی تنظیم و نواخته است.


جمشید عندلیبی امروز درگذشت. 🖤

#حسن_کسایی
(۳ مهر ۱۳۰۷ – ۲۵ خرداد ۱۳۹۱ #اصفهان)
موسیقیدان و نوازندهٔ نِی و سه‌تار.