الله رافراموش نکنید

زخم های پنهان
نویسنده: فاطمه سون ارا
قسمت صد و بیست و هفت

راحیل با دستان لرزان به سوی مادرش رفت، اشک در چشمانش حلقه زده بود. با صدای خفه ‌ای التماس کرد مادر جان، قسم به خدا، یک کاری کنید او از اینجا برود حالا سدیس و خانواده‌ اش میرسند نگذارید همه چیز خراب شود…
هنوز حرفش را تمام نکرده بود که صدای سدیس در حویلی طنین انداخت. صدایی پر از قدرت و آشنایی که گفت تو اینجا چه می‌ کنی؟
راحیل حس کرد زمین زیر پایش خالی شد. دلش شکست، امیدش لرزید… آهسته روی زمین نشست و با بغضی که گلویش را می‌فشرد، زیر لب نجوا کرد:
ــ همه چیز تمام شد…
الیاس با چهره‌ ای برافروخته به سوی سدیس برگشت، نگاهی پر از خشم و کینه به او انداخت و گفت آمده‌ ام حقم را بگیرم! آمده‌ ام زنی را که از آنِ من است پس بگیرم!
سدیس، که تا عمق جانش از شنیدن این سخنان به خشم آمده بود، گام بلندی به سوی او برداشت. چشمانش چون شعله‌ های آتش درخشیدند. با صدایی که از خشم می‌ لرزید، گفت زن؟ کدام زن؟ تو حق بر راحیل نداری! او انسان است، نه مال و متاع که مالکیتش را ادعا کنی!
الیاس با پوزخندی پر از تمسخر گفت تو چی می‌ فهمی؟ ما سال‌ در نکاح یکدیگر بودیم! او باید با من باشد، نه با تو!
سدیس یک گام دیگر نزدیک شد، آنقدر نزدیک که نفس‌ های داغ‌ شان به صورت هم می‌ خورد. با صدایی محکم، که هیچ لرزشی در آن نبود، گفت آفرین این را خوب گفتی بودید حالا نیستید، راحیل آزاد است، تو حق نداری حتی نامش را بر زبان بیاوری.
الیاس مشت‌ هایش را گره کرد، نگاهش چون حیوانی زخمی پر از خشم و بیچارگی بود. فریاد زد نمی‌ گذارم او را از من بگیری! نمی‌ گذارم اینجا خوشبخت شوی وقتی من…
سدیس ناگهان میان حرفش برید و با صدایی آرام ولی پر از قدرت گفت خوشبختی حق اوست. و تو کسی نیستی که سد راهش شوی.
سپس آرام به سوی دروازه اشاره کرد و با لحنی قاطع گفت برو، الیاس. قبل از آنکه آبرویت نزد همه بر باد رود. برو، که اینجا جایی برای تو نیست.
الیاس با تمام وجود می‌ خواست بماند، بجنگد، فریاد بزند؛ اما نگاه سرد و استوار سدیس، نگاه پر از خشم پدر راحیل، و اشک‌ هایی که در چشمان راحیل حلقه زده بود، او را وادار به عقب‌ نشینی کرد.
لحظه ‌ای سرش را پایین انداخت، دندان‌ هایش را بر هم فشرد و سپس با قدم‌ هایی سنگین، پر از شکست و خشم، از آنجا رفت.

زخم های پنهان
نویسنده: فاطمه سون ارا
قسمت صد و بیست و هشت

وقتی دروازه پشت سرش بسته شد، فضای خانه پر از سکوت شد. سکوتی که سنگینی ‌اش به دل همه چنگ می‌ انداخت.
سدیس داخل خانه شد و به سوی راحیل رفت. کنارش زانو زد. دست لرزان راحیل را در دستان گرمش گرفت و با نگاهی لبریز از عشق گفت تا من زنده‌ ام، نمی‌ گذارم هیچکس سایهٔ غم بر دلت بیاندازد مطمئن باش.
راحیل با چشمانی پر اشک و دل شکسته، به چهرهٔ مردی دید که حالا همه دنیایش شده بود و آهسته، بی‌ صدا، گریه کرد…
مادر سدیس آرام به سوی راحیل آمد، شانه‌ های لرزانش را گرفت و با مهری که در چشمانش برق میزد، آهسته گفت دخترم گریه نکن ببین همه چیز تمام شد امروز، روز خوش برای تو و پسرم است.
راحیل با لرزشی ملایم در دستانش، به کمک مادر سدیس از جا برخاست.
مادر سدیس به سوی شوهرش دید و با لبخند گفت وقتش رسیده که محفل خود را آغاز کنیم.
محفل ساده و پر مهری آغاز شد. یک ساعت بعد، در میان دعای خیر، نکاح راحیل و سدیس بسته شد. آن‌ ها رسماً زن و شوهر شدند.
مادر راحیل، با چشمانی لبریز از اشک شوق، به مهمانان حاضر در اطاق دید و گفت اگر اجازه دهید، چند لحظه راحیل تنها باشد.
همه به احترام خواست او از اطاق بیرون رفتند و به اطاق مجاور که سایر اعضای خانواده حضور داشتند، پیوستند.
سدیس که دلش برای دیدن عروس جانش بی‌ تاب شده بود، از جایش برخاست و با دلهره به مادر راحیل نزدیک شد و آرام پرسید مادر جان، راحیل خوب است؟
مادر راحیل لبخندی زد و با نگاهی مهربان پاسخ داد بلی، پسرم.برو چند لحظه با هم صحبت کنید. دلت آرام شود.
دل سدیس از خوشحالی لرزید. با احترام سری تکان داد و قدم برداشت. ثنا با لبخندی پر از شیطنت او را تا دم اطاق همراهی کرد.
سدیس نفس عمیقی کشید، دستش را روی دستگیره گذاشت، آرام دروازه را باز کرد و داخل شد.
چشمش که به راحیل افتاد، لحظه‌ ای در جا میخکوب شد.
راحیل، با شال نکاحی که بر سر داشت، بر لبهٔ تخت نشسته بود. دستان ظریفش را به سوی آسمان بلند کرده و آرام زیر لب دعا زمزمه می‌ کرد. سدیس بی‌ صدا دروازه را بست. راحیل نگاه پر از اشکش را به او دوخت، آمینی گفت و خواست از جا برخیزد، اما سدیس جلوتر رفت، با مهربانی دستش را گرفت و گفت نخیر نازنینم، بگذار این بار زانو بزنم پیش تو…الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9

92 viewsedited 15:54