الله رافراموش نکنید

#دوقسمت نودوهفت ونودوهشت
📖سرگذشت کوثر
تو باید باور کنی محمد رفته محمد رفته بهشت دخترم از اون بالا داره نگات می کنه نگران خواهربزرگترشه که خواهرش که حکم مادرش رو داشته داغون شه و نابود شه شهادت برادرت مبارکت باشه تو زن خیلی خوب و خوشبختی هستی خوشابه سعادتت که همچین برادرها پسرهای دسته گلی را تونستی تربیت کنی و تحویل جامعه بدی
گریه کردم زار زدم دلم آروم نمی شد جیگر سوختم آروم نمی شد زنهای همسایه همه می یومدن و میرفتن که من و خونوادم تنها نمانیم پسرها گریه می کردن یونس بیشتر از همه بی تابی میکرد دلتنگ پدرش و داییهاش بود مدام بهم میگفت مامان واقعا دیگه دایی محمد بر نمی گرده خونه دیگه نمی یاد بهم دیکته بگه بغلش کردم و گفتم نه مادر دایی دیگه بر نمی گرده خونه اماهمیشه کنار ما هستش و همیشه از ما مراقبت میکنه همیشه نگرانمون یادته که چه قولی بهش داده بودی گفت آره قول دادم خوب درس بخونم و دکتر بشم گفتم پس سعی کن خوب درس بخونی
تا به قولی که به داییت دادی عمل کنی اون شب تا صبح نخوابیدم تمام جزئیات زندگیم اومد جلوی چشمم روزی که محمد رو با اون سر شکستش آوردمش خونم و سر محمد کتک مفصلی به وجیهه خانوم زدم لحظه به لحظه بزرگ شدنش و مدرسه رفتنش همه و همه مثل یک فیلم سینمایی کوتاه مدت از جلوی چشمم رد شد آخ که چقدر دلتنگش بودم
چقدر دوست داشتم فقط برای یکبار دیگه می
دیدمش خودمو برای آخرین وداع و دیدار فردامون آماده کردم اشکهای عمم هم بند نمی یومد ننه بلقیس هم تو رختخوابش نشسته بود و گریه میکرد و قرآن می خوند می گفت نوم شهید شده یار و مونسم شهید شد رفت چرا من زنده موندم و اون جوون خوش قد و بالا و رعنا را می خوان خاک کنن ای خاک بر سر من که من هنوز زندم و دارم نفس می کشم ولی محمدمو می خوان خاک کنن عمم بهم گفت من خیلی بد بودم خیلی در حق محمد بدی کردم فکر می کنی منو ببخشه
نمی دونستم چی بهش بگم فقط گفتم محمد الان یک فرشتست مگه می شه فرشته ها نبخشن اون تو را خیلی وقته بخشیده ساعت سه صبح بودکه هیچ کس هنوز نخوابیده بود صبح باید محمد رو به خاك مى سپرديم و بامداد روز بعدش از اونجا می رفتیم باید محمدمو تو این شهر تنها میگذاشتم و می رفتم نزدیکیهای چهار صبح بودکه پسر همسایه با عجله اومد و بهمون گفت آقا
مهدی اومده آقا مهدی اومده باورم نمی شد مهدی اومده پا برهنه پریدم تو حیاط مهدی جلوم وایستاده بود چقدر خسته و داغون بود انگار صد سال پیرشده بود گریان خودم و رها کردم تو آغوش برادرم عین دو تا بچه گریه می کردیم مثل دو تا بچه کوچیک که بی کس و کار شده بودن و هیچ کس رو دیگه تو این دنیا نداشتن مهدی گفت خوبی گفتم نه دلم می خواد بمیرم دیگه دلم نمیخوادزنده بمونم و نفس بکشم انگار واقعا مردم و دارم
نفس میکشم گفت باید قوی باشی خیلی قوی
تر از قبل گفت برای فردا چند ساعت بهم اجازه دادن بیام نمی خواستم محمد رو تنها بگذارم مااز اول با هم بودیم تا خونه ابدیشم کنارش باقی میمونم از وجود مهدی حالم بهار شد و دلم آرومترشده بود مهدی اومده بود مثل کوه پشتم وایسته بالاخره اون صبح وداع اومد همه اهالی جمع شده بودن تا شهیدمون رو بیارن تا باهاش خدافظی
کنیم و ببریمش خونه ابدیش تا برای همیشه به آرامش ابدی برسه تو گلزار شهدا اصلا تو حال خودم نبودم حال خیلی بدی داشتم چقدر گریه کردم و تو سر خودم زدم انگار پسر خودم مرده بود عمری براش مادری کرده بودم و حالا با دستهای خودم خاکش کردم برای لحظه ای صورت مثل ماهشو دیدم چقدر با آرامش کامل بود انگار فقط خوابیده بود صورتش مثل فرشته ها بود وقتی بر گشتیم خونه مهدی باید می رفت بهم گفت آبجی دیگه عزاداری کافیه خیلی از خونواده ها الان عزادارن بچه هاشون و شوهرشون رو از
دست دادن تو باید محکم باشی تو خواهر شهیدی باید محکم باشی گفتم مهدی ازت خواهش میکنم تو زنده بر گرد منو تنها نگذار گفت اون دیگه دست منو تو نیست اون دست خداست گفتم نگران مرادم هیچ خبری ازش نیست کاش امروز می تونست بیاد گفت بابا مراد اهواز نیست واسه همین نتونست بیاد نمی دونم کجاست ولی میدونم و مطمئنم که حالش خوبه مهدی دوباره رفت و ما هم بقچه سفرمونو بستیم باید آفتاب طلوع نکرده حرکت می کردیم دلتنگ خونه می شدم
عمه بهم گفت باید یکی دو ساعت بخوابی تو از ديروز تا الان نخوابيدى الله را فراموش نکنید
@Faghadkhada9

70 viewsedited 18:18