ဖြစ်ရပ်မှန်
=====
ပညာရေးဝန်ထမ်းရှိတဲ့အိမ်ကို ဒလန်စွပ်စွဲလို့နာကျည်းနေတဲ့မိသားစုဝင်၏ ရင်ဖွင့်သံများ
ဘယ်ဘက်မှမပါလိုသော ဘယ်သူ့မှ ဒုက္ခမပေးခဲ့သော ကြားနေပညာရေးဝန်ထမ်းရှိတဲ့မိသားစုအကြီးအကဲတစ်ယောက်ရဲ့နာကျည်းချက်များနှင့်ထမီခြုံမိ၍ ဆွေမှန်းမျိုးမှန်းမသိ လဒအသိသာရှိကုန်သောတောသီးများ၏ဘဝ။ ။
''#ဒီစစ်ပွဲကြီးမပြီးစေချင်သေးဘူး_ငါကြည့်လို့မဝသေးဘူး'' တဲ့။ထိုလူကိုကျနော်ကြည့်ရင်း သူပြောတာနားထောင်ရင်း စိတ်တွေတုန်လှုပ်ကြောက်ရွံ့ဝမ်းနည်းနေခဲ့ရသည်။လူတစ်ယောက်ရဲ့အမုန်းနဲ့ဒေါသကကြောက်စရာသိပ်ကောင်းပါလား...
''ကုန်ဈေးနှုံးတွေတက်တာ၊ စစ်ပွဲကြောင့်၊
ရွာတွေမီးလောင်တာ၊ လူတွေနေရပ်စွန့်ခွာကြရတာစစ်ရဲ့အနိဌာရုံတွေ မကြည့်ရက်စရာပါပဲတဲ့...''
ဒီဦးလေးကြီးက လူရိုးလူအေးကြီး၊ သူဘယ်လိုခံစားချက်နဲ့ပြောတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်။ သူက ရွာသားကြီး၊ သူ့မှာ ဇနီးနဲ့ သား ၂ယောက်၊သမီး၁ယောက်ရှိတယ်
''ငါ့သမီးလေးက ကျောင်းဆရာမလေးလေ၊ သူက သူ့အလုပ်ကို ဝါသနာပါတယ်၊ တန်ဘိုးထားတယ်..
သူ့အကိုတွေက ညီမကိုသိပ်ချစ်တာ၊ သူတို့ကျောင်းဆရာ..မဖြစ်ခဲ့ ကြလို့ညီမ.ကျောင်းဆရာမလေးဖြစ်တာကိုကြည့်ပြီး ဂုဏ်ယူနေကြတာ..''
ဦးလေးကြီးမျက်လုံးများက ရီဝေနေသည်။ရွာဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးရင်း...
'''သူတို့အားလုံးပေါ့၊ ငါတို့ကို သတ်မယ်လုပ်ကြတယ်၊ ငါ့ အမျိုးတွေ၊ ငါ့ရွာသားတွေက ငါတို့ကိုဒလန်တဲ့။ တစ်ရွာလုံး ငါ့အိမ်ရှေ့မှာ သံပုံးတွေလာတီးကြတော့ သမီးလေးဆို ရှက်လို့ငိုလိုက်တာ။
ညဥ့်ဆို ခဲတွေနဲ့ပေါက်တယ်၊ ငါရောငါ့သားတွေရောယောက်ကျားတန်မဲ့ခေါင်းငုံ့ခံခဲ့ရကြတယ်၊အကြောက်ကြောက်အလန့်လန့်နဲ့အိပ်မပျော်တဲ့ညတွေများလာတော့ အားလုံးမျက်တွင်းဟောက်ပက်လိုက်လို့ပေါ့။
တစ်ရွာလုံးက၊ကျဥ်ဖယ်တယ်။ကူသူကယ်သူမရှိဘူး၊ငါတို့ရှိသမျှပိုင်ဆိုင်သမျှအကုန်ထားပြီးထွက်ပြေးခဲ့ရတယ်....
မြို့ရောက်လို့အိမ်ငှားမယ့်သူမရှိဘူး၊သနားညှာတာခြင်းကင်း၊ ဟန်ဆောင်ခြင်းမေတ္တာတောင်မပြခဲ့ကြဘူး၊ ငါတို့ရွာကထွက်ပြေးလို့လွတ်သွားတာကို
သူတို့မသတ်လိုက်ရလို့တဲ့ တောက်.တခေါက်ခေါက်နဲ့ ဒေါသဖြစ်နေကြတယ်..ဘယ်သူကမှ ဘယ်အမျိုးကမှ မကယ်မကူခဲ့ကြဘူး...
ငါတို့အိမ်ကို သူတို့ဖျက်ဆီးတယ်၊ ငါတို့ပစ္စည်းတွေကိုယူကြတယ်၊ ငါတို့လယ်ယာမြေတွေကိုသူတို့သိမ်းကြတယ်၊ ငါ့သမီးလေးရဲ့ကျောင်းဆရာမ လစာလေးနဲ့ ငါတို့မလောက်မငှစားခဲ့ကြရတယ်..
ငါက ငါ့ရွာ ငါ့အိမ်မှာ ငါ့မိသားစုနဲ့အတူတူသိုက်သိုက်ဝိုင်းဝိုင်းနေချင်တာ။
အခု ငါ့သားသမီးတွေ ငါ့အနားမှာမရှိကြတော့ဘူး၊မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် ပြည်ပကိုစွန့်စားပြီးစီးပွားသွားရှာကြရပြီ..
၂ နှစ်၊ဘာကြာတာမှတ်လို့၊ခြေမဲ့လက်မဲ့ရုန်းကန်ခဲ့ကြရတာ။ အခုသားငယ်က ဂျပန်မှာ၊ သားကြီးနဲ့သမီးက ကိုရီးယားမှာ၊ သမီးကသူမြတ်နိုးတဲ့ ကျောင်းဆရာမအလုပ်ကို စွန့်ခဲ့ရတယ်...
တစ်လ တစ်လကို သားသမီးတွေက သိန်း၁၀၀ကျော်ပို့တယ်၊ သိန်းထောင်ဂဏန်းဆိုတာမပူမပန်ရတော့ဘူး၊ အခု ငါတို့ရွာမီးလောင်ပြီ၊အားလုံး ရွာကိုစွန့်ပြေးနေကြရပြီ၊ လူတွေ အသတ်ခံနေရ၊ သေနေကြရပြီ။ ဘုန်းကြီးလည်းမရှိ၊စာသင်ကျောင်းလည်းမဖွင့်ရ စာလည်းမသင်ရတော့ဘူး။ ဒါတွေကြားတော့ငါပြုံးမိတယ်။ ဒါငါမှားသလား...
ရွာကလူတွေကို ငါပြောလိုက်တယ်။ ငါ့ဝိုင်းငါ့မြေတွေကို ရောင်းပြီးမင်းတို့တော်လှန်ရေးအတွက်အသုံးပြုလိုက်ပါလို့၊ ဘယ်သူမှမဝယ်ရဲကြဘူး၊
အဲ့ဒါငါချစ်လို့မဟုတ်ဘူး။ စစ်ကိုရှည်စေချင်လို့၊ တိုက်စေချင်လို့...သူတို့တွေအဲ့လို တပ်စစ်ကြောင်းတွေလာလို့ ပြေးကြပုန်းကြရင် ငါပျော်တယ်။
ငါတို့ကြောက်ခဲ့ရသလို သူတို့ကိုကြောက်စေချင်သေးတယ်...ငါတို့ငတ်ခဲ့ရသလို သူတို့ငတ်နေကြပြီ
အပြစ်မဲ့ပြည်သူတွေကို ဒလန်ဆိုပြီး ဘုန်းကြီးပါမချန် သတ်ခဲ့လို့ သူ့တို့ခန္ဓာကိုယ်တွေ ဗုံးဆံ ကျည်ဆံ တွေနဲ့ အပိုင်းပိုင်းပြတ်ပြီး သေရမယ်။
ဒါက အကုသိုလ်စိတ်၊ ငါသိတာပေါ့၊ဒီအကုသိုလ်
ငါခံရဲတယ်။ ငါကပြုံးယုံလေးပြုံးတာလေ သူတို့လိုငါမယုတ်မာခဲ့ဘူး..အရင်ကငါ့မိသားစုနဲ့ ခွဲခွာရမှာကို ငါကြောက်ခဲ့တာ၊ အခုဘာအစွဲမှမရှိဘူး၊ ငါမကြောက်တော့ဘူး
...
ငါ့တို့ကို ဒုက္ခပေးခဲ့တဲ့သူတွေကို ငါကဒုက္ခမှပြန်မပေးဘူး။ သူတို့ဟာသူတို့ ဝဋ်ပြန်လည်တာကိုငါပြုံးရုံပြုံးတာ။ ပြုံးရုံလေးပြုံးမိတာပါ..ငါမှားသလား။စစ်မပြီးသေးဘူး၊ဝဋ်ကြွေးတွေကြေတဲ့အထိ ဒီစစ်ပွဲကရှိနေလိမ့်မယ်၊ အကုသိုလ်တွေ အကုန်သေတဲ့အထိ ဒီစစ်ပွဲတွေရှိနေရမယ် မကြေသေးဘူး''တဲ့...
ထိုဦးကြီးကိုကြည့်၍ ကျွန်တော်တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားနေခဲ့သည်။သင်သာဆိုရင်ရော ဘယ်လိုဆုံးဖြတ်မလည်း။ ထိုဦးကြီးကိုမှားသည်ဆိုမလား
မှန်သည်ဆိုမလား ။
တကယ့်ဖြစ်ရပ်အား ပြန်လည်ဖော်ပြလိုက်ပါသည်။
Crd###

FACTCHECK
သတင်းမှန်တွေ ဖတ်ဖို 👉 နှိပ်ပါ

ဖာရတီအုန်းနဲ့ ပလီပလာဗုံး ..