روز های یکشنبه و سه شنبه برای فکت
پنج شنبه یا جمعه پرونده به صورت تلگراف

سانجو باگات، مردی اهل ناگپور در هند، سال ها از بزرگی و تورم غیر طبیعی شکم خود رنج می‌برد؛ وضعیتی که ظاهر او را به زن باردار شبیه می‌کرد. با وجود مراجعه های مکرر، علت این مشکل مشخص نشده بود تا اینکه در سال 1999 وضعیت جسمانی او به شدت وخیم شد و تنفس برایش دشوار گردید. وی به بیمارستان منتقل و تحت عمل جراحی اورژانسی قرار گرفت.

در جریان جراحی، پزشکان با موردی بسیار نادر رو به‌ رو شدند! درون حفره شکمی بیمار، بقایای یک دوقلوی متولد نشده یافت شد. این همزاد نیمه تکامل یافته، دارای مو، ناخن، یک دست و بخشی از ستون فقرات بود.

این عارضه‌ی بسیار کمیاب، «جنین در جنین» نام دارد و زمانی رخ می‌دهد که در دوران بارداری، یکی از دوقلوها به طور کامل در بدن دیگری جای می‌گیرد و رشد طبیعی آن متوقف می‌شود. این توده جنینی ممکن است سال ها در بدن میزبان باقی بماند، بی‌آنکه به مرحله تکامل برسد.

در منطقه توروها در اندونزی، مردم اجساد مردگانشان را از قبر بیرون می‌آورند، آنها را می‌شویند و لباسشان را عوض می‌کنند. این کار هر چند سال یک بار انجام می‌شود و نشان دهنده این است که مرگ پایان زندگی نیست بلکه مرحله‌ای دیگر است. هدف اصلی این رسم حفظ احترام به مردگان و ادامه پیوند خانوادگی است.

اسم قبیله‌ای که این رسم را انجام می‌دهد قبیله تروجا است. این قبیله در منطقه‌ی کوهستانی جزیره سولاوسی جنوبی اندونزی زندگی می‌کنند. آنها به رسوم تدفین و آیین های مرتبط با مرگ شهرت جهانی دارند، به ویژه مراسم "Ma'nene" که به معنی "پاکسازی اجداد" است.

در تایوان، قبیله بومی آتایال تا دهه 1930 سنتی عجیب داشتند‌. مردان برای نشان دادن شجاعت و جلب توجه دختر مورد علاقه‌شان، در جلسه خواستگاری سر بریده شده دشمنان را به عنوان هدیه می‌بردند! این رسم نشان دهنده اهمیت قدرت و افتخار در فرهنگ جنگاوری آنها بود که بعد ها با ورود فرهنگ های مدرن، منسوخ شد.

در 13 دسامبر 1937، ارتش ژاپن شهر نانجینگ، پایتخت وقت چین را تصرف کرد. در پی آن، یک کشتار وحشیانه به مدت 6 هفته آغاز شد که به نام "کشتار نانجینگ" شناخته می‌شود.

طبق برآوردها، بین 150,000 تا 300,000 نفر کشته شدند و بیشترشان غیر نظامیان و اسیران جنگی بودند.

- قتل عام گسترده با سرنیزه و آتش
- تجاوز به بیش از 80,000 زن
- کودک‌کشی و شکنجه‌ی نوزادان
- تخریب گسترده خانه ها و اماکن مذهبی

رسم ساتی تا قرن 19 میلادی در برخی از مناطق هند اجرا می‌شد. زمانی که مردی می‌مرد، همسرش باید خودش را در مراسم تدفین، همراه با جنازه‌ی شوهرش در آتش می‌سوزاند. باور عمومی این بود که این کار باعث آرامش روح شوهر و پاک شدن روح زن می‌شود و او در زندگی بعدی همسرش را دوباره ملاقات می‌کند.

اگرچه برخی زنان داوطلبانه این کار را انجام می‌دادند، اما اغلب با فشار خانواده یا جامعه مجبور می‌شدند این رسم را اجرا کنند. در سال 1829 میلادی، استعمارگران بریتانیایی رسم ساتی را ممنوع کردند ولی تا سال ها بعد هم مواردی به صورت مخفیانه رخ می‌داد.

تا سال 1919 در ایالت فلوریدا، روایاتی وجود دارد که نشان می‌دهد شکارچیان برای به دام انداختن تمساح ها از کودکان سیاه پوست به عنوان طعمه استفاده می‌کردند. این رفتار ریشه در دوران برده‌داری داشت؛ زمانی که کودکان برده اغلب به زور از والدین خود جدا می‌شدند و خانواده ها از هم می‌پاشیدند. آنان در معرض انواع خشونت، بهره‌کشی و فروش قرار می‌گرفتند و عمری پر از رنج و محرومیت را تجربه می‌کردند.

حتی پس از لغو رسمی برده‌داری در سال 1865، وضعیت به طور کامل تغییر نکرد. تبعیض نژادی و بی‌عدالتی همچنان ادامه داشت و کودکان سیاه پوست همچنان قربانی بی‌دفاع جامعه‌ای نژادپرست بودند. برخی از آنان ربوده می‌شدند و برای مقاصد شوم و غیرانسانی مورد استفاده قرار می‌گرفتند، که یکی از وحشتناک ترین نمونه های آن، به کار گرفتنشان به عنوان طعمه در شکار تمساح بود.

این روایت ها، بازتابی تلخ از تاریخ سیاه آمریکا هستند؛ تاریخی که نشان می‌دهد چگونه بی‌عدالتی و نژادپرستی می‌توانند جان بی‌گناهان را به ابزاری برای سرگرمی و منفعت تبدیل کنند.

در قرون وسطی، یکی از بی‌رحمانه ترین روش های شکنجه، شکنجه با موش بود. در این روش، قربانی را روی میز یا زمین می‌خواباندند و روی بخشی از بدنش، معمولا شکم یا سینه، یک قفس یا ظرف فلزی می‌گذاشتند که از یک سمت باز بود. داخل قفس، موش های گرسنه یا بزرگ انداخته می‌شدند و گاهی روی قفس آتش یا حرارت شدید اعمال می‌کردند.

موش ها که از گرما می‌ترسیدند، برای فرار از آتش شروع به کندن گوشت بدن قربانی می‌کردند. این فرآیند باعث ایجاد درد شدید، ترس و شوک روانی برای قربانی می‌شد و اغلب منجر به آسیب های جبران ناپذیر یا مرگ می‌گردید.

این روش، علاوه بر ایجاد رعب و وحشت، برای جلب اعتراف یا اطلاعات در محاکم قرون وسطایی استفاده می‌شد. نمونه های تاریخی این شکنجه در اروپا، هند و برخی مناطق خاورمیانه ثبت شده است و نشان دهنده اوج بی‌رحمی انسان ها در دوران گذشته است.

باغ وحش انسانی پدیده‌ای بود که در قرن 19 و اوایل قرن 20 در اروپا و آمریکا رایج شد. در این نمایشگاه ها، انسان ها به ویژه افرادی از آفریقا، آسیا، اقیانوسیه و حتی گاهی اروپا که «غیرعادی» یا «ناقص‌الخلقه» محسوب می‌شدند، به نمایش گذاشته می‌شدند.

آنها را در محیط هایی شبیه دهکده یا خانه های سنتی قرار می‌دادند تا بازدیدکنندگان تصور کنند در حال مشاهده زندگی «ابتدایی» یا «وحشی» هستند. هدف ظاهری این نمایش ها «آموزش درباره فرهنگ ها و تفاوت های نژادی» معرفی می‌شد، اما در واقعیت ابزاری برای ترویج نژادپرستی، برتری طلبی اروپایی و تحقیر انسان ها بود. این افراد مانند اشیاء یا موجودات عجیب به نمایش گذاشته می‌شدند و هیچ حق یا آزادی نداشتند.

از مشهور ترین نمونه ها می‌توان به نمایشگاه جهانی پاریس (1878 و 1889) و نمایشگاه جهانی شیکاگو (1893) اشاره کرد. این نمایش‌ها تا دهه 1950 ادامه یافتند و گفته می‌شود آخرین باغ وحش انسانی در سال 1958 بسته شد.