دارث ویدر: شر در جایگاه قهرمان

@eventhorizon1

روزنامه شهرآرا، چهارشنبه ۸ مهر ۱۳۸۸

@eventhorizon1

سال ۱۳۶۷:
من هشت ساله بودم و درست در كنار عكاس ايستاده بودم. دانشگاه فردوسي مشهد و دانشگاه علوم پزشكي هنوز از هم جدا نشده بودند و كل مجموعه، دانشگاه مشهد نام داشت. هركدام از استادان تربيت بدني عهده‌دار مديريت ورزش يكي از دانشكده‌ها بود و قرعه دانشكده داروسازي از سال‌ها قبل به نام پدر من افتاده بود. اين عكس متعلق به اهدا كاپ قهرماني تيم واليبال دانشجويان دانشكده داروسازي در مسابقات دهه فجر دانشگاه در سالن ۲۲ بهمن است. در كنار پدرم استاد بمبئي‌چي فقيد ايستاده است كه سالني در دانشگاه به نام اوست.

@eventhorizon1

سال ۱۳۴۴:
قهرمان قهرمانان ژيمناستيك كشور.
(بر روي ديوار عكس عموي مرحومم كه خلبان جنگنده F5 بود در حال اجراي حركت صليب بر روي دارحلقه نصب شده است).

@eventhorizon1

صداهایی از آرشیو رادیو

@eventhorizon1

بدنمندی (تنانگی)
بخش اول: جسمانیت به‌روال یک جنبش

عصر روشنگری (قرن ۱۷ و ۱۸) و ظهور روشنفکران دینی اروپایی با رویکرد ذهن‌گرایی(خردگرایی)، میراث بزرگی برای فلسفه ذهن باقی گذاشت به نام دوگانه‌گرایی دکارتی.
دکارت بر این اعتقاد بود که بدن و ذهن دو جوهر مستقلند که یکی جای در عالم مادیات دارد و دیگری هدیه ای است از عالم بالا.
مسیر غالب علم و فلسفه در طول دو سده‌‌ی بعدی هیچ‌گاه نتوانست راه گریز قدرتمندی از این دوگانه‌گرایی پیدا کند.
اما نیمه دوم سده‌ی بیستم میلادی آغاز گمانه‌زنی در باب نوعی یگانه‌گرایی انقلابی بود به نام تنانگی:
ذهن چیزی جدای از بدن نیست و حتی بافرض وجود واقعیت واحدی در دنیای بیرون، این بدن‌ها هستند که روایت ویژه خود را از آن به ما باز می‌نمایانند.
این مسیر جدید فلسفه‌ی ذهن شاید زیرساخت جوشش پارادایم بدنمندی به‌مثابه یک جنبش در برابر دوگانه‌گرایی دکارتی در جایگاه یک نظام غالب و ریشه‌دار باشد.
شواهد علوم اعصاب، روانشناسی شناختی و معناشناسی کفه ترازو را به شکل قابل‌ملاحظه‌ای به سود بدنمندی تغییر می‌دهند و جسمانیت به‌روال یک‌ جنبش دیر یا زود آخرین بقایای نظام‌های دکارتی سنتی را به حاشیه خواهد راند.

#بدنمندی
#تنانگی
#جسمانیت

@eventhorizon1

بدنمندی (تنانگی)
بخش اول: جسمانیت به‌روال یک جنبش

#بدنمندی
#تنانگی
#جسمانیت
#embodiment

@eventhorizon1