«سیمون وی می‌نویسد: "تواناییِ مراقبت و توجه کردن به انسانی دردمند امری بسیار دشوار و نادر است؛ تا حدِ معجزه نادر است. خودِ معجزه است." از نگاهِ سیمون وی انتظاری که ما در جوارِ فردِ دردمند می‌کشیم فقط و فقط از جنسِ انتظار است. چنین انتظاری به زعمِ وی جوهر است، نه کنش. جوهرِ نفس است، نه کنشِ آن. این همان جوهری است که فردِ باورمند، هم‌او که مؤمنانه چشم‌انتظارِ خداوند است و هویتش چیزی به‌جز انتظارش نیست تسلیم داشته است. این انتظاری است که فرد به انسانِ دردمند عرضه می‌دارد. به گفتهٔ وی، در این حالت، فردِ دردمند نیازی ندارد که کاری برایش انجام دهند، بل‌که می‌خواهد کسی کنارش باشد. نیازِ انسانِ دردمند بیش از هر چیزِ دیگری حضور و هم‌جواریِ دیگری است. انتظارِ فردِ همراه درونِ "زمانِ عمیقِ" برگسونی است. زمانِ عمیقی که به نوشتهٔ لویناس، فیلسوفِ فرانسوی، "به مانندِ رابطه‌ای با دیگری و با خداوند تأویل می‌شود":
"[در این] دیرند، امرِ مادی قابلِ فروکاستن به رخدادی از جنسِ معرفت نیست، بل‌که استعلایِ رابطه با کسی دیگر است: عشق، دوستی و هم‌دردی با دیگری. قرابتی که نمی‌توان آن را به مقولاتِ فضایی یا وجوهِ مضمون‌سازی و عینیت‌بخشی فروکاست."»

- "در بابِ انتظار"، نوشتهٔ هارولد شوایتزر، ترجمهٔ مهیار آقایی.
@erjahat

«امید را همانندِ درماندگی -که معمولاً باهم تفاوتِ ناچیزی دارند- باید تاب آورد؛ در اعماقِ نفسِ آدمی، همان‌جایی که هوارد می‌خواهد "کمی تنها باشد تا مدتی مجبور نباشد حرف بزند یا نگرانی‌اش را با کسی در میان بگذارد..." نشانه‌های زمانی مثلِ "کمی" یا "مدتی" که در آغازِ سقوطِ هوارد به درونِ نفسِ خودش ذکر می‌شوند، به زمانی اشاره دارند که آشکارا بیرون از او و بدونِ او به سیرِ خود ادامه می‌دهد، درست همانندِ قطره‌های آبی که از شکافِ سنگِ درونِ غارِ نیاد می‌چکند، یا فشار و کششِ امواجِ اقیانوس در ساحل‌ هوارد در طولِ غیبتِ کوتاهش از مختصاتِ رسمیِ زمانی، که درونِ آن پزشکان به بیمار سر می‌زنند و می‌روند و انسان‌ها در انتظارِ چیزها هستند، تنها تاب می‌آورد و به همان زمانی که می‌گذرد تبدیل می‌شود.»

- همان.
@erjahat

«[لویناس]: ضعف در واقع بی‌حجاب است، -حتی می‌گویم- برهنه است. برهنگی‌ای است که آشکار می‌شود: enthullüng، "افشا"، حالتی است فاقدِ شرم‌؛ در چهرهٔ انسان نمودی وجود دارد که برهنه‌ترین و عریان‌ترین حالتِ تجربهٔ انسانی است‌. هستی همیشه در معرضِ آگاهی است‌: این‌جا میرا است که نشان داده می‌شود. فرمانی، حکمِ لازم‌الاجرا، به وجهی گریز‌ناپذیر با آن هم‌راه است: مرا تنها راه نکن. تو نمی‌توانی آن شخصِ دیگری را رها کنی. در عبری اصطلاحی وجود دارد: "من این‌جا هستم"؛ این گفتهٔ ابراهیم است. خلاصهٔ این جای‌گیری مسئولیت است.»

- "مکالماتِ فرانسوی"، نوشتهٔ رائول مورتلی، ترجمهٔ شیوا مقانلو، از گفت‌وگو با امانوئل لویناس.
@erjahat

«[لویناس]: من اغلب می‌گویم -اگرچه اظهارش در ملاء عام خطرناک است- که بشریت از کتابِ مقدس و یونانیان متشکل شده است. مابقی را می‌توان ترجمه کرد: مابقی -همهٔ چیزهای عجیب‌ و غریب- ادا و اطوار است.»

-همان.
@erjahat

«...چون به آن عده از شما که حقیقتاً مبتدی هستید کمک خواهد کرد آزادانه انتخاب کنید که می‌خواهید جامعه‌شناسی، به‌خصوص به‌عنوانِ رشتهٔ اصلی‌تان، بخوانید یا نه. باید بگویم که چشم‌اندازِ کاریِ جامعه‌شناسان خوب نیست. چشم‌پوشی بر این حقیقت بسیار گمراه‌کننده است. انتظار می‌رفت این چشم‌انداز‌ها به‌تر شوند، اما در واقع بدتر شده‌اند. یک دلیل، افزایشِ آهسته اما مداومِ فارغ‌التحصیلان است؛ دلیلِ دیگر این است که در اوضاعِ اقتصادیِ فعلی، قابلیتِ این حرفه برای جذبِ فارغ‌التحصیلان کاهش یافته است‌. باید در این‌جا به نکته‌ای اشاره کنم که پیش از این، از آن آگاه نبودم و صرفاً به این دلیل که درگیرِ این مسئله شده‌ام متوجهِ آن شدم. حتی در آمریکا، که گاهی به آن بهشتِ جامعه‌شناسی می‌گویند و جایی است که جامعه‌شناسی دست‌کم در جمهوریِ آموزش از حقوقِ برابر برخوردار است، به‌هیچ‌وجه این‌گونه نیست که فارغ‌التحصیلان بدونِ زحمت هرجایی کار پیدا کنند. بنابراین اگر قرار باشد آلمان از این بابت، آن‌طور که من ده سالِ قبل پیش‌بینی کرده بودم، در همان جهتی توسعه یابد که آمریکا یافته، تفاوتِ چندانی ایجاد نخواهد شد.»

- "مقدمه‌ای بر جامعه‌شناسی"، نوشتهٔ تئودور آدورنو، ترجمهٔ سایرا رفیقی.
@erjahat

البته جملهٔ آخر نباید این‌‌طور فهمیده شود که "مردمِ شوروی حتی در زمانِ فروپاشی با آن همراه نبودند"، بل‌که در طیِ آن ماه‌ها و با فروپاشیِ آخرین مرزِ مقاومتِ دولت -یعنی ایجادِ امنیتِ نظامی- که با کودتا و درگیری‌های مسلحانهٔ داخلی نابود گشت، نسخهٔ اتحادیه نیز برای همیشه پیچیده شد.
در برخی از جمهوری‌ها پس از این دوره، همه‌پرسی‌هایی برگذار شد که حکایت از رأیِ قاطع به استقلال داشت.

«در نگاهِ کُربن سکولاریسم نه با جدا کردنِ دین از سیاست، که با وارد کردنِ دین در سیاست اتفاق می‌افتد. بر پایهٔ این نگرش ورودِ دین به تاریخ همانا عرفی شدنِ آن است. کربن تشیع را دوست می‌داشت چون جای‌گاهِ آن را تاریخِ قدسی می‌دید و دور از عرفی و سکولار شدن.»

- همان، از گفت‌وگو با محمدمنصور هاشمی.
@erjahat

• اگر از شاه‌نامه دو بیت برای شرایطِ امروزِ ایران انتخاب کنید، کدام‌ها را انتخاب می‌کنید؟
دو بیت اگه قرار باشد انتخاب کنم، این دو بیت را انتخاب می‌کنم:
"که ایران چو باغی‌ست خُرّم بهار
شکفته همیشه گُلِ کامکار"
یکی این بیت است که در مدحِ ایران می‌گوید، و بیتِ دوم سفارشی است که هنوز باید به آن عمل کرد:
"دریغ است ایران که ویران شود
کُنامِ پلنگان و شیران شود"»

- از گفت‌وگوی شبکهٔ ایران‌ اینترنشنال با جلالِ خالقی مطلق، انتشار یافته در ۱۴۰۲/۰۲/۲۵.
@erjahat

«پیش از هیتلر نفوذِ یهودیت در جهان عمدتاً عنصری به سودِ آلمان بود، حقیقتی که مخالفانِ آلمان در جنگِ جهانیِ اول به‌خوبی از آن آگاه بودند. نفوذِ یهودیت در آمریکا، به جانب‌داری از حسنِ روابطِ دو کشور، مخالفتِ طولانی و مؤثری با ورودِ کشور به جنگ کرده بود. در روسیه نقشِ مهمی در انقلاب علیهِ امپراتوریِ تزاری بازی کرده بود که با موفقیت از آلمان اداره می‌شد‌. هیتلر با یهودی‌ستیزی‌اش نه‌تنها به عبث دشمنانِ زیادی در سراسرِ جهان تراشید، بل‌که از دوست دشمن ساخت و وزنه‌ای را که قبلاً در کفهٔ آلمانیِ ترازو بود به کفهٔ دیگرِ آن هُل داد. بازیِ دو سر باخت.»

- "پیشوا: به رنگِ خشم و خون"، نوشتهٔ زباستیان هافنر، ترجمهٔ ژیلا فرهادی.
@erjahat