هنوز بعد از بیست سال اولین جمله‌ی کتاب #نامه_به_کودکی_که_هرگز_زاده_نشد از #اوریانا_فالاچی را در خاطرم دارم؛ هستی. به قطره‌ای از زندگی می‌مانی که از "هیچ" چکیده شده باشد.
نمی‌دانم با ذهن نوجوانم چه دریافتی از این جمله داشته‌ام که همچنان آن‌قدر، به قوت در روان من باقی مانده است. اولین استنباط‌های مبهم من از زندگی! نه که حالا به استنباط واضحی دست یافته باشم. نه؛ حالا در بزرگسالی، صرفا به‌جز آن جمله، هزاران جمله‌ و تجربه‌ی متحیرکننده‌ی دیگر در ذهنم منتظرند به امید آن‌که روزی، تبدیل شوند به یک کل منسجم و معمای زندگی را برای من حل کنند.
این روزها، که پایان، قریب‌الوقوع است و مرگ، خودش را برداشته و آورده گذاشته درست جلوی چشم‌های ما، بیشتر به زندگی فکر می‌کنم -شاید فکر کردن به زندگی، نوعی از چسبیدن به آن باشد.-

مبادا پیش از رسیدن به ساحل مرگ، در این دمی که به نام زندگی فرصت عبور دارم، "هیچ" از دریای زندگی نفهمیده باشم!


دکتر پرستوامیری
@engaarr
@engaarr

این ویدیوی زیبا را حتما با صدا ببینید؛ لحظه‌ی تولد/ تقلای زندگی و ساحل مرگ.
👇

.https://www.instagram.com/p/CUHFdQ9lOPY/?utm_medium=copy_link

هنوز بعد از بیست سال اولین جمله‌ی کتاب #نامه_به_کودکی_که_هرگز_زاده_نشد از #اوریانا_فالاچی را در خاطرم دارم؛ هستی. به قطره‌ای از زندگی می‌مانی که از "هیچ" چکیده شده باشد.
نمی‌دانم با ذهن نوجوانم چه دریافتی از این جمله داشته‌ام که همچنان آن‌قدر، به قوت در روان من باقی مانده است. اولین استنباط‌های مبهم من از زندگی! نه که حالا به استنباط واضحی دست یافته باشم. نه؛ حالا در بزرگسالی، صرفا به‌جز آن جمله، هزاران جمله‌ و تجربه‌ی متحیرکننده‌ی دیگر در ذهنم منتظرند به امید آن‌که روزی، تبدیل شوند به یک کل منسجم و معمای زندگی را برای من حل کنند.
این روزها، که پایان، قریب‌الوقوع است و مرگ، خودش را برداشته و آورده گذاشته درست جلوی چشم‌های ما، بیشتر به زندگی فکر می‌کنم -شاید فکر کردن به زندگی، نوعی از چسبیدن به آن باشد.-

مبادا پیش از رسیدن به ساحل مرگ، در این دمی که به نام زندگی فرصت عبور دارم، "هیچ" از دریای زندگی نفهمیده باشم!


دکتر پرستوامیری
@engaarr
@engaarr

این ویدیوی زیبا را حتما با صدا ببینید؛ لحظه‌ی تولد/ تقلای زندگی و ساحل مرگ.
👇

.https://www.instagram.com/p/CUHFdQ9lOPY/?utm_medium=copy_link

هنوز بعد از بیش از بیست سال اولین جمله‌ی کتاب #نامه_به_کودکی_که_هرگز_زاده_نشد از #اوریانا_فالاچی را در خاطرم دارم؛ هستی. به قطره‌ای از زندگی می‌مانی که از "هیچ" چکیده شده باشد.
نمی‌دانم با ذهن نوجوانم چه دریافتی از این جمله داشته‌ام که همچنان همان‌قدر به قوت در روان من باقی مانده است.
این سطور اولین استنباط‌های جدی اما مبهم من از زندگی بودند.
نه که حالا به استنباط واضحی دست یافته باشم. نه!
حالا در بزرگسالی، صرفا به‌جز آن جمله، هزاران جمله‌ و تجربه‌ی متحیرکننده‌ی دیگر در ذهنم منتظرند به امید آن‌که روزی، تبدیل شوند به یک کل منسجم و معمای زندگی را برای من حل کنند.
این روزها، بیشتر به زندگی فکر می‌کنم.
-شاید فکر کردن به زندگی، نوعی چسبیدن به آن باشد.-

مبادا پیش از رسیدنِ مرگ و بخشی از گذشته‌ی جهان شدن، در این دمی که فرصت عبور از مسیر زندگی را دارم، "هیچ" از آن نفهمیده باشم!
مبادا پیش از مرگ، به‌قدر کافی زنده نبوده باشم!


پرستو امیری

@engaarr