💠 این نیز، یک از هزار باشد!

🔸 روزی در محفلی یکی از استادان آکادمی تاجیکستان گفت: ما یگان نگرانی دربارهٔ زبان و ادبیات تاجیکی نداریم چون هر موضوعی که به ذهنمان می‌رسد، می‌بینیم، از برای خدا، دوستان ایرانی چندین کتاب و‌ مقاله دربارهٔ آن نوشته‌اند. بنابر آن ما آسوده خاطریم که آنها نگاهبان زبان مشترک ما هستند.

🔹 اما برعکس این ماجرا هم هست و احتمالاً چیزی که از این پس می‌خواهم بنویسم باید قدری با ظرافت همراه باشد، تا در پایان اسباب بدفهمی نشود.
می‌دانیم که در این سال‌ها از بیرون از مرزها با پدیده‌ای مواجه شدیم که از آن به عنوان‌ مصادرهٔ مفاخر و مناسبت‌های فرهنگی ایران تعبیر می‌شود، در نتیجه هر از گاهی در گوشه‌و‌کنار، ماجرایی پیش می‌آید و صدای ایران‌دوستان و افکار عمومی را در می‌آورد.
این جریان برای دیگر ملت‌ها هر توجیهی داشته باشد، دست کم برای کشورهای حوزهٔ ایران فرهنگی، قضیه مهربانانه‌تر است و یک روی پنهان دیگر نیز دارد که گاه در شیوه‌های نظری و‌ عملی چهره آشکار کرده است.

🔸 روانشاد #محمدجان_شکوری در کتاب #خراسان_است_اینجا می‌نویسد: دکتر #عنایت‌الله_رضا سال ۱۹۹۲ در یک نشست که در منزل این کمینه صورت گرفت، نقل کرد که آن وقت‌ها یک فرهنگی نمایان (سرشناس) تاجیک می‌گفت: «حافظ و سعدی تاجیک هستند.» دکتر رضا با اعتراض از او پرسیده بود چرا اینان را تاجیک می‌خوانی؟ در پاسخ گفته بود: «به خاطر اینکه الان در ایران یک دولت ارتجاعی بر سر کار است. هر وقت که دولت مترقی بیاید ما اینان را پس می‌دهیم.» (فرتاب، ۱۳۹۳، ص۲۳۶)
دریافتم که این سخن را #میرزا_تورسون‌زاده، شاعر و قهرمان ملی تاجیکستان گفته است، آن هم پیش از انقلاب اسلامی ایران، (کلک، شماره ۳۱، ص۳۶) با این توضیح که در آموزه‌های کمونیستی حکومت پادشاهی، دولت ارتجاعی به شمار می‌آمد!

🔹 اکنون پرسش این است که آیا در تاجیکستانِ پس از استقلال، بازسازی #جشن_سده و رواج و رونق برگزاری #جشن_مهرگان، ساخت بوستان باشکوهی به نام #کورش در #دوشنبه و حتی چانه‌زنی در ثبت مناسبتی چون #نوروز و #بازی_چوگان و سایر مشترکات فرهنگی ادامه همان سیاست امانتداری است یا «این نیز، یک از هزار باشد»؟

#حسن_قریبی
@hassangharibi

#ایران #افغانستان #تاجیکستان #ازبکستان

کانال
✅ اتحادیه کشورهای وارث تمدن ایرانی

T.me/ekotaa
اینستاگرام:
instagram.com/ekvta