🖌مقاله‌،ویدیو آموزشی

✅ 10 ملاحظه مهم در اعلام خبر بد به بيماران توسط پزشکان
—---------------------------
حميدرضا نمازي، عضو گروه اخلاق پزشکي دانشگاه علوم‌‌پزشکي:
اول: اين پيش‌فرض که بسياري از بيماران با شنيدن خبري بد، همچون ابتلا به سرطان، ممکن است از فرط تشويش و اضطراب قالب تهي کنند، درست نيست. مطالعات و گزارش‌هاي آماري نشان نمي‌دهد که کسي پس از شنيدن خبر بد، سکته کرده يا درگذشته باشد. اگر هم طبيبي، شاهد نقضي بر اين مدعا داشته باشد، دليلي بر نگفتن خبر بد به بيمار نيست بلکه نشان مي‌دهد گروه اندکي از بيماران، ظرفيت رواني پذيرش خبر بد را ندارند.
دوم: هنگام گفتن خبر بد بايد تمام توجه خود را معطوف به بيمار کنيم. بيماران نسبت به استفاده پزشکان از تلفن همراه يا رايانه‌هاي دستي حساسند و با اين اوضاع احساس مي‌کنند جدي گرفته نشده‌اند.
سوم: مهارت‌هاي زبان بدن در زمان گفتن خبر بد، بيش از آنچه فکر مي‌کنيم به‌کار مي‌آيد. توصيه مي‌شود در محيطي آرام و به دور از مراجعات مکرر سايرين، روبه‌روي بيمار و همسطح او بنشينيم و با او تماس چشمي برقرار کنيم. الگوهاي حمايتگرانه در زبان بدن، همچون نگاه دقيق و استفاده مناسب از دست‌ها در پذيرش بهتر و راحت‌تر بيمار مؤثر است.
چهارم: همدردي به کار بيمار نمي‌آيد. او پيش از همه‌چيز، محتاج حمايت علمي ما طبيبان است و پس از آن، همدلي ما را طلب مي‌کند. همدردي از طرف پزشک، غيرواقعي مي‌نمايد و تلقي اصيلي براي بيمار ايجاد نمي‌کند.
پنجم: خبر بد را بايد به‌‌تدريج و قطره‌چکاني به بيمار بدهيم. به تعبير ديگر، خبر بد را بشکنيم و سپس بگوييم؛ البته اين به معناي زجرکش‌کردن بيمار نيست. هنگام شنيدن خبر بد، سؤالاتي به پهناي يک زندگي در ذهن و ضمير بيمار ايجاد مي‌شود. هنر پزشک آن است که سؤالات بيمار را هدايت کند تا او درگير وسواس در بيماري يا حواشي آزاردهنده نشود. هنگام پاسخ‌دادن به بيمار هم بايد از کلي‌گويي پرهيز کنيم.
ششم: خبر بد را به خود بيمار بدهيم، نه به اطرافيان او! بزرگ‌ترين مشکل بيماران مبتلا به سرطان و بيماري‌هاي مشابه، بحران اعتماد است. گفتن خبر بد به اطرافيان پيش از اطلاع خود بيمار، به طرزي ناخواسته اين امر را براي بيمار تداعي مي‌کند که هميشه چيزهايي وجود دارد که به او گفته نشده و او نمي‌داند. حتي توصيه مي‌شود وظيفه گفتن خبر بيماري به اطرافيان را به دوش خود بيمار بگذاريم. وقتي بيمار در جايگاه گوينده خبر بد به اطرافيانش قرار مي‌گيرد، برخلاف تصور، استحکام وجودي بيشتري پيدا مي‌کند.
هفتم: پس از شنيدن اطلاعات مربوط به بيماري، اگر بيمار تمايل داشت سخن بگويد و حتي مباحثي غيرپزشکي را مطرح کند، به او مجال دهيم. سعي نکنيم متکلم وحده باشيم و بيمار را بمباران کلامي کنيم. اتفاقا توصيه مي‌شود در برابر شکايت بيمار از زندگي، انکار بيماري، پرخاشگري يا اظهار ناتواني او، شنونده‌اي ساکت باشيم و سؤالات او را هدايت کنيم.
هشتم: لحظه‌اي که بيمار، خبر بد را مي‌شنود، هرگز فراموش نمي‌شود و از ذهنش پاک نمي‌شود. احترام يا ترحمي که در اين لحظه ابراز مي‌کنيم، بر تمامي دوران بيماري سايه مي‌افکند. حواسمان باشد حتي اگر حس ترحم به ما دست داد، آن را ابراز نکنيم بلکه در گفتن خبر بد از مسير احترام به بيراهه ترحم نرويم؛ احترام، مرهمي دروني بر درد بيماري است.
نهم: براي آرام‌کردن بيمار، هرگز به او دروغ نگوييم. اميد واهي، آزاردهنده است. دسترسي به اطلاعات در روزگار جديد چنان است که هرکس با جست‌وجويي اينترنتي مي‌تواند آنچه از حقيقت بيماري پنهان شده را دريابد و بفهمد. حقيقت‌گويي طبيبانه، شرط لازم براي کنارآمدن با بيماري است. اريش فروم معتقد بود آدميان مسئوليت‌گريزند و ترجيح ‌مي‌دهند مسئوليت‌هاي سخت و ناخوشايند خود را در سر پيچ زندگي به ديگران واگذار کنند.
دهم: روزمرگي پس از شنيدن خبر بد، کمرنگ مي‌شود و انگار هر لحظه از زندگي تازه و يکه است. بيمار درعين‌حال که در دوراهی اميد و نااميدي قرار دارد، روزگارش نوبه‌نو مي‌شود، چنانکه احساس مي‌کند واجد احوالاتي شده که پيش‌تر سابقه نداشته و تجربه نکرده است. اين تجربه در برخي بيماران چنان خوشايند است که سالگرد ابتلا به سرطان را جشن مي‌گيرند و اين اتفاق را عامل يافتن چشمي متفاوت در نظر به عالم مي‌دانند. اين امر مهم، براي همگان دست نمي‌دهد ولي مي‌توان بيش يا کم بيماران را به سمت آن هدايت کرد. نگارش اتوبيوگرافي يا خودنوشت و مقايسه احوال پس و پيش از بيماري توسط خود بيمار، توصيه نوربرت الياس، جامعه‌شناس مرگ است. ...
#بهداشت_سلامت
—------------------------
کانال مقاله ها
https://t.me/joinchat/AAAAAD5oqnmeI058AeE3WA