مشخصا سینمای ژاپن رو باید تو لایه هایی از اینترنت پیدا کرد که انسان های گیت کیپر واقعی اونجان.

دیگه بیخود بکنم ادعای گیت کیپری کنم.

این یک‌سال اخیر رنگ و درخشش سابقم رو از دست دادم و تبدیل به یک انسان حوصله سربر و بی محتوایی شدم که فقط داره سعی می کنه با بعد آکادمیک زندگیش یجوری از این وضعیت خودش رو نجات بده و راه فرار رو باز کنه.

با این حال، جای امیدواریه که از فیلم های دهه ۸۰ گلزاری رسیدم به سینمای early 2000s ژاپن. حداقل هنوز دیوانه ای در من نفس می‌کشه.

انقدر از رسپی من در اوردی ماچام خوشم اومده که در تمام گروه هام اعلام کردم.

یک قاشق چایی خوری ماچا رو از صافی چایی رد کنین که الک بشه بعد بهش اسانس وانیل و عسل بزنین و شیر داغ رو اضافه کنین.

خوب هم بزنین که اون مزه ی ماچایی تلخش قشنگ با وانیل و عسل ماسکه بشه. بیشتر از اینم ماچا نزنین که می ره سمت طعم جلبک و حتی وانیل هم نمی تونه به دادتون برسه.

بر ماچای گرم هزاران درود.

این تابستون که کارآموز آزمایشگاه بودم، تقریبا غیر زمانی که با هود کار نداشتم اکثر مواقع روی پا بودم و کار انجام می دادم جوری که پرسنل هی بهم میگفتن توروخدا بشین اینجا صندلی هم هست. دیگه از یه جا به بعد می‌گفتم اینطوری بهتر می تونم رو کارم تمرکز کنم و تسلط داشته باشم ولی هیچکدومشون خبر نداشتن توی این ۴ سال هر واحد آزمایشگاهی که گذروندم، صندلی توی ازمایشگاه نداشتیم چون دانشجو باید بتونه ۴ ساعت روی پا وایسه و منم دیگه به این نوع شکنجه عادت کرده بودم.

این مدت هم استفاده از لپ تاپم سه برابر شده جوری که بعد دوسال ثابت بودن نمره ی چشمم، باید دوباره برم بینایی سنجی و شیشه ی جدید بگیرم چون کاملا متوجه میشم نمره ی چشمم رفته بالا.

رشته ام و کار های مربوط بهش رو دوست دارم ولی همیشه قرار نیست از چیزی که دوست داری لذت ببری. وقتی واردش میشی تازه میفهمی چقدر ساده درمورد دوست داشتنش فکر می کردی.

از ظهر اینطوریم یعنی چی امسال سونگیون توی تاپ فایوم نبوده و چقدر مگه زندگیم فاکداپ گذشته؟!

آهان اره، بارش شهابی داشتیم 👍

بچه ها نمی دونم چی شد بخوری شدم و رفتم دانلودش کردم و جای یک گیگ فیلم سی گیگ خاطره تو مغزم بازیابی شد.

اسمش Another Cinderella story و حتما توی لترباکسد بهش سه بدین.

با تشکر از همسایه دیگه تا اینستا نرم. مطلب مهم امشب همین بود.