کمپین معلولان
⚠️اگر نان و فرصت برابر برای رشد می‌خواهیم... 📚از مجموعه #فرصت‌های_برابر حق مسلم ماست (۱) 💬آنچه یک معلول را بیش از هر چیز می‌آزارد، رخوت و ناامیدیست که پایش را درون چاردیواری‌های بسته مسلول می‌کند. اما ارجح‌تر از موانعی که فرصت‌های برابر برای اشتغال،تحصیل…
✊تدارک اجتماعی برای مطالبه‌گری معلولان
✅شاید لازم باشد از بین هزاران انجمن و سازمان مردم نهاد بی‌مسما، یکبار هم که شده زیر چتر یک تشکل دست به دست هم دهیم!
💬افراد دارای معلولیت از جمله اقشاری هستند که بیشترین تعداد تشکل صنفی را در وزارت کشور به ثبت رسانده‌اند اما دریغ و درد از عمل و مطالبه‌گری. چالش اصلی شاید بر سر تعاریف از مفهوم فعالیت صنفی و تشکل صنفی است و البته روشن است که تضاد منافع است که اوضاع و احوال سازمان‌های مردم نهاد و انجمن‌ها را به این روزِ سیاه نشانده است. با اینحال روشن‌سازی این مفهوم برای فعالان صنفی اهمیت دارد و به خیلی از فعالان صنفی کمک می‌کند تا بدانند که در چه برحه‌ای چه قدم‌هایی باید بردارند و کدام راه را نیازموده باید کنار بگذارند.
💬روی سخنم با فعالان صنفی معلولان است که هدف تغییر به نفع بهبود معیشت و افزایش خدمات درمانی، توانبخشی و مراقبتی و بهبود وضعیت اشتغال و مسکن معلولان را دارند. این دسته بر خلاف دیگران، منافع باندی و دسته‌ای برای خود ایجاد نکرده‌اند؛ مبالغ خیریه‌ای و دریافتی‌ها از بهزیستی استقلال صنفی را از آنها نگرفته و آنها را به فساد مالی نکشانده؛ منفعتی جدای از منفعت معلولان ندارند و در یک کلام فعالان واقعی صنفی مانده‌اند. آنهایی که طی زمان ثابت کرده‌اند، برای مطالبه‌گری همیشه قدمی بر می‌دارند. روی سخنم با این فعالان صنفی است. آنها موتورهای محرک تغییر برای بهبود در زندگی هر معلولی هستند. بدون حضور آنها حرکت جمعی مسئله‌ای سخت و مشکل است.
💬فلسفه فکری فعالان و پیشروها در رابطه با ماهیت تشکل، تعیین کننده و تاریخ‌ساز است. آنچه در غالب تشکل‌های معلولان دیده می‌شود، ساختاری بدون اتکا به جامعه هدف است. طبعاً کسی که منفعتی غیر از منافع معلولان را پیگیری می‌کند، نیاز به حرکت جمعی و مطالبه‌گری توده‌ای و جمعی را احساس نمی‌کند. اما یک فعال صنفی واقعی به خوبی می‌داند، کنشگری جمعی مهم‌ترین نیاز برای اثرگذاری سخن و اعمال فشار در حصول نتیجه است.
💬به عبارتی مسئولان هیچگاه هیچ مطالبه‌ای را محقق نمی‌کنند؛ مگر اینکه مجبور باشند. واضح است که سازمان برنامه و بودجه به علت کسری بودجه بین ۶۰ تا ۱۰۰هزار میلیاردی که از سوی عضو کمیسیون برنامه و‌بودجه مجلس شورای اسلامی اعلام کرد، ترجیح می‌دهد تا بودجه اجرای قانون حمایت از معلولان را نپردازد.
💬عدم تحقق اعتبارات بودجه‌ای تخصیص یافته به مردم مسئله جدیدی نیست. دولت از بودجه‌های هنگفت نهادهای خاص نمی‌کاهد؛ حاضر نیست منابع خود را از طریق اخذ مالیت از سرمایه‌داران، دلالان و سفته‌بازان زمین و مستغلات، اخذ مالیات از بخش‌های تولیدی که در بسیاری موارد سودهای خالص هنگفت داشته‌اند، اخذ مالیات از خانه‌های خالی، سپرده‌های بانکی کلان و .... تامین کند. در عوض از بودجه معلولان، کودکان آسیب‌پذیر و زنان سرپرست خانوار می‌زند. بنابراین وقتی اراده‌ای برای عمل به وظایف وجود ندارد، نباید مطالبه‌گری را تعطیل کرد.
💬اجبار به دولت تنها از راه فشار جمعی و اجتماعی ساخته می‌شود. چراکه هر فعال صنفی و هر فرد دغدغه‌مندی را نهایتاً می‌توان سرکوب کرد یا به آن بی‌اعتنایی کرد؛ اگر پشتوانه واقعی اجتماعی نداشته باشد. آنچه اهمیت دارد، آگاهی بر سر مشارکت اجتماعی افراد دارای معلولیت در ساختن یک تشکل واقعی و اجتماعی به عنوان ابزار حرکت و مطالبه‌گری است.
💬در واقع تمرکز واقعی باید بر همنشینی بیشتر با جامعه هدف، برنامه‌های مبتنی بر افزایش دخالت‌گری اجتماعی و ساختن مختصات واقعی فعالیت صنفی برای معلولان باشد. باید میتینگ‌های همنشینی و ابراز نظر در بین معلولان را افزایش داد. باید به تدارک اجتماعی برای مطالبه دست زد. شاید لازم باشد از بین هزاران انجمن و سازمان مردم نهاد بی‌مسما، یکبار هم که شده زیر چتر یک تشکل دست به دست هم دهیم.
💬بنابراین یک فعال صنفی باید هدف اصلی را بر سر تحقق آگاهی جامعه هدف کند؛ به جای معطوف شدن بر مذاکرات بی‌سرانجام و مداوم تلاش کند تا از قِبَل یک آگاهی جمعی شرایط معیشتی بهتر برای معلولان و حمل و نقل آسان‌تر، تغییر فرهنگ و نگرش جامعه نسبت به معلولان و اشتغال و تحصیل و مسکن شایسته برای افراد دارای معلولیت را محقق کند.
✍#هامون
#⃣#اعترضات_سراسری_معلولان #بودجه_معلولان_کجاست #قانون_معلولان
⚖@dscampaign | کمپین معلولان
✅شاید لازم باشد از بین هزاران انجمن و سازمان مردم نهاد بی‌مسما، یکبار هم که شده زیر چتر یک تشکل دست به دست هم دهیم!
💬افراد دارای معلولیت از جمله اقشاری هستند که بیشترین تعداد تشکل صنفی را در وزارت کشور به ثبت رسانده‌اند اما دریغ و درد از عمل و مطالبه‌گری. چالش اصلی شاید بر سر تعاریف از مفهوم فعالیت صنفی و تشکل صنفی است و البته روشن است که تضاد منافع است که اوضاع و احوال سازمان‌های مردم نهاد و انجمن‌ها را به این روزِ سیاه نشانده است. با اینحال روشن‌سازی این مفهوم برای فعالان صنفی اهمیت دارد و به خیلی از فعالان صنفی کمک می‌کند تا بدانند که در چه برحه‌ای چه قدم‌هایی باید بردارند و کدام راه را نیازموده باید کنار بگذارند.
💬روی سخنم با فعالان صنفی معلولان است که هدف تغییر به نفع بهبود معیشت و افزایش خدمات درمانی، توانبخشی و مراقبتی و بهبود وضعیت اشتغال و مسکن معلولان را دارند. این دسته بر خلاف دیگران، منافع باندی و دسته‌ای برای خود ایجاد نکرده‌اند؛ مبالغ خیریه‌ای و دریافتی‌ها از بهزیستی استقلال صنفی را از آنها نگرفته و آنها را به فساد مالی نکشانده؛ منفعتی جدای از منفعت معلولان ندارند و در یک کلام فعالان واقعی صنفی مانده‌اند. آنهایی که طی زمان ثابت کرده‌اند، برای مطالبه‌گری همیشه قدمی بر می‌دارند. روی سخنم با این فعالان صنفی است. آنها موتورهای محرک تغییر برای بهبود در زندگی هر معلولی هستند. بدون حضور آنها حرکت جمعی مسئله‌ای سخت و مشکل است.
💬فلسفه فکری فعالان و پیشروها در رابطه با ماهیت تشکل، تعیین کننده و تاریخ‌ساز است. آنچه در غالب تشکل‌های معلولان دیده می‌شود، ساختاری بدون اتکا به جامعه هدف است. طبعاً کسی که منفعتی غیر از منافع معلولان را پیگیری می‌کند، نیاز به حرکت جمعی و مطالبه‌گری توده‌ای و جمعی را احساس نمی‌کند. اما یک فعال صنفی واقعی به خوبی می‌داند، کنشگری جمعی مهم‌ترین نیاز برای اثرگذاری سخن و اعمال فشار در حصول نتیجه است.
💬به عبارتی مسئولان هیچگاه هیچ مطالبه‌ای را محقق نمی‌کنند؛ مگر اینکه مجبور باشند. واضح است که سازمان برنامه و بودجه به علت کسری بودجه بین ۶۰ تا ۱۰۰هزار میلیاردی که از سوی عضو کمیسیون برنامه و‌بودجه مجلس شورای اسلامی اعلام کرد، ترجیح می‌دهد تا بودجه اجرای قانون حمایت از معلولان را نپردازد.
💬عدم تحقق اعتبارات بودجه‌ای تخصیص یافته به مردم مسئله جدیدی نیست. دولت از بودجه‌های هنگفت نهادهای خاص نمی‌کاهد؛ حاضر نیست منابع خود را از طریق اخذ مالیت از سرمایه‌داران، دلالان و سفته‌بازان زمین و مستغلات، اخذ مالیات از بخش‌های تولیدی که در بسیاری موارد سودهای خالص هنگفت داشته‌اند، اخذ مالیات از خانه‌های خالی، سپرده‌های بانکی کلان و .... تامین کند. در عوض از بودجه معلولان، کودکان آسیب‌پذیر و زنان سرپرست خانوار می‌زند. بنابراین وقتی اراده‌ای برای عمل به وظایف وجود ندارد، نباید مطالبه‌گری را تعطیل کرد.
💬اجبار به دولت تنها از راه فشار جمعی و اجتماعی ساخته می‌شود. چراکه هر فعال صنفی و هر فرد دغدغه‌مندی را نهایتاً می‌توان سرکوب کرد یا به آن بی‌اعتنایی کرد؛ اگر پشتوانه واقعی اجتماعی نداشته باشد. آنچه اهمیت دارد، آگاهی بر سر مشارکت اجتماعی افراد دارای معلولیت در ساختن یک تشکل واقعی و اجتماعی به عنوان ابزار حرکت و مطالبه‌گری است.
💬در واقع تمرکز واقعی باید بر همنشینی بیشتر با جامعه هدف، برنامه‌های مبتنی بر افزایش دخالت‌گری اجتماعی و ساختن مختصات واقعی فعالیت صنفی برای معلولان باشد. باید میتینگ‌های همنشینی و ابراز نظر در بین معلولان را افزایش داد. باید به تدارک اجتماعی برای مطالبه دست زد. شاید لازم باشد از بین هزاران انجمن و سازمان مردم نهاد بی‌مسما، یکبار هم که شده زیر چتر یک تشکل دست به دست هم دهیم.
💬بنابراین یک فعال صنفی باید هدف اصلی را بر سر تحقق آگاهی جامعه هدف کند؛ به جای معطوف شدن بر مذاکرات بی‌سرانجام و مداوم تلاش کند تا از قِبَل یک آگاهی جمعی شرایط معیشتی بهتر برای معلولان و حمل و نقل آسان‌تر، تغییر فرهنگ و نگرش جامعه نسبت به معلولان و اشتغال و تحصیل و مسکن شایسته برای افراد دارای معلولیت را محقق کند.
✍#هامون
#⃣#اعترضات_سراسری_معلولان #بودجه_معلولان_کجاست #قانون_معلولان
⚖@dscampaign | کمپین معلولان
Instagram
کمپین معلولان
تدارک اجتماعی برای مطالبه‌گری معلولان افراد دارای معلولیت از جمله اقشاری هستند که بیشترین تعداد تشکل صنفی را در وزارت کشور به ثبت رسانده‌اند اما دریغ و درد از عمل و مطالبه‌گری. چالش اصلی شاید بر سر تعاریف از مفهوم فعالیت صنفی و تشکل صنفی است و البته روشن…