#پرسش_و_پاسخ
#پرسش_از_یونگ

❓پرسش:

با درود فراوان به استاد گرام

خواستم بپرسم که یونگ از طرفی دیدگاهی عمیقا مذهبی داشت و معتقد بود که:((کسی درمان نمی شود و یا معنایی در زندگی نمی یابد مگر آن که دیدگاه مذهبی اش را باز یابد)) و از طرفی هم می گفت: ((کفشی که مناسب پای یک نفر است ، 
برای شخص دیگری آزار دهنده است !
به همین ترتیب هیچ دستورالعملی برای زندگی وجود ندارد که برای همه‌ی افراد مناسب باشد)).
این پارادوکس را چگونه تفسیر می کنید.

با سپاس فراوان


✅ پاسخ #دکترسرگلزایی:

با سلام و احترام

دکتر عبدالکریم سروش دین داری را به سه دسته تقسیم می کند: دین داری مصلحت اندیش، دین داری معرفت اندیش و دین داری تجربت اندیش. دین داری عوامانه و دین کسانی که با دین عوام کاسبی می کنند «دین داری مصلحت اندیش» است. کارکرد این دین ایجاد یک نظم اجتماعی و برآورده کردن نیاز به تعلّق و عضویت و کسب امنیت روانی است. دغدغهٔ دینی محققان و پژوهشگران عرصهٔ دین و معنا از ملاصدرا گرفته تا ویلیام جیمز «دین داری معرفت اندیش» است و دین داری عارفان شوریده دل که دچار تجارب غیر معمول می شوند (همان تجربه ای که آبراهام مازلو نام آن را Peak experience می گذارد) «دین داری تجربت اندیش» است. 

جنس دین داری کارل گوستاو یونگ از نوع سوّم است. او درگیر تجارب فرافردی خودش و بیمارانش بود. یونگ به اصالت این تجربه ها باور داشت و گمان می کرد که انسان ها از خلال فهم رؤیاها و تجارب شبه رؤیایی خود می توانند معنای زندگی و دین شخصی خود را بیابند؛ شبیه آنچه دکتر سروش آن را «بسط تجربهٔ نَبَوی» نامیده است. بنده در درسگفتار «روان شناسی تجربهٔ عارفانه» که در مؤسسهٔ سروش مولانا ضبط شده است و در کتاب «انسان، فلسفه، عرفان» که توسط انتشارات بهار سبز منتشر شده است به شرح دین داری تجربت اندیش پرداخته ام.

سرتان هماره سبز

T.me/drsargolzaei