#پرسش_و_پاسخ

*پرسش:

سلام جناب دکتر؛
ضمن تشکر بابت مطالبی که در کانال خوبتون منتشر می کنید؛ پیرامون تفاوت نگاه به احساس گناه در #اسلام و #روانکاوی سوالی داشتم و ممنون میشم اگر پاسخ سوالم رو از طریق ایمیل و یا در کانالتون مطرح بفرمایید.

تا جایی که من متوجه شدم در روانکاوی احساس گناه رو عامل تمامی بیماری های روانی میدونن و برای درمان افراد سعی میشه با تضعیف #سوپر_ایگو و طبیعی جلوه دادن عمل اشتباه؛ احساس گناه رو در افراد از بین ببرند.
از طرفی در اسلام توبه کردن و جبران رو به عنوان راهی برای رهایی از احساس گناه مطرح می کنند.

سوالی که برام پیش اومده اینه که آیا صرفا با طبیعی و مجاز جلوه دادن یک عمل اشتباه (مثلا عملی که به شخص یا دیگران آسیب می زند و یا از لحاظ اعتقادی شخص از انجام آن نهی شده است)  می توان از بروز احساس گناه در افراد جلوگیری کرد و احساس گناه رو از بین برد ؟
آیا روش پیشنهادی اسلام مبنی بر پذیرش اشتباه و توبه و جبران خطا بهتر نیست؟ 

با سپاس


*پاسخ #دکترسرگلزایی :

سلام و احترام

اوّل- دربارهٔ روانکاوی تصوّر درستی ندارید. در روانکاوی تلاش می شود از تداوم احساسات کودکانه جلوگیری شود و فرد بالغ گرفتار احساساتی که ناشی از جاماندگی در سال های اوّلیهٔ کودکی هستند نباشد، چه این احساسات ترس باشند چه احساس گناه و چه عشق اودیپال.

دوّم- مقایسهٔ یک رویکرد درمانی (روانکاوی) با یک مذهب از حیث متودولوژی اشکالات متعددی دارد. برای فهم تفاوت های ساختاری مذهب، اخلاق و روان شناسی مقاله ای را که آقای #دکترحسین_محمودی دکترای فلسفه دین نوشته اند را تقدیم حضورتان می کنم. این مقاله با اجازه خود ایشان در کانال منتشر می شود.

سبز باشید

T.me/drsargolzaei