Forwarded from زیر سقف آسمان
♦️ناتوانی از مهار قدرت و انتخابات به‌منزله‌ی نمایش سیاسی: سیاهی‌ی لشگری به نام مردم
✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی
۱۱ اسفند ۱۴۰۲
مساله‌ی مهار قدرت مهارنشده از نهضت مشروطه تا کنون بدل به موضوعی اساسی در میان نخبه‌گان فکری و سیاسی‌ی ایران شده است. اما ما در ایران هنوز نتوانسته ایم این مساله‌ی مادر را که مسایل دیگر نیز از آن زاده می‌شوند، حل کنیم. اخذ برخی از اشکال سازمان‌دهی‌ی سیاسی و الگوهای رفتار سیاسی از جوامع غربی و فرهنگ سیاسی‌ی مدرن نظیر پارلمان و انتخابات نیز به دلیل فقدان جامعه‌ی مدنی‌ی قدرت‌مند، عملا راه به جایی نبرده و بدل به امری نمایشی شده اند.
این مشکل البته اختصاص به ایران ندارد بل‌که در اغلب جوامع موجود در منطقه‌ی موسوم به خاورمیانه همین مشکل وجود دارد و در اغلب آن‌ها نیز انتخابات صرفا نمایشی سیاسی است و بیان‌گر خواست و اراده‌ی نیروهای جامعه‌ی مدنی نیست.
از این رو، انتخابات در این منطقه بدل به یک نمایش سیاسی‌ی محض می‌شود، بدون این‌که محتوای سیاسی‌‌‌‌ای نمایان‌گر اراده و خواست سیاسی‌ی مردم و احزاب و سازمان‌های سیاسی داشته باشد.
انتخابات در اصل الگویی از رفتار سیاسی است در جهت مهار قدرت و اهلی‌سازی‌ی قدرت و تعیین کارگزاران سیاسی. اما در خاورمیانه کارگزاران سیاسی انتخابات را بدل به صحنه‌ای برای نمایش سیاسی می‌سازند و ماجرا به‌کل وارونه می‌شود. حکومت‌ها برای نمایش هم شده به صحنه‌آرایی اقدام می‌کنند تا وانمود کنند مشروعیت مردمی دارند. در چنین نمایشی، حکومت به‌منزله‌ی یک کارگردان سیاسی، به مردم به‌عنوان سیاهی‌ی لشگر یک نمایش سیاسی نیازمند است. یکی از مهم‌ترین آرمان‌های انقلاب ۱۳۵۷ این بود که مردم تعیین‌کننده باشند نه حکومت.
اما در حال حاضر با اطمینان می‌توان گفت که در ایران شکاف بین مردم و حکومت اگر نه بی‌سابقه، دست‌کم کم‌سابقه است و به‌طور قطع می‌توان گفت که در ایران بعد از انقلاب ۱۳۵۷، هیچ‌وقت مردم این همه از حکومت بیگانه نبوده اند.
#انتخابات
#مهار_قدرت
#نمایش_سیاسی
#اهلی‌سازی_قدرت
#کارگردان_سیاسی
@NewHasanMohaddesi
✍️ حسن محدثی‌ی گیلوایی
۱۱ اسفند ۱۴۰۲
مساله‌ی مهار قدرت مهارنشده از نهضت مشروطه تا کنون بدل به موضوعی اساسی در میان نخبه‌گان فکری و سیاسی‌ی ایران شده است. اما ما در ایران هنوز نتوانسته ایم این مساله‌ی مادر را که مسایل دیگر نیز از آن زاده می‌شوند، حل کنیم. اخذ برخی از اشکال سازمان‌دهی‌ی سیاسی و الگوهای رفتار سیاسی از جوامع غربی و فرهنگ سیاسی‌ی مدرن نظیر پارلمان و انتخابات نیز به دلیل فقدان جامعه‌ی مدنی‌ی قدرت‌مند، عملا راه به جایی نبرده و بدل به امری نمایشی شده اند.
این مشکل البته اختصاص به ایران ندارد بل‌که در اغلب جوامع موجود در منطقه‌ی موسوم به خاورمیانه همین مشکل وجود دارد و در اغلب آن‌ها نیز انتخابات صرفا نمایشی سیاسی است و بیان‌گر خواست و اراده‌ی نیروهای جامعه‌ی مدنی نیست.
از این رو، انتخابات در این منطقه بدل به یک نمایش سیاسی‌ی محض می‌شود، بدون این‌که محتوای سیاسی‌‌‌‌ای نمایان‌گر اراده و خواست سیاسی‌ی مردم و احزاب و سازمان‌های سیاسی داشته باشد.
انتخابات در اصل الگویی از رفتار سیاسی است در جهت مهار قدرت و اهلی‌سازی‌ی قدرت و تعیین کارگزاران سیاسی. اما در خاورمیانه کارگزاران سیاسی انتخابات را بدل به صحنه‌ای برای نمایش سیاسی می‌سازند و ماجرا به‌کل وارونه می‌شود. حکومت‌ها برای نمایش هم شده به صحنه‌آرایی اقدام می‌کنند تا وانمود کنند مشروعیت مردمی دارند. در چنین نمایشی، حکومت به‌منزله‌ی یک کارگردان سیاسی، به مردم به‌عنوان سیاهی‌ی لشگر یک نمایش سیاسی نیازمند است. یکی از مهم‌ترین آرمان‌های انقلاب ۱۳۵۷ این بود که مردم تعیین‌کننده باشند نه حکومت.
اما در حال حاضر با اطمینان می‌توان گفت که در ایران شکاف بین مردم و حکومت اگر نه بی‌سابقه، دست‌کم کم‌سابقه است و به‌طور قطع می‌توان گفت که در ایران بعد از انقلاب ۱۳۵۷، هیچ‌وقت مردم این همه از حکومت بیگانه نبوده اند.
#انتخابات
#مهار_قدرت
#نمایش_سیاسی
#اهلی‌سازی_قدرت
#کارگردان_سیاسی
@NewHasanMohaddesi