#یک_نکته_ازهزاران

همیشه در انتقاد از خویشتن ایرانی‌مان گفته‌ایم: ما اهل گفت‌وگو نیستیم.
راستش این جمله برای من نقاط مبهم زیاد دارد یکیش «ما» است. تکثر ، تنوع ، تعدد، تشدد و.. از ویژه‌گی های جامعه ، اجتماع یا هر چیز دیگری است که ایران نامیده می‌شود. و بی چهره‌گی ای و سیالیتی که من همیشه در ایران دیده ام محصول همین «ما» های متعدد و متنوع و.... است که در حال و گذشته داریم و داشته ایم. بر خلاف استاد دانشگاه تهران من گمان می‌کنم هرگز ما ، ما نشدیم که بخواهیم چه‌گونه‌گی اش را توضیح دهیم.
از قضا در هزار سال پسین اگر بنا به دلایلی روزی روزگاری نموده ایم که «ما» شده ایم، خیزی بوده برای گسست‌ وشکست‌های وحشتناک بعدی و مائیت مان منجر به مائیت سیال‌تر بعدی شده است..
زین قصه بگذرم که سخن می‌شود دراز.. و اما پر بین بخشی از «ما» های متنوع و متعدد ما اتفاقا گفت‌وکو زیاد بوده است. به عنوان دانش آموخته ی زبان فارسی و عربی برای من یکی از شگفتی های متون در اصطلاح ادبی هزار ، هزارودویست سال اخیر گفت‌وگوهایی است که در سپهر زبانی ایرانیان به شکل ها و شیوه های گوناگون و رنگارنگ رخ داده است.
این گفت‌وگوها به شیوه‌های بسیار متنوع قابل رهگیری است جوابیه، تاییدیه، ردیه ، استقبال ، توضیح ، تفسیر و... آثار همدیگر ، در جای جای متون مکتوب فارسی وجود دارد. به گمان من یکی از شاخصه های شگفت این متون ، گفت‌وکوهای در اصطلاح بینامتنی فراوانی است که البته ادیبان بی خبر از فلسفیدن سال‌هاست از آن غفلت کرده اند و البته گهگاه اشاره ای هم بدان داشته اند.
این یادداشت کوتاه می‌تواند شروع کتابی سترگ شود یادداشتی گه با خواندن دوبیت از دو سخن ور فارسی زبان به ذهنم رسید ..
یکی می گفت:
عقل پرسید که: دشوارتر از مردن چیست؟
عشق فرمود: فراق از همه دشوار تر است
و دیگری گفته بود:
ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست
گر امید وصل باشد همچنان دشوار نیست..

بمنه و کرمه #محسن_یارمحمدی
@niyazestanbarani
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹