#معرفی_کتاب
نام کتاب : #لذتی_که_حرفش_بود (شش تک نگاری درباره ی دیدن و زیستن )
نویسنده : #پیمان_هوشمندزاده
نشر : چشمه
نوشته های پیمان هوشمند زاده صریح ، خودمانی و بی تعارف است ، بی حاشیه و بدون پیچ و تاب دادن ، یک راست خواننده را می برد سر اصل مطلب ، سر تجربیات و عادت های پیش و پا افتاده ای که مدت ها است ، خاک می خورند . دیالوگ ها و اتفاق هایی که هر روز از کنارشان بی تفاوت عبور می کنیم . همان تجربیاتی که بدون این که نیم نگاهی به آن ها بیندازیم ، شنوای شان باشیم یا جدی شان بگیریم ، از کنارشان عبور می کنیم . هوشمند زاده آن ها را جدی می گیرد، در مقابل لنز دوربین می نشاند و هر آنچه را می بیند بر کاغذ جاری می سازد، ما را به معادلات حل نشدنی و در عین حال سادگی بودن و زیستن می رساند .
داستان ها و تجربیات کتاب " لذتی که حرفش بود " لباسی است که انگار برای تن انسان کم حوصله زمانه ما دوخته شده است . آدم هایی که انقدر جستجوگر معمای هستی و پیچیدگی های جهان می شوند که واضحات از دستشان در می رود ، فراموش کار و فست فوت خور دانایی می شوند ، امیدشان به نا امیدی می رسد و قدرت افشاگری حقیقت های پنهان در عادت های زندگی و پدیده های به ظاهر بی ارزش را از دست می دهند .
نویسنده کتاب از هنر عکاسی و مشاهده استفاده می کند تا فرق خیال با آنچه هست و وجود دارد ، آنچه ما می بینیم و دیگران نمی بینند یا آنچه دیگران درک می کنند و ما سانسورشان می کنیم را به تصویر کشد .
پیمان هوشمند زاده عکاس است ، او فلسفه عکس ها را رمز گشایی کرده ، قصه لحظاتی که در قاب دوربین جاودانه می شوند را می داند و روایت می کند . هوشمند زاده از قدرت و اعجاز دوربین ها می گوید ، این که چگونه دوربین ها می توانند نقاب ها را بر اندازی کنند . مثل همان فیلسوف مشهور یکی از داستان های کتاب که در سخنرانی هاش از بی نیازی به توجه و بی اهمیتی جذابیت های ظاهری می گفت ، اما در مقابل دوربین اصرار داشت تا عکاس جوری عکس بگیرد که او جوان تر به نظر رسد .
دوربین ها در روایت های هوشمند زاده ، وجه عریان و حقایق تلخ و دوست نداشتنی زندگی را هم نشان مان می دهند . با خواندن داستان های این کتاب می آموزیم ، به آن چیز هایی را که صبح به صبح در پستو می گذاریم نگاهی بیندازیم ، همان لایه هایی که درش را قفل و بست می زنیم تا مبادا با آن ها چشم در چشم شویم و شرمنده خود حقیقی مان شویم را در عکس ها می توان پیدا کرد . در روایت های کتاب عکس ها و عکاس ها گاهی بسیار بی رحم می شوند و ما را از خواب خرگوشی بیدار می کنند .
در حقیقت مطالعه تجربه های خودمانی این کتاب ، آنچه همیشه باید در وضعیت پنهانی باقی بماند را به وضعیت آشکار می آورد ، حتی اگر آن وضعیت بخشی از خودمان باشد که برای پنهان کردن شان متحمل هزینه های زیادی شده ایم . برای نمونه داستان هایی از کتاب به نیاز ما به کمال گرایی و لایه های پنهان آن مربوط می شود . عکس های بدون نقصی که هر روز در پروفایل های کاربران فیس بوک و دیگر شبکه های مجازی می بینیم ، عکس هایی که در کمال و بی نقصی ، می خواهند چیزی را پنهان کنند . جذابیت هایی که تاکید صاحبان شان از پنهان کردن واقعیت های تلخی است که از دست دوربین ها پنهان نمی ماند .
کتاب پیمان هوشمند زاده علاوه بر این که کارکردهای هنر عکاسی و عکس ها را در فلسفه هستی افشا می کند از زبان سکوت عکس ها می گوید . به سادگی ما را با جهان بینی متفاوتی از هستی و تجربیات آن آشنا می کند . به تعبیر این عکاس ، برای فهمیدن هنر عکاسی باید زبان سکوت عکس ها را آموخت . هوشمند زاده بر این باور است سکوت عکس پر است از اصواتی که اگر با آن همدل شویم و نیوشای بی صدایی و ناگفته هایش شویم ،در همان لحظه اول موسیقی عکس ما را به تجربه اوج خواهد رساند .
پیمان هوشمند زاده می نویسد:
"عکس ها درست مثل آدم های ساکت هستند ، آدم هایی که با سکوت شان تا چند وقتی مشغول مان می کنند. هر عکس واژه ایست که هیچ وقت ساخته نمی شود ، واژه ای که راز می شود و پنهان می ماند ، عکس ساده است و هر چه نشان مان می دهد ، بدیهی است . هر چند ما بدیهیات را فراموش می کنیم ، ولی یادمان باشد بدیهیات بزرگترین رازهای جهانند.
#مریم_بهریان
دانشجوی دکتری روان شناسی
https://drsargolzaei.com/images/mbooks/28096731.jpg
نام کتاب : #لذتی_که_حرفش_بود (شش تک نگاری درباره ی دیدن و زیستن )
نویسنده : #پیمان_هوشمندزاده
نشر : چشمه
نوشته های پیمان هوشمند زاده صریح ، خودمانی و بی تعارف است ، بی حاشیه و بدون پیچ و تاب دادن ، یک راست خواننده را می برد سر اصل مطلب ، سر تجربیات و عادت های پیش و پا افتاده ای که مدت ها است ، خاک می خورند . دیالوگ ها و اتفاق هایی که هر روز از کنارشان بی تفاوت عبور می کنیم . همان تجربیاتی که بدون این که نیم نگاهی به آن ها بیندازیم ، شنوای شان باشیم یا جدی شان بگیریم ، از کنارشان عبور می کنیم . هوشمند زاده آن ها را جدی می گیرد، در مقابل لنز دوربین می نشاند و هر آنچه را می بیند بر کاغذ جاری می سازد، ما را به معادلات حل نشدنی و در عین حال سادگی بودن و زیستن می رساند .
داستان ها و تجربیات کتاب " لذتی که حرفش بود " لباسی است که انگار برای تن انسان کم حوصله زمانه ما دوخته شده است . آدم هایی که انقدر جستجوگر معمای هستی و پیچیدگی های جهان می شوند که واضحات از دستشان در می رود ، فراموش کار و فست فوت خور دانایی می شوند ، امیدشان به نا امیدی می رسد و قدرت افشاگری حقیقت های پنهان در عادت های زندگی و پدیده های به ظاهر بی ارزش را از دست می دهند .
نویسنده کتاب از هنر عکاسی و مشاهده استفاده می کند تا فرق خیال با آنچه هست و وجود دارد ، آنچه ما می بینیم و دیگران نمی بینند یا آنچه دیگران درک می کنند و ما سانسورشان می کنیم را به تصویر کشد .
پیمان هوشمند زاده عکاس است ، او فلسفه عکس ها را رمز گشایی کرده ، قصه لحظاتی که در قاب دوربین جاودانه می شوند را می داند و روایت می کند . هوشمند زاده از قدرت و اعجاز دوربین ها می گوید ، این که چگونه دوربین ها می توانند نقاب ها را بر اندازی کنند . مثل همان فیلسوف مشهور یکی از داستان های کتاب که در سخنرانی هاش از بی نیازی به توجه و بی اهمیتی جذابیت های ظاهری می گفت ، اما در مقابل دوربین اصرار داشت تا عکاس جوری عکس بگیرد که او جوان تر به نظر رسد .
دوربین ها در روایت های هوشمند زاده ، وجه عریان و حقایق تلخ و دوست نداشتنی زندگی را هم نشان مان می دهند . با خواندن داستان های این کتاب می آموزیم ، به آن چیز هایی را که صبح به صبح در پستو می گذاریم نگاهی بیندازیم ، همان لایه هایی که درش را قفل و بست می زنیم تا مبادا با آن ها چشم در چشم شویم و شرمنده خود حقیقی مان شویم را در عکس ها می توان پیدا کرد . در روایت های کتاب عکس ها و عکاس ها گاهی بسیار بی رحم می شوند و ما را از خواب خرگوشی بیدار می کنند .
در حقیقت مطالعه تجربه های خودمانی این کتاب ، آنچه همیشه باید در وضعیت پنهانی باقی بماند را به وضعیت آشکار می آورد ، حتی اگر آن وضعیت بخشی از خودمان باشد که برای پنهان کردن شان متحمل هزینه های زیادی شده ایم . برای نمونه داستان هایی از کتاب به نیاز ما به کمال گرایی و لایه های پنهان آن مربوط می شود . عکس های بدون نقصی که هر روز در پروفایل های کاربران فیس بوک و دیگر شبکه های مجازی می بینیم ، عکس هایی که در کمال و بی نقصی ، می خواهند چیزی را پنهان کنند . جذابیت هایی که تاکید صاحبان شان از پنهان کردن واقعیت های تلخی است که از دست دوربین ها پنهان نمی ماند .
کتاب پیمان هوشمند زاده علاوه بر این که کارکردهای هنر عکاسی و عکس ها را در فلسفه هستی افشا می کند از زبان سکوت عکس ها می گوید . به سادگی ما را با جهان بینی متفاوتی از هستی و تجربیات آن آشنا می کند . به تعبیر این عکاس ، برای فهمیدن هنر عکاسی باید زبان سکوت عکس ها را آموخت . هوشمند زاده بر این باور است سکوت عکس پر است از اصواتی که اگر با آن همدل شویم و نیوشای بی صدایی و ناگفته هایش شویم ،در همان لحظه اول موسیقی عکس ما را به تجربه اوج خواهد رساند .
پیمان هوشمند زاده می نویسد:
"عکس ها درست مثل آدم های ساکت هستند ، آدم هایی که با سکوت شان تا چند وقتی مشغول مان می کنند. هر عکس واژه ایست که هیچ وقت ساخته نمی شود ، واژه ای که راز می شود و پنهان می ماند ، عکس ساده است و هر چه نشان مان می دهد ، بدیهی است . هر چند ما بدیهیات را فراموش می کنیم ، ولی یادمان باشد بدیهیات بزرگترین رازهای جهانند.
#مریم_بهریان
دانشجوی دکتری روان شناسی
https://drsargolzaei.com/images/mbooks/28096731.jpg
