#پرسش_و_پاسخ
#ناخودآگاه_جمعی_یونگ
❓پرسش:
درود به شما
سپاس فراوان از اینکه همه ی ایمیل های من رو جواب دادید. خیلی ممنون از توجه و مهربانی شما.
کارل یونگ دو نوع هنر رو باز می شناسد.
۱- آنکه از ناخودآگاه شخصی می آید.
۲- آنکه از ناخودآگاه جمعی می آید.
در هنر سینما چه کارگردان هایی یا دقیقا چه فیلم هایی برآمده از ناخودآگاه جمعی اند؟ و دیدن آن آثار چه کمکی می تواند بکند ؟ آیا آن آثار قابل تحلیل هستند ؟ در فرایند درمان کدام نوع از آثار ( برآمده از ناخودآگاه شخصی یا جمعی ) می تواند به فرد کمک کند؟
✅ پاسخ #دکترسرگلزایی:
با سلام و احترام
اوّل این که بنده این نقل قول از یونگ را در مصاحبه های آقای عباس مخبر (مترجم و محقّق حوزهٔ اسطوره شناسی) خوانده ام و در کتاب «خلاقیت» اوشو نیز خوانده ام ولی خودم در کتاب های یونگ این تقسیم بندی را پیدا نکرده ام، لذا سپاسگزار می شوم اگر کتابی که منبع نقل قول تان است را به من بفرمایید.
دوّم این که گذشته از این که صاحب این تقسیم بندی راجع به هنر چه کسی باشد می توانم اینطور توضیح دهم که برای آن دسته هنرمندانی که هنرشان ابزاری است برای بیان رؤیاها و تألّمات شخصی شان، هنر ابزاری است برای بیان خویش و التیام خویشتن و مخاطبانی از هنر این افراد بهره می برند که به واسطهٔ اثر هنری آن هنرمند زبانی برای بیان آنچه در درون شان زبانی نیافته است می یابند؛ در حالی که دستهٔ دوّم هنرمندان زبانی هستند برای بیان ناخودآگاه جمعی جامعه شان و در نتیجه به خودآگاهی، بیداری و رشد جامعه کمک می کنند. اینها از زمرهٔ افرادی هستند که به تعبیر یونگ (در کتاب رؤیاها-ترجمه دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور-نشر قطره) «رؤیاهای بزرگ» و به تعبیر دکتر عبدالکریم سروش «رؤیاهای رسولانه» می بینند. برای مثال سهراب سپهری شاعری است که ناخودآگاه شخصی خود را به زیبایی ابراز می کند در حالی که احمد شاملو زبان زمانه و جامعه است.
در کارگردانان صاحب نام من می توانم آلفرد هیچکاک را نمونه ای از بیان هنرمندانهٔ ناخودآگاه شخصی بدانم در حالی که بهرام بیضایی نمونه ای از بیان هنرمندانهٔ ناخودآگاه جمعی ماست.
همیشه نیز نمی توان چنین خط مرز قاطعی را رسم کرد چنان که فروغ فرخزاد در همان حال که ملهم از ناخودآگاه شخصی اش بود راوی ناخودآگاه جمعی ما نیز بود. فدریکو فللینی در فیلم «هشت ونیم» و آندری تارکوفسکی در فیلم «آینه» همزمان بیان کنندهٔ ناخودآگاه شخصی و جمعی هستند.
فایل صوتی تحلیل بنده از هر دوی این فیلم ها در کانال تلگرامم موجود است.
سوّم- پیشنهاد می کنم یادداشت من با عنوان «رؤیا و اسطوره» را در بخش مقالات روان شناسی تحلیلی یونگ در سایت drsargolzaei.com مطالعه فرمایید.
سبز باشید
http://Instagram.com/drsargolzaei
@drsargolzaei
#ناخودآگاه_جمعی_یونگ
❓پرسش:
درود به شما
سپاس فراوان از اینکه همه ی ایمیل های من رو جواب دادید. خیلی ممنون از توجه و مهربانی شما.
کارل یونگ دو نوع هنر رو باز می شناسد.
۱- آنکه از ناخودآگاه شخصی می آید.
۲- آنکه از ناخودآگاه جمعی می آید.
در هنر سینما چه کارگردان هایی یا دقیقا چه فیلم هایی برآمده از ناخودآگاه جمعی اند؟ و دیدن آن آثار چه کمکی می تواند بکند ؟ آیا آن آثار قابل تحلیل هستند ؟ در فرایند درمان کدام نوع از آثار ( برآمده از ناخودآگاه شخصی یا جمعی ) می تواند به فرد کمک کند؟
✅ پاسخ #دکترسرگلزایی:
با سلام و احترام
اوّل این که بنده این نقل قول از یونگ را در مصاحبه های آقای عباس مخبر (مترجم و محقّق حوزهٔ اسطوره شناسی) خوانده ام و در کتاب «خلاقیت» اوشو نیز خوانده ام ولی خودم در کتاب های یونگ این تقسیم بندی را پیدا نکرده ام، لذا سپاسگزار می شوم اگر کتابی که منبع نقل قول تان است را به من بفرمایید.
دوّم این که گذشته از این که صاحب این تقسیم بندی راجع به هنر چه کسی باشد می توانم اینطور توضیح دهم که برای آن دسته هنرمندانی که هنرشان ابزاری است برای بیان رؤیاها و تألّمات شخصی شان، هنر ابزاری است برای بیان خویش و التیام خویشتن و مخاطبانی از هنر این افراد بهره می برند که به واسطهٔ اثر هنری آن هنرمند زبانی برای بیان آنچه در درون شان زبانی نیافته است می یابند؛ در حالی که دستهٔ دوّم هنرمندان زبانی هستند برای بیان ناخودآگاه جمعی جامعه شان و در نتیجه به خودآگاهی، بیداری و رشد جامعه کمک می کنند. اینها از زمرهٔ افرادی هستند که به تعبیر یونگ (در کتاب رؤیاها-ترجمه دکتر ابوالقاسم اسماعیل پور-نشر قطره) «رؤیاهای بزرگ» و به تعبیر دکتر عبدالکریم سروش «رؤیاهای رسولانه» می بینند. برای مثال سهراب سپهری شاعری است که ناخودآگاه شخصی خود را به زیبایی ابراز می کند در حالی که احمد شاملو زبان زمانه و جامعه است.
در کارگردانان صاحب نام من می توانم آلفرد هیچکاک را نمونه ای از بیان هنرمندانهٔ ناخودآگاه شخصی بدانم در حالی که بهرام بیضایی نمونه ای از بیان هنرمندانهٔ ناخودآگاه جمعی ماست.
همیشه نیز نمی توان چنین خط مرز قاطعی را رسم کرد چنان که فروغ فرخزاد در همان حال که ملهم از ناخودآگاه شخصی اش بود راوی ناخودآگاه جمعی ما نیز بود. فدریکو فللینی در فیلم «هشت ونیم» و آندری تارکوفسکی در فیلم «آینه» همزمان بیان کنندهٔ ناخودآگاه شخصی و جمعی هستند.
فایل صوتی تحلیل بنده از هر دوی این فیلم ها در کانال تلگرامم موجود است.
سوّم- پیشنهاد می کنم یادداشت من با عنوان «رؤیا و اسطوره» را در بخش مقالات روان شناسی تحلیلی یونگ در سایت drsargolzaei.com مطالعه فرمایید.
سبز باشید
http://Instagram.com/drsargolzaei
@drsargolzaei