#میرزا حسن موسوی بجنوردی (۱۳۱۵ - ۱۳۹۵هجرى) #فقیه، #اصولی و از مراجع #عراق بوده‌است. وى زاده بجنورد بود.
به منظور دستیابی به مدارج عالی علمی، راهی #مشهد گردید. وجود استادان مبرز در رشته‌های گوناگون دانش، از #ادبیات عرب و فارسی گرفته تا #منطق، #فلسفه، #کلام و دانشهای نقلی، مانند اصول و فقه و حدیث، و حتی طب و نجوم و هیئت، #حوزه مشهد را بسان خوانی گسترده ساخته بود که هر کس با هر ذائقه و سلیقه ای می توانست از نعمات بیکران آن بهره مند گردد.
مدتها از حضور وی در مشهد گذشته بود. آقا میرزا حسن از محضر استادان بزرگ بهترین استفاده‌ها را برده بود. او در این سنین جوانی خود به عنوان مدرسی خوش بیان و صاحب ذوق شناخه می شد.
و شاید برای اقران او کافی بود که به همین حد از دانش اکتفا نموده و به تکرار آنچه فرا گرفته‌اند بپردازند. اما روح کمال جوی او همچنان تشنه آموزش بود. استادان مشهد، با همه تبحر در دانشهای گوناگون دیگر حرف تازه ای که برای او جالب و قانع‌کننده باشد، نداشتند. او احساس می کرد باید به تدریج در جستجوی استادان دیگر باشد. اساتیدی که در مشهد یافت نمی شدند.در آن روزگار #حوزه _نجف، پربارترین حوزه اسلامی شیعی در دانشهای نقلی بود.
استادان نجف ايشان
آيات میرزای #نائینی،
آقا #ضیاءالدین عراقی ،
و سید #ابوالحسن اصفهانی
بودند.
ايشان پس از تربيت شاگردان برجسته اى همچون
آيات
حسین #وحید _خراسانی
سيد محمد مهدى #بجنوردى
مصطفی #خمینی
محمدسعید #حکیم
محمدتقی #جعفری
محمدرضا #مظفر
جلال الدین #آشتیانی
محمود #شهابی
شمس الدین #واعظی
محمدباقر #شیرازی
سید باقر موسوی #عسکری
محمد تقی داودی شاهرودی
ودهها چهره علمى برجسته ديگر ، سرانجام
در روز سه شنبه ۲۰ جمادی‌الثانی ۱۳۹۵ در سن هشتاد سالگی در نجف درگذشت.
___________
@drhadiansarii
به منظور دستیابی به مدارج عالی علمی، راهی #مشهد گردید. وجود استادان مبرز در رشته‌های گوناگون دانش، از #ادبیات عرب و فارسی گرفته تا #منطق، #فلسفه، #کلام و دانشهای نقلی، مانند اصول و فقه و حدیث، و حتی طب و نجوم و هیئت، #حوزه مشهد را بسان خوانی گسترده ساخته بود که هر کس با هر ذائقه و سلیقه ای می توانست از نعمات بیکران آن بهره مند گردد.
مدتها از حضور وی در مشهد گذشته بود. آقا میرزا حسن از محضر استادان بزرگ بهترین استفاده‌ها را برده بود. او در این سنین جوانی خود به عنوان مدرسی خوش بیان و صاحب ذوق شناخه می شد.
و شاید برای اقران او کافی بود که به همین حد از دانش اکتفا نموده و به تکرار آنچه فرا گرفته‌اند بپردازند. اما روح کمال جوی او همچنان تشنه آموزش بود. استادان مشهد، با همه تبحر در دانشهای گوناگون دیگر حرف تازه ای که برای او جالب و قانع‌کننده باشد، نداشتند. او احساس می کرد باید به تدریج در جستجوی استادان دیگر باشد. اساتیدی که در مشهد یافت نمی شدند.در آن روزگار #حوزه _نجف، پربارترین حوزه اسلامی شیعی در دانشهای نقلی بود.
استادان نجف ايشان
آيات میرزای #نائینی،
آقا #ضیاءالدین عراقی ،
و سید #ابوالحسن اصفهانی
بودند.
ايشان پس از تربيت شاگردان برجسته اى همچون
آيات
حسین #وحید _خراسانی
سيد محمد مهدى #بجنوردى
مصطفی #خمینی
محمدسعید #حکیم
محمدتقی #جعفری
محمدرضا #مظفر
جلال الدین #آشتیانی
محمود #شهابی
شمس الدین #واعظی
محمدباقر #شیرازی
سید باقر موسوی #عسکری
محمد تقی داودی شاهرودی
ودهها چهره علمى برجسته ديگر ، سرانجام
در روز سه شنبه ۲۰ جمادی‌الثانی ۱۳۹۵ در سن هشتاد سالگی در نجف درگذشت.
___________
@drhadiansarii
آمدیم بگوییم حق با شما بوده است!
من این مطلب را از خود #مرحوم استاد محمود #شهابی شنیدم که اگر اجازه بـدهید آن را نـقل مـی‌کنم:
زمانی که مرحوم حضرت آیتاللّه العظمی حاج سید حسین #بروجردی -اعلی اللّه مقاله الشریف- حیات داشـتند، مـرحوم اسـتاد شهابی غالبا در قم به خدمت ایشان مشرف می‌شدند و مرحوم آیتاللّه بروجردی هم کـه از قـدیم ایشان را می‌شناختند و به مراتب فضل و کمال استاد واقف بودند و جامعیت خاصی بر ایـشان قـائل مـی‌شدند.
می‌دانید که #مراجع، غالبا اصحاب فتوایی دارند که با آنها مشاوره می‌کنند. در یکی از ایـن مـلاقات‌ها که اصحاب #فتوا هم حضور داشته‌اند، نامه‌ای به محضر حضرت آیتاللّه می‌رسد کـه در آن، بـحثی فـقهی عنوان شده بود، وقتی همه نظرشان را در آن باره اعلام می‌کنند، حضرت آیتاللّه بروجردی از مـرحوم شـهابی می‌پرسند: نظر شما چیست؟
مرحوم استاد نظری ارائه می‌کنند که کاملا مخالف آرای دیگران بـوده اسـت و بـعد هنگامی که احساس می‌کنند همه و از جمله خود حضرت آیتاللّه از این مسئله کمی ناراحت هستند، در کـمال جـدیت بـه تشریح عقیده خودشان می‌پردازند و آن را به طور کامل توضیح می‌دهند تا آن جا کـه بـسیاری از حاضران در عقیده قبلی خود تردید می‌کنند!
به هر حال با پایان گرفتن مجلس، مرحوم شهابی هـم خـداحافظی می‌کنند و به #تهران باز می‌گردند. چند روز بعد، هنگام نماز صبح، شخصی مـعمم بـه منزل ایشان مراجعه می‌کند و می‌گوید:
من از سـوی حـضرت آیـت‌اللّه بروجردی آمده‌ام و پیغامی برای شما دارم!
استاد او را بـه مـنزل دعوت می‌کنند و آن شخص نامه‌ای به ایشان می‌دهد که در آن، حضرت آیتاللّه تشکر کرده و گـفته بـودند:
شما موجب شدید که مـا آن مـوضوع را پی بگیریم و بـه چـندین کـتاب فقهی مراجعه کنیم، تا بالاخره مـتوجه شـدیم که حق با شما بوده و شما درست می‌گفته‌اید، لذا خلاف انصاف دیدیم که آن را بـه شـما اطلاع ندهیم!
آنچه این خاطره را بـرای من به یاد ماندنی کـرد، تـوجه به این نکته بود کـه عـلمای بزرگ ما تا چه حد مردمان منصفی بودند و هستند و چگونه با حقیقت و سخنِ درسـت روبـرو می‌شوند. مثلا شخصیت عظیمی هـمچون مـرحوم آیـت اللّه بروجردی، وقتی بـه صـحت و حقانیت گفتار کسی پی مـی‌برند، از او عـذرخواهی و استمالت می‌کنند که همین امر می‌تواند برای همه ما، سرمشقی ارزنده و گرانقدر بـاشد!
از:
کیهان فرهنگی، شماره ۴۰، تیرماه ۶۶، نقل خاطره از دکتر رضا نژاد.
____________
@drhadiansarii
من این مطلب را از خود #مرحوم استاد محمود #شهابی شنیدم که اگر اجازه بـدهید آن را نـقل مـی‌کنم:
زمانی که مرحوم حضرت آیتاللّه العظمی حاج سید حسین #بروجردی -اعلی اللّه مقاله الشریف- حیات داشـتند، مـرحوم اسـتاد شهابی غالبا در قم به خدمت ایشان مشرف می‌شدند و مرحوم آیتاللّه بروجردی هم کـه از قـدیم ایشان را می‌شناختند و به مراتب فضل و کمال استاد واقف بودند و جامعیت خاصی بر ایـشان قـائل مـی‌شدند.
می‌دانید که #مراجع، غالبا اصحاب فتوایی دارند که با آنها مشاوره می‌کنند. در یکی از ایـن مـلاقات‌ها که اصحاب #فتوا هم حضور داشته‌اند، نامه‌ای به محضر حضرت آیتاللّه می‌رسد کـه در آن، بـحثی فـقهی عنوان شده بود، وقتی همه نظرشان را در آن باره اعلام می‌کنند، حضرت آیتاللّه بروجردی از مـرحوم شـهابی می‌پرسند: نظر شما چیست؟
مرحوم استاد نظری ارائه می‌کنند که کاملا مخالف آرای دیگران بـوده اسـت و بـعد هنگامی که احساس می‌کنند همه و از جمله خود حضرت آیتاللّه از این مسئله کمی ناراحت هستند، در کـمال جـدیت بـه تشریح عقیده خودشان می‌پردازند و آن را به طور کامل توضیح می‌دهند تا آن جا کـه بـسیاری از حاضران در عقیده قبلی خود تردید می‌کنند!
به هر حال با پایان گرفتن مجلس، مرحوم شهابی هـم خـداحافظی می‌کنند و به #تهران باز می‌گردند. چند روز بعد، هنگام نماز صبح، شخصی مـعمم بـه منزل ایشان مراجعه می‌کند و می‌گوید:
من از سـوی حـضرت آیـت‌اللّه بروجردی آمده‌ام و پیغامی برای شما دارم!
استاد او را بـه مـنزل دعوت می‌کنند و آن شخص نامه‌ای به ایشان می‌دهد که در آن، حضرت آیتاللّه تشکر کرده و گـفته بـودند:
شما موجب شدید که مـا آن مـوضوع را پی بگیریم و بـه چـندین کـتاب فقهی مراجعه کنیم، تا بالاخره مـتوجه شـدیم که حق با شما بوده و شما درست می‌گفته‌اید، لذا خلاف انصاف دیدیم که آن را بـه شـما اطلاع ندهیم!
آنچه این خاطره را بـرای من به یاد ماندنی کـرد، تـوجه به این نکته بود کـه عـلمای بزرگ ما تا چه حد مردمان منصفی بودند و هستند و چگونه با حقیقت و سخنِ درسـت روبـرو می‌شوند. مثلا شخصیت عظیمی هـمچون مـرحوم آیـت اللّه بروجردی، وقتی بـه صـحت و حقانیت گفتار کسی پی مـی‌برند، از او عـذرخواهی و استمالت می‌کنند که همین امر می‌تواند برای همه ما، سرمشقی ارزنده و گرانقدر بـاشد!
از:
کیهان فرهنگی، شماره ۴۰، تیرماه ۶۶، نقل خاطره از دکتر رضا نژاد.
____________
@drhadiansarii