#تاريخ بین‌الحرمین 🔹
به #صحن یا #میدان میان حرم امام #حسین و حضرت ابوالفضل (ع) گفته می‌شود. در چند دهۀ اخیر، این اصطلاح در ادبیات عاشورایی بسیار گفته می‌شود. سوای حرمین، خود بین‌الحرمین هم تقدس و جایگاهی در میان دوستداران اهل‌بیت (ع) یافته است. در اشعار و نوحه‌خوانی مداحان، واژۀ بین‌الحرمین به‌وفور دیده و شنیده می‌شود؛ اما این اصطلاح، اصطلاحی نو است و تا چند دهۀ پیش گفته نمی‌شد.
رجوع به کتب تاریخی، #زندگینامه‌ها و حتی دانشنامه‌ها و #اشعار قدیمی آیینی نشان میدهد که تا پیش از تخریب خانه‌های میان حرمین، نام بین‌الحرمین مرسوم نبوده است. تنها نامی که از بین‌الحرمین دیده می‌شود، #بازار بین‌الحرمین #تهران است که در زمان #قاجار ساخته شده و میان دو مسجد #شاه و #جامع تهران است.
پیش از ساخت بین‌الحرمین، آنجا محله‌ای مثل دیگر محلات کربلا بوده و بافتی قدیمی داشته است؛ کوچه پس کوچه‌های باریک و پیچ در پیچ و خانه‌ها و مغازه‌های مردم. آیتﷲ سید محسن #حکیم در این اندیشه بود که دو حرم را توسعه دهد و به یکدیگر متصل کند؛ اما تملک خانه‌ها و مغازه‌ها، هم هزینۀ هنگفتی داشت و هم رضایت مالکان سخت و دور از دسترس بود. در این میان، وجود برخی #مدارس و #مساجد نیز مسئله را دشوارتر می‌کرد.
در ۱۳۹۳ ق ادارۀ #عتبات عالیات در #عراق را وزارت #اوقاف عراق به دست می‌گیرد و در سال ۱۴۰۰ ق کارگروهی برای بازسازی و توسعۀ حرمین تشکیل می‌شود.
#صدام در محرم ۱۴۰۵ ق/۱۹۸۴ م با حضور در کربلا اعلام می‌کند که ده‌ها میلیون دینار برای توسعۀ حرمین و نیز اتصالشان به میدان واحدی اختصاص خواهد داد. در این طرح اراضی و محلات اطراف حرم خریداری شد. مبلغ یک میلیون دینار عراقی – معادل ۱۰ میلیون دلار برای توسعۀ حرمین و احداث بین‌الحرمین به استاندار کربلا داده شد.
پس از دو سال، در سوم جمادی الثانی ۱۴۰۷ ق/۱۹۸۷ م بین‌الحرمین به همراه دیگر طرح‌های توسعه حرمین – مانند تجدید #طلاکاری گنبد #حرم امام حسین (ع) – افتتاح شد.
در طرح توسعۀ حرمین، خانه‌ها، بازار و مغازه‌ها به عرض ۴۰ متر از بین رفت. در این میان برخی آثار تاریخی، مدارس علمیه و مساجد قدیمی و نیز برخی مقبره‌های بزرگان تخریب شد.
در دو طرف بین‌الحرمین، ساختمان‌های تجاری ساخته شد. این ساختمان‌ها تا سال ۱۹۹۱ م بودند. پس از انتفاضه با تخریب این ساختمان‌ها، بین‌الحرمین گسترده‌تر شد.
بازسازی و توسعۀ عتبات عالیات، برای #حکومت صدام نه فقط از جهت به دست آوردن حمایت #شیعیان و قبایل شیعه اهمیت داشت، بلکه بسیاری از رؤسا و مسئولان کشورهای اسلامی در سفر به عراق به #کربلا و دیگر عتبات می‌رفتند. بازدید مسئولان دیگر کشورها، نوعی انگیزۀ سیاسی بود تا حکومت صدام به عمران و بازسازی عتبات توجه کند. در دورۀ احمد #حسن _البکر و بعد در دورۀ #صدام، بسیاری از رؤسای جمهور و مقامات دیگر کشورهای اسلامی به کربلا آمدند. جعفر #النمیری و مشیر #سید سوار رؤسای جمهور #سودان، علی #سالم الربیعی رئیس جمهور #یمن، مأمون #عبدالقیوم رئیس جمهور #مالزی، محمد #داوود خان رئیس جمهور #افغانستان و بعدها حسن #کونجی رئیس جمهور #نیجریه و جودت #صونای رئیس جمهور #ترکیه در سفرشان به عراق، به زیارت امام #حسین (ع) در کربلا نیز رفتند. در رژیم گذشته خاندان پهلوی مانند #رضاشاه و #محمدرضا شاه، #غلامرضا، #اشرف و #فرح دیبا بارها به کربلا سفر کردند. صدام خود بارها در مناسبت‌های گوناگون به کربلا سفر کرده است. این مسئله نشانگر آن است که کربلا نه‌تنها از جهت #مذهبی، بلکه از جهت #سیاسی نیز اهمیت دارد. اهمیت مذهبی و سیاسی – چه سیاست داخلی و چه خارجی – حکومت را به بازسازی ترغیب می‌کرد.
____________
@drhadiansarii
به #صحن یا #میدان میان حرم امام #حسین و حضرت ابوالفضل (ع) گفته می‌شود. در چند دهۀ اخیر، این اصطلاح در ادبیات عاشورایی بسیار گفته می‌شود. سوای حرمین، خود بین‌الحرمین هم تقدس و جایگاهی در میان دوستداران اهل‌بیت (ع) یافته است. در اشعار و نوحه‌خوانی مداحان، واژۀ بین‌الحرمین به‌وفور دیده و شنیده می‌شود؛ اما این اصطلاح، اصطلاحی نو است و تا چند دهۀ پیش گفته نمی‌شد.
رجوع به کتب تاریخی، #زندگینامه‌ها و حتی دانشنامه‌ها و #اشعار قدیمی آیینی نشان میدهد که تا پیش از تخریب خانه‌های میان حرمین، نام بین‌الحرمین مرسوم نبوده است. تنها نامی که از بین‌الحرمین دیده می‌شود، #بازار بین‌الحرمین #تهران است که در زمان #قاجار ساخته شده و میان دو مسجد #شاه و #جامع تهران است.
پیش از ساخت بین‌الحرمین، آنجا محله‌ای مثل دیگر محلات کربلا بوده و بافتی قدیمی داشته است؛ کوچه پس کوچه‌های باریک و پیچ در پیچ و خانه‌ها و مغازه‌های مردم. آیتﷲ سید محسن #حکیم در این اندیشه بود که دو حرم را توسعه دهد و به یکدیگر متصل کند؛ اما تملک خانه‌ها و مغازه‌ها، هم هزینۀ هنگفتی داشت و هم رضایت مالکان سخت و دور از دسترس بود. در این میان، وجود برخی #مدارس و #مساجد نیز مسئله را دشوارتر می‌کرد.
در ۱۳۹۳ ق ادارۀ #عتبات عالیات در #عراق را وزارت #اوقاف عراق به دست می‌گیرد و در سال ۱۴۰۰ ق کارگروهی برای بازسازی و توسعۀ حرمین تشکیل می‌شود.
#صدام در محرم ۱۴۰۵ ق/۱۹۸۴ م با حضور در کربلا اعلام می‌کند که ده‌ها میلیون دینار برای توسعۀ حرمین و نیز اتصالشان به میدان واحدی اختصاص خواهد داد. در این طرح اراضی و محلات اطراف حرم خریداری شد. مبلغ یک میلیون دینار عراقی – معادل ۱۰ میلیون دلار برای توسعۀ حرمین و احداث بین‌الحرمین به استاندار کربلا داده شد.
پس از دو سال، در سوم جمادی الثانی ۱۴۰۷ ق/۱۹۸۷ م بین‌الحرمین به همراه دیگر طرح‌های توسعه حرمین – مانند تجدید #طلاکاری گنبد #حرم امام حسین (ع) – افتتاح شد.
در طرح توسعۀ حرمین، خانه‌ها، بازار و مغازه‌ها به عرض ۴۰ متر از بین رفت. در این میان برخی آثار تاریخی، مدارس علمیه و مساجد قدیمی و نیز برخی مقبره‌های بزرگان تخریب شد.
در دو طرف بین‌الحرمین، ساختمان‌های تجاری ساخته شد. این ساختمان‌ها تا سال ۱۹۹۱ م بودند. پس از انتفاضه با تخریب این ساختمان‌ها، بین‌الحرمین گسترده‌تر شد.
بازسازی و توسعۀ عتبات عالیات، برای #حکومت صدام نه فقط از جهت به دست آوردن حمایت #شیعیان و قبایل شیعه اهمیت داشت، بلکه بسیاری از رؤسا و مسئولان کشورهای اسلامی در سفر به عراق به #کربلا و دیگر عتبات می‌رفتند. بازدید مسئولان دیگر کشورها، نوعی انگیزۀ سیاسی بود تا حکومت صدام به عمران و بازسازی عتبات توجه کند. در دورۀ احمد #حسن _البکر و بعد در دورۀ #صدام، بسیاری از رؤسای جمهور و مقامات دیگر کشورهای اسلامی به کربلا آمدند. جعفر #النمیری و مشیر #سید سوار رؤسای جمهور #سودان، علی #سالم الربیعی رئیس جمهور #یمن، مأمون #عبدالقیوم رئیس جمهور #مالزی، محمد #داوود خان رئیس جمهور #افغانستان و بعدها حسن #کونجی رئیس جمهور #نیجریه و جودت #صونای رئیس جمهور #ترکیه در سفرشان به عراق، به زیارت امام #حسین (ع) در کربلا نیز رفتند. در رژیم گذشته خاندان پهلوی مانند #رضاشاه و #محمدرضا شاه، #غلامرضا، #اشرف و #فرح دیبا بارها به کربلا سفر کردند. صدام خود بارها در مناسبت‌های گوناگون به کربلا سفر کرده است. این مسئله نشانگر آن است که کربلا نه‌تنها از جهت #مذهبی، بلکه از جهت #سیاسی نیز اهمیت دارد. اهمیت مذهبی و سیاسی – چه سیاست داخلی و چه خارجی – حکومت را به بازسازی ترغیب می‌کرد.
____________
@drhadiansarii
Forwarded from Hadi Ansari
مسجدی ۲۰۰ ساله که توبه گاه دزدان و مطربان #تهران شد
۲۰۰ سال قبل دزدان و مطربان #پایتخت برای توبه کردن، مسجدی در چهارراه #سیروس ساختند
در ۲۰۰سال قبل دزدان و مطربان پایتخت با این تصمیم که توبه کنند، مسجدی در چهارراه سیروس بنا کردند.
این مسجد سال ۱۲۱۶در دوره سلطنت محمدشاه #قاجار ساخته شد و نخست به مسجد چالانچی‌خان و طالانچی‌خان معروف بود. امروز آن را به نام مسجد #امام‌حسن مجتبی(ع) می‌شناسند و معماری بنا چشم هنردوستان و گردشگران را به‌خود خیره می‌کند.
این بنای قدیمی که در خیابان پانزده خرداد شرقی، بالاتر از چهارراه سیروس، کوچه #آل‌آقا واقع است در سال۱۳۵۲به همت امام جماعت وقت مسجد، آية الله منصور #عاصمی و تجار محل مرمت و بازسازی شد. در واقع بنای قبلی به‌کلی از بین رفت و بنای فعلی جایگزین آن شد. همچنین این مسجد به‌دلیل قرارگرفتن در محله #تکیه ملاغدیر به مسجد ملاغدیر هم معروف است. نصرالله حدادی، تهران‌شناس، درباره این مسجد می‌گوید: «نخستین بانیان مسجد امام‌حسن‌مجتبی(ع) چالانچی یا طالانچی بودند.
تا شهریور ۱۳۲۰و ســـقوط #رضاشاه، در ایران، مسجدی به نام ائمه نداشتیم و همه مساجدی که وجود داشت به نام بانیان آن بود، مانند مسجد سپهسالار، مسجد شاه، مسجد پیرزن، مسجد شاهزاده‌خانم.» حدادی برمی‌گردد به ابتدای روایت و می‌گوید:
« این مسجد اسمش طالانچی یا چالانچی است. به زبان آذری غارتگر، دزد و سارق را طالان می‌گویند. همینطور به هرکسی که #مطرب و نوازنده و… باشد چالان می‌گویند. روی این حساب مشخص است که مطرب‌ها برای توبه اینجا را درست می‌کنند.»
او اضافه می‌کند: «این مسجد تقریباً در بخشی از محله #چال‌میدان بنا شده و فاصله‌ای با مسجد حوض ندارد و مشخص است که منطقه‌ای داش‌مشدی‌خیز بوده و این قشر از جامعه برای توبه از گناه این مسجد را بنا کرده‌اند تا شاهد روزگار روشن خود بعد از توبه باشند.»
هادى انصارى
۲۰۰ سال قبل دزدان و مطربان #پایتخت برای توبه کردن، مسجدی در چهارراه #سیروس ساختند
در ۲۰۰سال قبل دزدان و مطربان پایتخت با این تصمیم که توبه کنند، مسجدی در چهارراه سیروس بنا کردند.
این مسجد سال ۱۲۱۶در دوره سلطنت محمدشاه #قاجار ساخته شد و نخست به مسجد چالانچی‌خان و طالانچی‌خان معروف بود. امروز آن را به نام مسجد #امام‌حسن مجتبی(ع) می‌شناسند و معماری بنا چشم هنردوستان و گردشگران را به‌خود خیره می‌کند.
این بنای قدیمی که در خیابان پانزده خرداد شرقی، بالاتر از چهارراه سیروس، کوچه #آل‌آقا واقع است در سال۱۳۵۲به همت امام جماعت وقت مسجد، آية الله منصور #عاصمی و تجار محل مرمت و بازسازی شد. در واقع بنای قبلی به‌کلی از بین رفت و بنای فعلی جایگزین آن شد. همچنین این مسجد به‌دلیل قرارگرفتن در محله #تکیه ملاغدیر به مسجد ملاغدیر هم معروف است. نصرالله حدادی، تهران‌شناس، درباره این مسجد می‌گوید: «نخستین بانیان مسجد امام‌حسن‌مجتبی(ع) چالانچی یا طالانچی بودند.
تا شهریور ۱۳۲۰و ســـقوط #رضاشاه، در ایران، مسجدی به نام ائمه نداشتیم و همه مساجدی که وجود داشت به نام بانیان آن بود، مانند مسجد سپهسالار، مسجد شاه، مسجد پیرزن، مسجد شاهزاده‌خانم.» حدادی برمی‌گردد به ابتدای روایت و می‌گوید:
« این مسجد اسمش طالانچی یا چالانچی است. به زبان آذری غارتگر، دزد و سارق را طالان می‌گویند. همینطور به هرکسی که #مطرب و نوازنده و… باشد چالان می‌گویند. روی این حساب مشخص است که مطرب‌ها برای توبه اینجا را درست می‌کنند.»
او اضافه می‌کند: «این مسجد تقریباً در بخشی از محله #چال‌میدان بنا شده و فاصله‌ای با مسجد حوض ندارد و مشخص است که منطقه‌ای داش‌مشدی‌خیز بوده و این قشر از جامعه برای توبه از گناه این مسجد را بنا کرده‌اند تا شاهد روزگار روشن خود بعد از توبه باشند.»
هادى انصارى