دیدگاه #روان_پویشی به پدیده #لجبازی:
لجبازی #ناخودآگاه می تواند شکل لحن طعنه آمیز صدا، سرباز زدن از کنکاش موضوعات و احساسات کلیدی، خندهٔ تحقیرآمیز، یک دندگی، موضع منفعل و تحریک آمیز، تکبر، یا فقدان مشارکت بگیرد. لجبازی ممکن است آشکار نباشد، اما در رفتار اکثر بیماران لجباز سابقهٔ آسیب دارند. بچه ای را تصور کنید که دارد کتک میخورد. اگر از خودش دفاع کند، کتک بیشتری خواهد خورد. این است که تجربهٔ اراده اش اضطراب را بر خواهد انگیخت؛ بنابراین، مهار کردن اراده یا کاربرد ضد اراده به مرور زمان، عادتی و خودکار می شود. او صفات منشی ای کسب می کند که به او امکان می دهند، از طریق رفتارهای لجبازانه، خشمش را ابراز و همزمان، دیگران را تحریک کند که او را تنبیه کنند هر بیمار درمان را با این میل شروع میکند که احساسات و ترس های مربوط به ابراز آنها را به اشتراک بگذارد.
بعضی افراد این تعارض را در درونشان تحمل می کنند، در حالی که هم میل و هم دفاعشان را می پذیرند. بیماران شکننده، گاهی، نمی توانند این کار را بکنند. آنها با دفاعشان منات پنداری می کنند: "نمیخوام در میون بگذارم. " آنها میل به در میان گذاشتن را به درمانگر فرافکنی میکنند: "شما میخواید در میون بگذارم." ان وقت، با "ارادهٔ " درمانگر مخالفت می کنند: "میل
من نیست که خودمُ افشا کنم. من باید در برابر میل شما که میخواید خودمُ افشا کنم، لجبازی کنم. "
بیمار با شمالجبازی نمی کند. او با فراکنی های که در شما قرار می دهد لجبازی می کند. به عنوان نمونه، او می خواهد با احساساتش روبه رو شود، اما امیال خودش را فراموش می کند و آنها را به شما فرافکنی میکند . حالا، شما تجسم میل او می شوید، او با اراده " شما " لجبازی میکند یا به آن تن می دهد. در ظاهر، بین درمانگری سمج و بیماری مقاوم تعارض در گرفته است . در واقع، تعارض بین میل او به افشا و مقاومتش در برابر این کار است.
رویارویی کردن با لجبازی آن را قوی تر می کند. اگر، به اشتباه، احساسش را نسبت به شما بپرسید، او از فرافکنی اش به شما عصبانی می شود: "اینکه میخواید احساساتم کنکاش کنید نشون میده که میخواید من کنکاش و بهم حمله کنید. اینه که ازتون عصبانی ام. " عصبانیتش نسبت به این فرافکنی، فقط، اتحاد نامناسب را عمیق تر خواهد کرد.
لجبازی و فرمان برداری دو روی یک سکه هستند: "اراده ام را به تو فرافکنی می کنم. این جوری می تونم با ارادهٔ "تو" لجبازی کنم یا تسلیمش بشم." در هر صورت، او با فرافکنی رابطه دارد. برای برقراری اتحاد درمانی، با غیرفعال کردن فرافکنی اراده - که لجبازی بر آن مبتنی است - لجبازی را کاهش دهید (کورف، ۱۹۹۸)، میل بیمار را به او یادآورری کنید. وقتی که او اراده اش را، درونی، تجربه کند، مجبور نخواهد بود که با آن "در درمانگر" لجبازی کند.
منبع :هم آفرینی تغییر
#جان_فردریکسون
ترجمه: خلیقی سیگارودی
@healthpsychology_conselling
لجبازی #ناخودآگاه می تواند شکل لحن طعنه آمیز صدا، سرباز زدن از کنکاش موضوعات و احساسات کلیدی، خندهٔ تحقیرآمیز، یک دندگی، موضع منفعل و تحریک آمیز، تکبر، یا فقدان مشارکت بگیرد. لجبازی ممکن است آشکار نباشد، اما در رفتار اکثر بیماران لجباز سابقهٔ آسیب دارند. بچه ای را تصور کنید که دارد کتک میخورد. اگر از خودش دفاع کند، کتک بیشتری خواهد خورد. این است که تجربهٔ اراده اش اضطراب را بر خواهد انگیخت؛ بنابراین، مهار کردن اراده یا کاربرد ضد اراده به مرور زمان، عادتی و خودکار می شود. او صفات منشی ای کسب می کند که به او امکان می دهند، از طریق رفتارهای لجبازانه، خشمش را ابراز و همزمان، دیگران را تحریک کند که او را تنبیه کنند هر بیمار درمان را با این میل شروع میکند که احساسات و ترس های مربوط به ابراز آنها را به اشتراک بگذارد.
بعضی افراد این تعارض را در درونشان تحمل می کنند، در حالی که هم میل و هم دفاعشان را می پذیرند. بیماران شکننده، گاهی، نمی توانند این کار را بکنند. آنها با دفاعشان منات پنداری می کنند: "نمیخوام در میون بگذارم. " آنها میل به در میان گذاشتن را به درمانگر فرافکنی میکنند: "شما میخواید در میون بگذارم." ان وقت، با "ارادهٔ " درمانگر مخالفت می کنند: "میل
من نیست که خودمُ افشا کنم. من باید در برابر میل شما که میخواید خودمُ افشا کنم، لجبازی کنم. "
بیمار با شمالجبازی نمی کند. او با فراکنی های که در شما قرار می دهد لجبازی می کند. به عنوان نمونه، او می خواهد با احساساتش روبه رو شود، اما امیال خودش را فراموش می کند و آنها را به شما فرافکنی میکند . حالا، شما تجسم میل او می شوید، او با اراده " شما " لجبازی میکند یا به آن تن می دهد. در ظاهر، بین درمانگری سمج و بیماری مقاوم تعارض در گرفته است . در واقع، تعارض بین میل او به افشا و مقاومتش در برابر این کار است.
رویارویی کردن با لجبازی آن را قوی تر می کند. اگر، به اشتباه، احساسش را نسبت به شما بپرسید، او از فرافکنی اش به شما عصبانی می شود: "اینکه میخواید احساساتم کنکاش کنید نشون میده که میخواید من کنکاش و بهم حمله کنید. اینه که ازتون عصبانی ام. " عصبانیتش نسبت به این فرافکنی، فقط، اتحاد نامناسب را عمیق تر خواهد کرد.
لجبازی و فرمان برداری دو روی یک سکه هستند: "اراده ام را به تو فرافکنی می کنم. این جوری می تونم با ارادهٔ "تو" لجبازی کنم یا تسلیمش بشم." در هر صورت، او با فرافکنی رابطه دارد. برای برقراری اتحاد درمانی، با غیرفعال کردن فرافکنی اراده - که لجبازی بر آن مبتنی است - لجبازی را کاهش دهید (کورف، ۱۹۹۸)، میل بیمار را به او یادآورری کنید. وقتی که او اراده اش را، درونی، تجربه کند، مجبور نخواهد بود که با آن "در درمانگر" لجبازی کند.
منبع :هم آفرینی تغییر
#جان_فردریکسون
ترجمه: خلیقی سیگارودی
@healthpsychology_conselling