سلام دوستان
در این متن میخوام درمورد حکایتی بنویسم که خیلی هامون تو کتاب ادبیات دوران دبیرستان خوندیم. هرچند شاید از جهت درس و نمره مجبور بودیم.
ولی الان این حکایت برای من انگار معنای واقعیش رو پیدا کرده (شایدم هنوز نه) و از جمله موارد کاربردش برای خودم، استعاره ای هست که به وسیله اون، مفهوم #منبع_کنترل_درونی رو واسه مراجعینم توضیح میدم. اگه دوست داشتید حکایت رو بخونید تا بعد از اون یه توضیحی هم درباره "منبع کنترل" بدم.
🌹🌷⚘
اندر حكايات يافتم كه شيخ ابو طاهر- حرمي رضي الله عنه - روزي بر خري نشسته بود و مريدي از آنِ وي، عنان خرِ وي گرفته بود، اندر بازار همي رفت؛ يكي آواز داد كه "اين پير زنديق (نامسلمان) آمد" آن مريد چون آن سخن بشنيد، از غيرتِ ارادتِ خود، قصد رجم (سنگ زدن، راندن) آن مرد كرد و اهل بازار نيز جمله بشوريدند. شيخ گفت مر مريد را: اگر خاموش باشي من تو را چيزي آموزم كه از اين مِحَن باز رهي. مريد خاموش بود. چون به خانقاه خود باز رفتند، اين مريد را گفت: آن صندوق بيار. چون بياورد، درزه هايي (نامه ها) بيرون گرفت و پيش افكند. گفت: نگاه كن از همه كسي به من نامه است كه فرستاده اند؛ يكي مخاطبه ي "شيخِ امام" كرده است و يكي "شيخ زكيّ" و يكي "شيخ زاهد" و يكي "شيخ الحرمين" و مانند اين و اين همه، القاب است نه اسم و من اين همه نيستم؛ هر كس بر حَسَب اعتقاد خود سخن گفته اند و مرا لقبي نهاده اند. اگر آن بيچاره نيز بر حسب عقيدت خود سخني گفت و مرا لقبي نهاد، اين همه خصومت چرا انگيختي؟
#کشف_المحجوب
🌹🌷⚘
تو این حکایت می بینیم که ابوسعید ابوالخیر دارای یک خود تعریف شده ای هست که بیانگر ویژگی های فردی هست که منبع کنترلش درونیه و نه بیرونی. به عبارتی در رویارویی با مسائل از درون خودش دستور میگیره. از درونی که باهاش رو راست بوده و گولشو نخورده و گولش نمیزنه و با تمام خوبی ها و بدی هاش، اونو پذیرفته و دوسش داره. این فرد دیگه کسی نیست که با هر بادی بلرزه و برآشفته بشه. چونکه خودش خوب خودشو میشناسه.
برای شکل گیری یا تقویت منبع کنترل درونی، خودشناسی باید انجام بشه و این خودشناسی باید دو تا ویژگی داشته باشه: ۱- واقعی بودن ۲- منصفانه بودن
از این جهت میگم واقعی که فرد با شناخت هرچه بیشتر نقاط ضعف و قوت خودش، با خودش رو راست تره و میدونه کی هست. به عبارتی دیگه نقاط ضعف خودش رو انکار نمیکنه. بلکه اونو می پذیره و در جهت رفعش تلاش میکنه. هرچند شاید هیچ وقت نتونه اونو به صفر برسونه. ولی مهم اون تلاش و سیر صعودی هست و نه لزوما رسیدن به حد اعلا. به عبارتی #کمال_گرا نیست (ویژگی دیگه ای از فرد دارای منبع کنترل درونی). طی این فرآیند دیگه فرد با هر حرفی برآشفته نمیشه.
برعکس این موضوع رو ما در افراد زیادی می بینیم که سریع حرف دیگران رو به منظور میگیرن و سوء برداشت میکنن و یا به خودشون شک میکنن. در پاسخ به چرایی این موضوع هم جوابشون اینه که "من میییدونم که منظورش من بودم". فارغ از #تحریف_های_شناختی که در این طرز فکر وجود داره، صحبت من اینه که حتا اگر این حرف به طور واقعی و به منظور گفته شده باشه، آیا لزوما درمورد ما صدق میکنه؟؟؟ اینجا هست که ابوسعید سال ها پیش در پاسخ به این سوء تعبیر، این جواب رو داده: "هر كس بر حَسَب اعتقاد خود سخن گفته اند و مرا لقبي نهاده اند".
منصف بودن مولفه ضروری دیگه ای هست که ما باید داشته باشیم. معمولا ما آدما تو دادگاه درونی خودمون قاضی عادلی نیستیم. به طوری که وقتی یک اشتباهی توسط یک فرد انجام میشه و مشابه همون اشتباه رو خودمون انجام میدیم، اجرای حکم ما به این صورته که واسه دیگران "داس" و برای خودمون "تبر" هستیم. چرایی این طرز فکر ناکارآمد که به اون "استاندارد دوگانه" میگن رو در پست دیگه ای توضیح میدم. ولی بهتره که #خودملامتگری و #خودسرزنشی کمتری داشته باشیم و با خودمون منصف تر و مهربون تر باشیم. اون موقع هست که خودمون متوجه میشیم که منبع کنترلمون درونی شده...
شاد باشید
#دکترسیدحامدواحدی
#مقاله #خودمان_باشیم #سایه #یک_جرعه_تامل #اندیشه
@dr_hamedvahedi
http://www.instagram.com/dr.vahedi_healthpsychologist
در این متن میخوام درمورد حکایتی بنویسم که خیلی هامون تو کتاب ادبیات دوران دبیرستان خوندیم. هرچند شاید از جهت درس و نمره مجبور بودیم.
ولی الان این حکایت برای من انگار معنای واقعیش رو پیدا کرده (شایدم هنوز نه) و از جمله موارد کاربردش برای خودم، استعاره ای هست که به وسیله اون، مفهوم #منبع_کنترل_درونی رو واسه مراجعینم توضیح میدم. اگه دوست داشتید حکایت رو بخونید تا بعد از اون یه توضیحی هم درباره "منبع کنترل" بدم.
🌹🌷⚘
اندر حكايات يافتم كه شيخ ابو طاهر- حرمي رضي الله عنه - روزي بر خري نشسته بود و مريدي از آنِ وي، عنان خرِ وي گرفته بود، اندر بازار همي رفت؛ يكي آواز داد كه "اين پير زنديق (نامسلمان) آمد" آن مريد چون آن سخن بشنيد، از غيرتِ ارادتِ خود، قصد رجم (سنگ زدن، راندن) آن مرد كرد و اهل بازار نيز جمله بشوريدند. شيخ گفت مر مريد را: اگر خاموش باشي من تو را چيزي آموزم كه از اين مِحَن باز رهي. مريد خاموش بود. چون به خانقاه خود باز رفتند، اين مريد را گفت: آن صندوق بيار. چون بياورد، درزه هايي (نامه ها) بيرون گرفت و پيش افكند. گفت: نگاه كن از همه كسي به من نامه است كه فرستاده اند؛ يكي مخاطبه ي "شيخِ امام" كرده است و يكي "شيخ زكيّ" و يكي "شيخ زاهد" و يكي "شيخ الحرمين" و مانند اين و اين همه، القاب است نه اسم و من اين همه نيستم؛ هر كس بر حَسَب اعتقاد خود سخن گفته اند و مرا لقبي نهاده اند. اگر آن بيچاره نيز بر حسب عقيدت خود سخني گفت و مرا لقبي نهاد، اين همه خصومت چرا انگيختي؟
#کشف_المحجوب
🌹🌷⚘
تو این حکایت می بینیم که ابوسعید ابوالخیر دارای یک خود تعریف شده ای هست که بیانگر ویژگی های فردی هست که منبع کنترلش درونیه و نه بیرونی. به عبارتی در رویارویی با مسائل از درون خودش دستور میگیره. از درونی که باهاش رو راست بوده و گولشو نخورده و گولش نمیزنه و با تمام خوبی ها و بدی هاش، اونو پذیرفته و دوسش داره. این فرد دیگه کسی نیست که با هر بادی بلرزه و برآشفته بشه. چونکه خودش خوب خودشو میشناسه.
برای شکل گیری یا تقویت منبع کنترل درونی، خودشناسی باید انجام بشه و این خودشناسی باید دو تا ویژگی داشته باشه: ۱- واقعی بودن ۲- منصفانه بودن
از این جهت میگم واقعی که فرد با شناخت هرچه بیشتر نقاط ضعف و قوت خودش، با خودش رو راست تره و میدونه کی هست. به عبارتی دیگه نقاط ضعف خودش رو انکار نمیکنه. بلکه اونو می پذیره و در جهت رفعش تلاش میکنه. هرچند شاید هیچ وقت نتونه اونو به صفر برسونه. ولی مهم اون تلاش و سیر صعودی هست و نه لزوما رسیدن به حد اعلا. به عبارتی #کمال_گرا نیست (ویژگی دیگه ای از فرد دارای منبع کنترل درونی). طی این فرآیند دیگه فرد با هر حرفی برآشفته نمیشه.
برعکس این موضوع رو ما در افراد زیادی می بینیم که سریع حرف دیگران رو به منظور میگیرن و سوء برداشت میکنن و یا به خودشون شک میکنن. در پاسخ به چرایی این موضوع هم جوابشون اینه که "من میییدونم که منظورش من بودم". فارغ از #تحریف_های_شناختی که در این طرز فکر وجود داره، صحبت من اینه که حتا اگر این حرف به طور واقعی و به منظور گفته شده باشه، آیا لزوما درمورد ما صدق میکنه؟؟؟ اینجا هست که ابوسعید سال ها پیش در پاسخ به این سوء تعبیر، این جواب رو داده: "هر كس بر حَسَب اعتقاد خود سخن گفته اند و مرا لقبي نهاده اند".
منصف بودن مولفه ضروری دیگه ای هست که ما باید داشته باشیم. معمولا ما آدما تو دادگاه درونی خودمون قاضی عادلی نیستیم. به طوری که وقتی یک اشتباهی توسط یک فرد انجام میشه و مشابه همون اشتباه رو خودمون انجام میدیم، اجرای حکم ما به این صورته که واسه دیگران "داس" و برای خودمون "تبر" هستیم. چرایی این طرز فکر ناکارآمد که به اون "استاندارد دوگانه" میگن رو در پست دیگه ای توضیح میدم. ولی بهتره که #خودملامتگری و #خودسرزنشی کمتری داشته باشیم و با خودمون منصف تر و مهربون تر باشیم. اون موقع هست که خودمون متوجه میشیم که منبع کنترلمون درونی شده...
شاد باشید
#دکترسیدحامدواحدی
#مقاله #خودمان_باشیم #سایه #یک_جرعه_تامل #اندیشه
@dr_hamedvahedi
http://www.instagram.com/dr.vahedi_healthpsychologist