#روان_حکایت_نامه!؟
#مقاله
حکایت #فرویدالدوله (قسمت دوم و پایانی)
برای اینکار دست به انجام سبک مداوای روانی ( #روان_درمانی) با عنوان #روان_کاوی زد. مکتبی که در آن از طریق فنون عدیده ای همچون #تحلیل_رویا و یا #تداعی_آزاد و ... به محتوای ناهشیار افراد دست یازیده و با آشکارا نمودن آن به فرد، به مداوای دردها و زخم ها و آسیب های روانی، همچون پادزهری بر زهر اقدام نمود. گویی با هشیار گشتن ناهشیار، آدمی از بند اسارت گذشته خویش آزاد گشتیدندی و با تولدی دوباره، به شناختی نو از خویش نائل می گردد. مداوای مریضان لاعلاجی که همچون گِردالویی چمن فرسا (توپ فوتبال)، از این مریضخانه به آن مریضخانه مشایعت می گشتند (پاس داده میشدن) و یکباره فرصت زندگانی را تلف می کردند، گواهی بس کافی و وافی بر ادعای خویش و نیز مُهری بود بر کام منتقدان. از آن پس هر آنکه در جهت موافقت یا مخالفت با مکتب ابوآنا (آنا فروید دختر زیگموند فروید بود که خود صاحب سبک در روان کاوی شد) به تحقیق و تفحص پرداخت، فارغ از هرآنچه به دست آورد، خواسته یا ناخواسته به پیشرفت علم النفس همت گماشت. چیزی که فرویدالدوله همچون نوستراداموس زمانه به پیشگویی آن اقدام نموده بود. او در پاسخ به سوالی که از وی شده بود تا ناهشیار را به طور کامل برای مریدان خویش توضیح دهد، اینگونه سخن روانه داشت که: همی این پرسش را پاسخی از من نخواهید شنید. چرا که با نگفتن آن، دو رخ داد، رخ خواهد داد. نخست اینکه برای اثبات یا رد سخن من، اجبار در انجام تحقیق و تفحص علمی خواهید داشت که اگر این بنده حقیر پاسخ این پرسش را بیان دارم گویی به علم و معرفت خیانت کردیدندم و پیشرفت آن را بازداری خواهم نمود و دوم آنکه با نگفتن آن، تا سال های سال نام و مرام و مسلک من در حافظه آیندگان زنده خواهد ماند.
فی الحال هشتاد و اندی سال است که از پس این سخن، روز و ماه و سال گشته است و این بنده حقیر روان شناس در گوشه ای از این کره خاکی به نام ایران زمین، در وصف ژرفای بحر علم آن دانشمند فرزانه با این سبک و سیاق همچون قطره ای در جهت مشروب ساختن تشنگان از شراب آن دریای علم در این اینترنت مجال دل آشوب و سرگردان با قلم ورزی مجازی، سیاه مشق می نمایم. در عجبم گویی آن طبیب دانا، به واقع پیشگویی نیز می دانست.
امید دارم این مقاله پرایراد با این سبک و سیاقِ حتی المقدور طنزگونه که صرفا جهت پذیرش بیشتر در اذهانی به تحریر درآمده که شاید از فزونی اطلاعات این زمانه سریع و صریح و شاید خشن مشوش گردیده، همچون برگ سبزی تحفه درویش، سهمی در نهادینه کردن و نیز افزایش آگاهی مردم ایران زمین، از لزوم شناخت ابعاد ناشناخته خود در جهت افزایش #سلامت_روان داشته باشد. بسی نمی دانم که در جهت نیل به این هدف، چقدر پیروز بوده ام.
اما این را می دانم که بهتر است بدانیم و بخواهیم که بشناسیم خویش را بیش از پیش...
به امید روزگاران بهتر
#دکتر_سید_حامد_واحدی
#متخصص_روان_شناسی_سلامت
http://www.instagram.com/dr.vahedi_healthpsychologist
https://t.me/joinchat/AAAAAEQD0Idqo9XAH092Zw
#مقاله
حکایت #فرویدالدوله (قسمت دوم و پایانی)
برای اینکار دست به انجام سبک مداوای روانی ( #روان_درمانی) با عنوان #روان_کاوی زد. مکتبی که در آن از طریق فنون عدیده ای همچون #تحلیل_رویا و یا #تداعی_آزاد و ... به محتوای ناهشیار افراد دست یازیده و با آشکارا نمودن آن به فرد، به مداوای دردها و زخم ها و آسیب های روانی، همچون پادزهری بر زهر اقدام نمود. گویی با هشیار گشتن ناهشیار، آدمی از بند اسارت گذشته خویش آزاد گشتیدندی و با تولدی دوباره، به شناختی نو از خویش نائل می گردد. مداوای مریضان لاعلاجی که همچون گِردالویی چمن فرسا (توپ فوتبال)، از این مریضخانه به آن مریضخانه مشایعت می گشتند (پاس داده میشدن) و یکباره فرصت زندگانی را تلف می کردند، گواهی بس کافی و وافی بر ادعای خویش و نیز مُهری بود بر کام منتقدان. از آن پس هر آنکه در جهت موافقت یا مخالفت با مکتب ابوآنا (آنا فروید دختر زیگموند فروید بود که خود صاحب سبک در روان کاوی شد) به تحقیق و تفحص پرداخت، فارغ از هرآنچه به دست آورد، خواسته یا ناخواسته به پیشرفت علم النفس همت گماشت. چیزی که فرویدالدوله همچون نوستراداموس زمانه به پیشگویی آن اقدام نموده بود. او در پاسخ به سوالی که از وی شده بود تا ناهشیار را به طور کامل برای مریدان خویش توضیح دهد، اینگونه سخن روانه داشت که: همی این پرسش را پاسخی از من نخواهید شنید. چرا که با نگفتن آن، دو رخ داد، رخ خواهد داد. نخست اینکه برای اثبات یا رد سخن من، اجبار در انجام تحقیق و تفحص علمی خواهید داشت که اگر این بنده حقیر پاسخ این پرسش را بیان دارم گویی به علم و معرفت خیانت کردیدندم و پیشرفت آن را بازداری خواهم نمود و دوم آنکه با نگفتن آن، تا سال های سال نام و مرام و مسلک من در حافظه آیندگان زنده خواهد ماند.
فی الحال هشتاد و اندی سال است که از پس این سخن، روز و ماه و سال گشته است و این بنده حقیر روان شناس در گوشه ای از این کره خاکی به نام ایران زمین، در وصف ژرفای بحر علم آن دانشمند فرزانه با این سبک و سیاق همچون قطره ای در جهت مشروب ساختن تشنگان از شراب آن دریای علم در این اینترنت مجال دل آشوب و سرگردان با قلم ورزی مجازی، سیاه مشق می نمایم. در عجبم گویی آن طبیب دانا، به واقع پیشگویی نیز می دانست.
امید دارم این مقاله پرایراد با این سبک و سیاقِ حتی المقدور طنزگونه که صرفا جهت پذیرش بیشتر در اذهانی به تحریر درآمده که شاید از فزونی اطلاعات این زمانه سریع و صریح و شاید خشن مشوش گردیده، همچون برگ سبزی تحفه درویش، سهمی در نهادینه کردن و نیز افزایش آگاهی مردم ایران زمین، از لزوم شناخت ابعاد ناشناخته خود در جهت افزایش #سلامت_روان داشته باشد. بسی نمی دانم که در جهت نیل به این هدف، چقدر پیروز بوده ام.
اما این را می دانم که بهتر است بدانیم و بخواهیم که بشناسیم خویش را بیش از پیش...
به امید روزگاران بهتر
#دکتر_سید_حامد_واحدی
#متخصص_روان_شناسی_سلامت
http://www.instagram.com/dr.vahedi_healthpsychologist
https://t.me/joinchat/AAAAAEQD0Idqo9XAH092Zw