اوایل جوانی‌ام یک‌دوره‌ای در جمعی سنتی‌ بودم. یک پیرمردی بود که دعای ثابتی داشت که نمیدانم چرا، ولی در عین این‌که دوستش داشتم، عجیب غمگینم میکرد. از ته‌دل میگفت "خدایا آبروی ما را نریز"... بزرگتر که شدم به‌نظرم چیز بی‌معنی‌ای آمد. با خودم میگفتم خب چرا آدم باید کاری بکند و بعد باقیِ عمر بنشیند و دعا کند که خدا آبرویش نریزد؟...

بعدها زندگی نشانم داد برای هر آدمی امکانش هست که یک‌روزی یک‌جایی، در نهان یا آشکاری، افسار توسنِ هوس یا طمع از دستش بگریزد و چیزی سر بزند که دیگر نتواند به قبل از انجامِ آن‌ برگردد. آن‌وقت فقط تنها چاره‌اش اینست که ترسان و موی‌سپید گوشه‌ای بنشیند و تنها تمنایش این باشد که آبرویش نریزد. که در آن‌روز که بر سرِ دستها میرود، آبرویش هنوز توی دست خودش باشد... خلاصه که به‌نظرم حتی اگر خدایی نباشد، آرزوی دردمندانه‌، شرافتمندانه، و قابل‌احترامیست که
"خدایا آبروی ما را نریز"...

#حمید_باقرلو



#گئجز_خیر
#تبریزیم


@TabrizimAz

‏یه شکرگزاری قشنگ هست که میگه:

خدایا شکرت
واسه دلم که هیچوقت بدکسی رو نخواست...



#گئجز_خیر
#تبریزیم


@TabrizimAz