و بیمار این خاطرات را تعریف می کند و با بر زبان آوردن هر کلمه درد و رنجش، بیماری اش، رابطه اش با آدمها و کل زندگی اش برایش تغییر معنا می دهند. سوژه انسانی سر بر می آورد.
بعد از مصاحبه بیمار به روانپزشکش تلفن می کند. روانپزشک بسیار نگران با ما تماس می گیرد و می خواهد بداند آیا ما چیز دیگری غیر از «پسیکوزمانیاکو دپرسیو» پیدا کرده ایم؟ ما چیز دیگری پیدا نکرده بودیم فقط با یک‌ سوژه انسانی ملاقات کرده بودیم.
سوژه ای که در زیر تلی از دستاوردهای علمی مدفون شده بود.
شهادت دادن این بیمار با تمام اختصارش دو نوع پراتیک را بر ملا می سازد: نوعی که تماماً بر محور دانسته هاست و نوعی که بر محور اخلاق است.
اخلاق؟ اخلاق اینجا چه معنایی دارد؟ بله این سؤالی است که این روزها علم کمتر از خودش می پرسد. اخلاق بدین معناست که در پس سمیولوژی، بیوشیمی، فارماکولوژی، ژنتیک، نوروفیزیولوژی، نورورادیولوژی، اپیدمیولوژی و بقیه لوژی ها یک سوژه انسانی است و این کافی نیست که با مراجعین خود رفتاری انسانی داشته باشیم تا سوژه انسانی سربرآورد.
به این تعریفی که دانش مدرن از افسردگی می دهد توجه کنید: «افسردگی آن چیزی است که تحت تأثیر داروهای ضدافسردگی بهبود می یابد»! پیدا کنید سوژه انسانی را.

منبع : كتاب #مكتب_لكان ، روانكاوی در قرن بیست ویکم دکتر #میترا_کدیور

#فروید #لکان #روانکاو #روانکاوی #روانپزشک #بیمار #خاطرات #مراجع #سوژه #سوژه_انسانی #اخلاق #دارو #افسردگی

انتخاب ویدیو و متن : ربابه ايلخانی زاده

@doostdaran_freudianassociation