🦋 #یه_صفحه_کتاب

🍃حوضِ صحنِ آزادی

شنیدم انگار کسی می‌گوید:
"بگو دخترم گوش می‌کنم و من گریه کردم و گفتم: از عشقم به علی، از اینکه بدون علی می‌میرم، از اینکه هنوز نرفته، دلم برایش
تنگ شده. گفتم: علی کنار منه؛ اما تمام فکرش اونجاست. داره میره، نذار بره آقا جان!
انگار خودم به خودم گفتم:
حرفی نیست. رفتن و نموندن و جنگیدن
و دفاع از حرم که زوری نیست، افتخاریه،
مثل خادم‌های افتخاری حرم آقا. دور و برت
رو نگاه کن! حرم هرجا که باشد، خادم‌های افتخاری‌اش هم پیدا می‌شوند.
افتخاری، نه زوری. چه مشهد باشد، چه قُم، چه عراق، چه سوریه، چه حتی فلسطین و یمن. اصلا هر جا که مظلومی باشد، همان جا حرم است.
گریه کردم و دوباره گفتم: خب خودشون نیرو
دارند، مردم دارند، میتونند از هرکی لازمه دفاع کنند. چرا علیِ من؟ و باز خودم گفتم:
لابد نیروهاشون به قدر کفایت نیست.
مردم‌شونم که خودشون مظلومند و دربند.
دستشون کوتاهه. حتما دفاع می‌کنند اما
کفایت نمیکنه. تا بوده، همین بوده.
روش بچه شیعە‌ی علی و حسین دفاع از مظلومه. شیعه هنوز حسرت به دل کربلاست.
خودت کم پای نوحه خونیِ " کُلُّ یَومٍ عاشوراءِ وَ کُلُّ اَرضٍ کَربَلا " گریه کردی؟
خودم هم از پس خودم برنمی‌آمدم.
پا شدم که بروم به ضریح بچسبم و باز با آقا حرف بزنم که خودم دوباره به خودم گفتم:
صبر کن! مظلوم اگه پشت مظلوم درنیاد،
ظالم جری‌تر میشه و پاش رو درازتر میکنه.
دیروز فلسطین، امروز عراق و سوریه، فردا
خدا میدونه کجا!
اصلا اگه از همون اول پشت علی بن ابیطالب خالی نمیشد و مردم پشت به پشتش می‌ایستادند، زهرای علی پشت در خونه شهید نمی‌شد... ولی خدا، علی و حسن و حسین...
صدای گریه‌ام بلند شد. برای حسین، ولـی الله گریه می‌کردم.
آمده بودم آقا را واسطه کنم تا علی منصرف شود و نرود، انگار آقا خودم را واسطه کرد که راضی شوم علی برود! خواستم بروم، سلامم را هم دادم اما چند قدم به عقب برگشتم و گفتم آقا باشه قبول مانع رفتن علی نمی‌شم..
اما شرط دارم: علی شهید یا اسیر نشه... شما رو به جان ج...
خواستم به جان جوادش قسمش بدهم؛ اما
دلم نیامد. دستم روی سینه‌ام بـود. خم شده
بودم، گریه می‌کردم، دلم نمی‌خواست قد راست کنم؛ اما آرام بودم، آرام و مطمئن از اینکه علی شهید نمی‌شود؛ حتی اگر برود.
برگشتم خانه، منتظر علی ماندم، صدای
دسته‌ کلیدش را که شنیدم، سریع بلند شدم و در را باز کردم: سلام بر علی بن حاج عباس!
- السلام علیک یا همسر! خسته نباشی.
علی سعی می‌کرد تعجبش را از این دگرگونی
عجیب حال و هـوای من و خانه پنهان کند؛ اما خوشحالی‌اش را نه! می‌خواست ببینم که چقدر با خنده‌هایم خوشحال می‌شود و البته که من خودم می‌دانستم.
یک سینی چای دونفره و یک قندان نقره‌ای
قشنگ بــا نگین‌هـای فیروزه‌ای کــه سوغات
اصفهان بود و مادر علی برایم آورده بود را آماده کردم تا ببرم برای رفع خستگی‌های علی.
چند روزی بود سستی و بی‌حالی مهمان وجودم بود.


📚 برگی از کتاب قلب صبور
🔸بخشی از زندگی پرافتخار حضرت زینب (س) و خاطرات همسران و مادران شهدای مدافع حرم

🧕کانال دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ 🖤  ━┛

🦋 #یه_صفحه_کتاب

آمین یک شهر😔

خداوند، رسول الله(ص) و شهادت چند مرد، ضامن عهدنامه شده است.
صلح امضا شده، معاویه رو به کوفه نموده است...
چند روز از اقامت او در کوفه گذشته که تو را با اصرار بر منبر می‌فرستد تا خلافت را حق او اعلام کنی.
با اکراه بر منبر می‌ایستی و با قاطعیت می‌فرمایی:...
أیها الناس! اگر طلب کنید در میان جابلقا و جابلسا مردی را که جدش رسول خدا باشد، نخواهید یافت، بجز من و برادرم حسین(ع)...
به درستی که معاویه با من منازعه کرد در امری که مخصوص من بود و من سزاوار آن بودم؛ چون یاوری نیافتم برای صلح این امت و حفظ جان‌های ایشان دست از آن برداشتم. شما با من بیعت کرده بودید که من با هرکه صلح کنم، صلح کندی و با هرکه بجنگم شما نیز با او بجنگید. من مصلحت امت را در این دیدم که با او صلح کنم و حفظ خون‌ها را بهتر از ریختن خون دانستم.


♥️شهادت امام حسن علیه السلام تسلیت باد.♥️

📚منبع: کتاب نبرد در سکوت، ص 22
🧕کانال دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ 🖤  ━┛

🦋 #یه_صفحه_کتاب

علی مردی نبود که با دیدن اشک همسرش از عقیده‌اش برگردد. خودم درِ اتاقش را زدم. گوشه‌ی اتاق نشسته و زانوهایش را بغل کرده
بود، نگاهم نمی‌کرد.
گفتم: «مگه نگفتی اگه راضی به رفتنت نشم، خودم باید جواب حضرت زینب رو بدم؟
من حتی جواب خودمم نمی‌تونم بدم چه برسه به حضرت زینب (س)...
سعی کردم خودم را قوی و محکم نشان دهم؛ اما خدا میداند چقدر برایم سخت بود.
چند ماهی طول کشید تا کارهایش روبه‌راه شد.
در این چند ماه، کار هر شب من این بود: بالای سر علی می‌نشستم. او خوابیده بود و من نگاهش می‌کردم.
می‌خواستم یک دل سیر ببینمش؛ اما مگر میشود آدم از دیدن عزیزترینش سیر شود؟! هر شب برای خودم روضه‌ی حضرت زینب (س) می‌گذاشتم و گریه می‌کردم؛ بلکه آرام شود دلم!
روضه‌ی زینب (س) چقدر عجیب است! اصلاً حضرت زینب (س) چقدر عجیب اسـت! چـه بانوی عظیمی است زینب (س).
دختری که تربیت‌ شده‌ی سـیّـدةُ نساء العالمین باشد و دست در دست حسن و حسین (ع) قد کشیده باشد، مگر می‌شود بزرگ و باشکوه نباشد! زینب یک شبه زینب نشد.
او مبارزه با ظلم را از همان کودکی مشق کرده بود. او در دامان پدربزرگی، کودکی‌اش را
گذراند که حاضر نشد ایمان و محبت انسان‌های فقیر را با حمایت انسان‌های ثروتمند و بانفوذ معامله کند.
او دختر مادری است که برای باز پس گرفتن حق غصب‌ شده‌ی علی (ع) چهل شبانه‌ روز بر درِ خانه‌ی مهاجر و انصار رفت تا عهد و پیمان‌شان با رسول خـدا (ص) و علی (ع) را به یادشان بیاورد.
او تمام تلاش مادرش حضرت زهرا (س) برای نجات مردم و برای بیعت‌ نگرفتن غاصبان خلافت از ولیّ زمانش را دیده و یاد گرفته بود.
او ۲۵ سال سکوت پدرش علی (ع) را برای حفظ جامعه‌ی اسلامی دیده و یاد گرفته بود.
او آموخته بود کجا ببخشد، کجا برخیزد، کجا گریه کند و کجا بایستد و فریاد بزند.
زینب (س) در گذر زمان و در دل مقدرات، بزرگ و بزرگتر شده بود.


📚 برگی از کتاب قلب صبور
🔸بخشی از زندگی پرافتخار حضرت زینب (س) و خاطرات همسران و مادران شهدای مدافع حرم

🧕کانال دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ 🖤  ━┛

🦋 #یه_صفحه_کتاب

💔 آرامِ جانم می‌رود...

زنگ خانه را زدند. اول احساس کردم توی خوابم کسی در میزند؛ اما بعد از چند لحظه فهمیدم بیدارم و صدای زنگ واقعی است. چشم‌هایم را باز کردم. دور و برم را که نگاه علی را ندیدم. باز صبح شده بود و علی رفته بود. گفته بودم صبح‌ها قبل رفتنش بیدارم کند تا صبحانه را باهم بخوریم؛ اما می‌گفت: دلم نمیاد بیدارت کنم.
آیفون را برداشتم، کیه؟
- باز کن مادر جان.
- بفرمایید بالا مامان‌ جان!
مادر علی بود. مامان صدایش می‌کنم. تا از پله‌ها بالا می‌آمد، آبی به دست و صورتم زدم، موهای پریشانم را مرتب کردم و در را باز کردم. مامان پشت در ایستاده بـود. سلام و احوال‌پرسی‌های معمولمان را کردیم. همانطور که بغلم کرده بود،
گفت: هر سه نفرتون خوبید؟
- بله مامان، خداروشکر همه‌مون خوبیم.
رفتارش با اضطراب و آشفتگی خاصی بود. همان‌طور چادر به سر گوشە‌ی اتاق نشست. به
در و دیوار اتاق نگاه می‌کرد. زیر کتری را روشن کردم و کمی آب داخلش ریختم تا زود جوش بیاید. مادر صدایم زد و گفت: بیا مادر، بشین! اومدم باهات حرف بزنم بلکه دلم قرار بگیره.
حدس می‌زدم دربارە‌ی چه چیزی می‌خواهد حرف بزند. آمدم و نشستم روبه‌رویش. دوستش داشتم؛ هم به جای مادر نداشتە‌ی خودم و هم سر جای خودش مادر علی‌ام، مامان صدیقه.
- فاطمه جان، علی چند وقتیه مدام از من
می‌خواد راضی بشم بره سوریه.
صدای مادر می‌لرزید. جلوی بغضش را هم
می‌گرفت؛ اما حـال و روز دلش از هوای چشمانش مشخص بود!
- مادرجان، من همه‌ش تو رو بهونه می‌کردم و
می‌گفتم فاطمه جوونه، آرزو داره. این چند ماهه هم که اضطرابم بیشتر شده و دیگه فقط نگران تو نیستم. یک بچه هم تو راهه که پدر می‌خواد، سایە‌ی سر می‌خواد. خدا شاهده فاطمه جان! حتی یک بارم، چه جلوی روی علی، چه توی فکرم، از خودم و تنهایی و پیری حرفی نزدم.


📚 برگی از کتاب قلب صبور
🔸بخشی از زندگی پرافتخار حضرت زینب (س) و خاطرات همسران و مادران شهدای مدافع حرم

🧕کانال دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ ❤️ ━┛

🦋 #یه_صفحه_کتاب

اشک مامان می‌ریخت و بـا گوشه‌ی چادرش پاکش می‌کرد؛
گرچه یک جایی، دیگر از پس اشک‌هایش برنیامد.
من فقط گوش می‌کردم و هیچ حرفی نمیزدم.
- مادر! خودت میدونی دل کندن از بچه چقدر
سخته؛ ولی دیشب اومد خونه گفت:
فاطمه راضی شده برم سوریه. تو هم راضی باش و بذار با خیال راحت برم!
فاطمه جان، تو راضی‌ای شوهرت بره؟!
در حالی که چشم‌هایم را به فرش دوخته بودم، فقط سرم را به نشانە‌ی تأیید تکان دادم.
مادر بلند شد و به طرفم آمد. بغلم کرد و گریه کرد. من هم گریه کردم؛ اما نه یک دل سیر!
مادر از حرف‌های علی گفت:
دیشب علی بهم گفت: مادر، مگه هر روز توی دعای عهدت، از خدا نمی‌خوای یاور امام زمانت بشی؟
مگه توی زیارت عاشورا نمی‌خونی
سِلم لِمن سالمَکم و حَرب لِمن حارَبکُم
چطور حالا راضی نمیشی پسرت بره با دشمن حسین بجنگه؟!
مادر، یک عمر چلە‌ی زیارت عاشورا گرفتم، حالا باید عمل کنم.
راضی‌ام به رضای خدا.
علیِ سخت کوش و دوست داشتنی من، اگر لازم بود تمام دنیا را راضی کند، این کار را انجام میداد.
گرچه اگر هم راضی نمی‌شدند، باز هم میرفت. پنج ماه دیگر تا تولد کوچولوی بابا که نمی‌دانستیم دختر است یا پسر، مانده بود که
علی عزم سفر کرد و رسید آن روزی که از ترسش شب‌ها بیخواب شده بودم.
در حالی که هر دویمان می‌دانستیم تمام شب بیدار بوده‌ایم، علی مثلا بیدارم کرد و گفت: می‌خوام برم خونە‌ی مامان واسه‌ی خداحافظی.
میای شما؟ خواستم جوابش را بدهم که صدای زنگ در مجالم نداد. علی آیفون را برداشت و جواب داد: بفرمایید مامان جان.
پدر و مادر علی بودند. خودشان آمده بودند
خداحافظی...


📚 برگی از کتاب قلب صبور
🔸بخشی از زندگی پرافتخار حضرت زینب (س) و خاطرات همسران و مادران شهدای مدافع حرم

🧕کانال دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ ❤️ ━┛

🦋 #یه_صفحه_کتاب

پاشو! پاشو بانو یک آبی به دست و صورتت
بزن. با این چشم‌های پفکرده و موهای برق گرفته، شبیه همزاد جودی ابوت شدی.
یک‌هو دیدی مامانم پشیمون شد که تو رو واسم گرفته! دیگه خود دانی.
پدر علی، حاج عباس، مردی هیئتی و به قول
علی مشتی بود. رنگی از دلتنگی و دلواپسی
در چهرە‌ی حاج عباس دیده نمیشد.
حال و هوای مامان صدیقه هم با دفعە‌ی قبل که آمده بود خانەی ما، خیلی فرق کرده بود. گریه هم نمی‌کرد؛ گرچه خنده‌هایش تلخ بـود. علی دست حاج عباس و مامان صدیقه‌اش را بوسید. مامان صدیقه علی را محکم بغل کرد و علی شروع کرد به بال‌بال‌زدن و فریاد زدن: آی خفه شدم، نجاتم بدید.
مامان صدیقه دستان علی را محکم گرفت و با جدیت گفت: مثل آدم وایستا، می‌خوام بغلت کنم، فهمیدی؟
علی در آغوش مامان صدیقه‌اش آرام گرفت و
مادر نفس عمیقی کشید. می‌خواست بوی علی
را نفس بکشد. علی خم شد و پای حاج عباس و مامان صدیقه را بوسید. حاج عباس خیلی مردانه، دستش را روی شانە‌ی علی گذاشت و گفت: پسرم، برو...
حضرت عباس یارت! رو سفیدم کردی باباجان. علی حرف‌هایی دم گوش حاج عباس زد که هیچوقت نفهمیدم چه بود.
حاج عباس و مامان صدیقه رفتند دم در تا علی را از زیر قرآن رد کنند. من و علی خداحافظی کردیم. نمی‌خواستم گریه کنم؛ اما نشد! اشک‌هایم بی‌اراده سرازیر می‌شد. علی هرشب قبل از اینکه بخوابد، برای به قول خودش کوچولوی بابا، سورە‌ی والعصر و دعای فرج می‌خواند. موقع خداحافظی،
یک بار دیگر والعصر و دعای فرج را خواند و رفت. علی از زیر قرآن رد شد و رفت...
و من دیدم که آرام جانم می‌رود...

📚 برگی از کتاب قلب صبور
🔸بخشی از زندگی پرافتخار حضرت زینب (س) و خاطرات همسران و مادران شهدای مدافع حرم

🧕کانال #دخترونه حرم رضوی
┏━ 🕊  ━┓
@dokhtar_razavi
┗━ ❤️ ━┛