در آن زمان، مشخص شده بود که عامل تب زرد یک ویروس است، اما علم ویروس‌شناسی هنوز در آغاز راه بود. ویروس‌ها را نمی‌شد روی محیط‌های کشت معمولی پرورش داد؛ فقط در بافت زنده رشد می‌کردند.
تایلر که برای پژوهش روی تب زرد به ایالات متحده آمده بود و در محیط‌های دانشگاهی و سپس در مؤسسهٔ راکفلر، فعالیت می‌کرد، با یک سؤال اساسی روبه‌رو شد:
ویروس را در کدام موجود زنده می‌توان مطالعه کرد؟

او به سراغ موش سفید آزمایشگاهی رفت؛ حیوانی کوچک، فراوان و قابل دسترس. اما مشکل این‌جا بود: تزریق ویروس تب زرد، موش‌ها را نمی‌کشت و علائم واضحی ایجاد نمی‌کرد.
پس از کجا باید فهمید ویروس واقعاً تکثیر شده است؟

تایلر حدس زد که شاید ویروس بدون ایجاد بیماری آشکار، آسیب بافتی ایجاد کند. توجهش به کبد جلب شد؛ همان اندامی که در تب زرد انسانی بیشترین آسیب را می‌دید.
هفته‌ها، صدها موش را از طریق تزریق داخل مغزی آلوده کرد. هر روز تعدادی را کالبدشکافی می‌کرد و بافت کبدشان را زیر میکروسکوپ می‌برد.

روزی در اواخر دههٔ ۱۹۲۰، زیر لنز میکروسکوپ، چیزی دید که نفسش را بند آورد:
کانون‌های کوچکی از سلول‌های تخریب‌شدهٔ کبدی — ضایعاتی شبیه آنچه در کبد بیماران تب زرد دیده می‌شد.
این نشانه‌ها ثابت می‌کرد که ویروس در بدن موش واقعاً تکثیر شده است، حتی اگر موش بیمار به نظر نمی‌رسید.
او حالا یک مدل حیوانی در اختیار داشت.

اما گام بعدی جسورانه‌تر بود. تایلر ویروس را از موش‌ها گرفت و آن را در جنین مرغ فاقد بافت عصبی کشت داد؛ محیطی زنده که امکان تکثیر مداوم ویروس را فراهم می‌کرد.
او ویروس را بارها و بارها از یک جنین به جنین دیگر منتقل کرد — گذرهای سریالی، یکی پس از دیگری.
فرضیه‌اش روشن بود:
ویروسی که خود را با جنین مرغ سازگار می‌کند، ممکن است توان بیماری‌زایی‌اش در انسان را از دست بدهد.

این روند سال‌ها طول کشید. خطر همیشه در کمین بود؛ خود تایلر هم در این مسیر به تب زرد مبتلا شد، اما به شکل خفیف، و جان و سالم به در برد.
در نهایت، سویه‌ای از ویروس به دست آمد که وقتی به میمون تزریق شد، تنها بیماری خفیف ایجاد می‌کرد.
ویروس ضعیف شده بود — اما هنوز سیستم ایمنی را به‌خوبی تحریک می‌کرد.

سال ۱۹۳۷، لحظهٔ سرنوشت‌ساز فرا رسید.
سویهٔ تضعیف‌شده — که بعدها به نام واکسن 17D شناخته شد — به‌طور محدود در انسان آزمایش شد. واکسینه‌شدگان بیمار نشدند و در برابر مواجههٔ طبیعی با ویروس، ایمن باقی ماندند.
واکسن مؤثر بود؛ ساده، پایدار و نجات‌بخش.

تب زرد، که روزی قاره‌ها را به وحشت می‌انداخت، بالاخره اپیدمی هایش مهار شده بود.

۱۹۵۱، استکهلم
مکس تایلر به‌تنهایی جایزهٔ نوبل فیزیولوژی یا پزشکی را دریافت کرد:

> «برای کشف و توسعهٔ واکسن مؤثر علیه تب زرد.»



او تنها کسی بود که برای یک واکسن ویروسی، به‌تنهایی، نوبل پزشکی گرفت.

🔸️ورید ژگولار داخلی
🔸️ورید ژگولار خارجی
🔸️فمورال
🔸️ساب کلوین [بخاطر‌ خطر تنگی معمولا اجتناب میشه]
🔸️لومبار (نادر)

🔸️femoral or iliac vessel pathology
🔸️prior surgery/reconstruction 🔸️hygienic reasons (eg, chronic unresolved diarrhea)
🔸️morbid obesity (BMI>35 kg/m2)
🔸️other difficult vein access.