تو پای به ره در نه و از هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت

#عطار

ما دقیقاً کجای زندگی هم بودیم؟

انگار به سیزیف گفتم تو برو کنار
از اینجا به بعدش با من
فقط این یکی سنگ نیست
معلوم نیست چه کوفتیه.

لطفاً برای من دعا کنید.

به آدما فرصت معاشرت میدم. گاردمو پایین میارم و خیلی بیشتر از قبل باهاشون صحبت می‌کنم. به داستاناشون با دقت و توجه گوش می‌کنم. با دیدن ریزه‌کاریایی که غالباً متوجهش نیستن و خاصشون می‌کنه، لبخند می‌زنم و از خودم، این خودِ جدید که درِ این سرزمین عجایب رو باز کرده، احساس رضایت می‌کنم. به کلمه خلاصه کنمش میشه: شادی.

عجب روز تموم‌نشدنی‌ایه.

تو شبه این غروبی
همینقدر دلنشین ☕️

از این به بعد می‌خوام‌ بیشتر آدمِ خودمو دوست بداره‌ای بشم.

«تف تو رابطه‌ای که توش به روسو علاقه نداشته باشن.»

شرایطی داره پذیرفته شدن در زمره‌ی دریافت کنندگان ایمیل؟

بله
علاقه

امروز قطار ما راه میوفته‌.

یه بیماری هست که توش
سرتو نداشتن زیر گیوتین
ولی
همین که تصمیم می‌گیری یه کاریو انجام بدی
حتی قبل از اینکه قدمی براش برداشته باشی
از فکرکردن به کاری که باید انجام بدی
چنان احساس خستگی می‌کنی که انگار اهرام ثلاثه رو روی تو ساختن.

از یه جایی به‌ بعد
اوضاع همیشه خرابه و
معلومه که خودم باید درستش کنم.

خوبه که جهانِ خیال وجود داره
وگرنه نمیشد تو جهنم‌ درۀ این دنیا دووم آورد.