.
#کینونت_آل_الله_ع_کینونت_خداست

🔶 در پیِ بیان بیست و پنجم، خواندنِ چند کلمۀ ذیل به نظر ضروریست:

🔹حساب حضرات آل الله (علیهم السّلآم) حساب "مِن دون الله" بودن نیست. ولیّ خدا، همه چیز خداست. اگر هم در روایاتِ متعدّدِ خلقت نوری، حضرتشان (علیهم السّلآم) می‌فرمایند:

💠 اوّلُ ما خَلَقَ اللهُ نوری
🔹اوّلینِ آنچه که خداوند خلق کرد، نور من بود.
(📚بحار الأنوار، ط - بيروت، ج‏ ۱، ص: ۹۷)

🔹یا :

💠 أوَّلُ مَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَرْوَاحُنَا
🔹اوّلینِ آنچه که خداوند خلق کرد، ارواح ما بود.
(📚عيونُ أخبار الرّضا عليه السّلآم، ج‏ ۱، ص: ۲۶۲)

👈اینها اصلاً و ابداً به این معنا نیست که ما نبودیم و بعد خلق شدیم؛ بلکه از بودن، به نمودِ خِلقَتی آمدن است.

🔷 حضرت امام جعفر صادق (علیه السّلآم) می‌فرمایند:

💠 کنا بِکِینُونِیَّتِه فِی «القِدَمِ و الأزل»
🔹ما به بودِ خداوند بودیم در قِدَم و ازل.
(📚 الهدايةُ الكبرى، ص: ۴۳۴)

🔹این مربوط به قبل از خلقت است. همان ست که در زیارتنامۀ حضرت فاطمۀ زهرا (سلآم الله علیها) می‌خوانیم:

💠 السَّلآمُ عَلَيْكِ يا مُمْتَحَنَةُ قَدِ امْتَحَنَكِ الَّذِى خَلَقَكِ قَبْلَ اَنْ يَخْلُقَكِ، فَوَجَدَكِ لِمَا امْتَحَنَكِ صابِرَةً

🔹سلآم بر تو باد اى امتحان شده که کسی که تو را خَلق کرد قبل از خلق تو، تو را امتحان کرد. پس برای آنچه به آن امتحان کرد، صابر یافت.
(📚 وسائل الشيعة، ج‏14، ص: 367)

🔹بنابراین اگر گفته می‌شود که حضرات آل الله (علیهم السّلآم) آفرینندۀ عالم هستند، به این معنا است که از تَفَوُّقِ بر عالمین، آفرینندۀ عالمین هستند.

🔸شاید سؤال شود که آیا خودشان هم جزء عالمین هستند یا خیر؟!

🔷 ولیّ خدا، اطلاقِ وجودی دارد. به این معنا که از عالی تا دانیِ عالم را به یک حقیقت گرفته است.
🔹یعنی همان طور که در أعلی عِلّیین است و آورندۀ اعلی علّیین است، در اسفل سافلین هم هست و آورندۀ اسفل سافلین است.

🔹ذهن ما به علّت درگیر بودن با عالم تعیّنات و حدود، این طور تصوّر می‌کند که أعلیٰ علّیین هست و ولیّ خدا در آن است و ولیّ خدا را مظروفِ ظرفِ أعلیٰ علّیین می‌داند.
اما این طور نیست چرا که قرآن فرمود:

💎 كلُّ شَيْيٍ اَحْصَيْناهُ في امامٍ مُبينِ
🔹"همه چیز" در امام مبین احصاء شده است.
(سورۀ یس، آیۀ ۱۲)

🔹"همه چیز"، مظروفِ ظرفِ امام است.
عالم نور است که بی‌حدّ است و لا تعیّن. اگر حضرات آل الله (علیهم السّلآم)، در أعلی علّیین به اشاره می‌آیند، نه از این است که مظروفی هستند که مُحاطِ ظرفِ علّیین است (یعنی در درونِ علّیین باشند)، بلکه مظروفی هستند که ظرف را می‌آورند.

🔹در ابتدا تصوّر این مطلب مهم است. زیرا ما تا می‌گوییم مظروف، ابتدا ظرف را در ذهن ترسیم می‌کنیم. وقتی می‌گوییم "عالِـــم"، «معلوم» را در ذهن ترسیم می‌کنیم. و وقتی می‌گوییم "خالق"، اوّل «مخلوقِ» این خالق را مجسّم می‌کنیم.
اما حضرات آل الله (علیهم السّلآم) مظهر و ولیِّ خدایی هستند که:

💠 عالِمٌ إِذْ لَا مَعْلُومَ وَ خَالِقٌ إِذْ لَا مَخْلُوقَ وَ رَبٌّ إِذْ لَا مَرْبُوبَ وَ إِلَهٌ إِذْ لَا مَأْلُوهَ
🔹او عالم است، هنگامی که معلومی نیست. و خالق است هنگامی که مخلوقی نیست. و ربّ است هنگامی که تربیّت شده‌ای نیست و "اله" است هنگامی که شیفته‌ای(مَألوه) نیست.
(📚 التوحيد للصّدوق، ص: ۵۶)

🔹الآن هم همین طور است! یعنی با وجودی که عالمین هستند، عالمین به اعتبارِ آل الله (علیهم السّلآم) که تمامیّت الله هستند، عالمین است.

🔹حضرات آل الله (علیهم السّلآم) "رحمةً للعالمین" هستند نه اینکه عالمین باشد و رحمتی در آن یا بر آن یا برای آن در نظر بگیریم. بلکه رحمتی هستند که عالمین به آنها ایجاد شده و بطور ممدود بقایش و قوامش به آل الله (ع) است.

🔸همه به اعتبار آل الله (علیهم السّلآم) که تمامیّت الله هستند، هستند. خودِ آل الله (ع) به چه هستند؟!

🔹این سؤال مانند این است که العیاذُ بالله بگوئیم خدا به اعتبار چه کسی هست؟!
🔹حضرات آل الله (علیهم السّلآم) وجودی جدای از خدا ندارند. حضرات آل الله (ع) "مِن دون الله" نیستند.
از این رو خلق هم که می‌شوند، خودشان، خودشان را خلق می‌کنند.

🔷 امام صادق (علیه السّلآم) می‌فرمایند:

💠 خلَقَ اللَّهُ الْمَشِيَّةَ بِنَفْسِهَا ثُمَّ خَلَقَ الْأَشْيَاءَ بِالْمَشِيَّةِ
🔹خداوند مشیّت را به خودِ مشیّت خلق کرد و همه چیز را به مشیّت خلق نمود.
(📚 التوحيد للصّدوق، ص: ۱۴۸)

🔹که در حدیث "طارق ابن شهاب" می‌خوانیم که مشیّت خدا، حضرات آل الله (علیهم السّلآم) هستند.
(📚 بحار الأنوار، ج ۲۵، ص: ۱۷۴)

🔷 همین مطلب با این عبارت جامعۀ کبیره نیز برای ذهن مبارک خوانندگان قابل فهم است که فرمود:

💠 بکُمْ فَتَحَ اللَّهُ وَ بِکُمْ یَخْتِمُ
🔹به شما خدا آغاز کرد و به شما ختم کرد.

🔹خداوند به حضرات آل الله (علیهم السّلآم) هر چیزی را آغاز و هر کاری را ختم می‌کند.