Forwarded from معرفة الحقّ - احسان الله نیلفروش زاده
.
🔸سوال 3 :
اینکه بیان شد"این کلام مطلق است زیرا #متکلم_در_مقام_بیان است".
مقام بیان متکلم چه مقامی است؟
🔷 پاسخ :
این مطلب بر اساس مقدماتِ حکمت در اصول فقه است که یک اصل است و همه جا کاربرد دارد.
همیشه و در همۀ علوم؛ قاعده، طبق اصل است و خودش دلیل است و خلاف قاعده، دلیل میخواهد. اگر دلیلِ برای مخالفت با قاعده نبود، باید همان قاعده را بگیریم.
قاعدۀ تکلّم این است که متکلّم میخواهد بیان کند و در مقامِ بیان است و اگر قید نیاورد، معنای مطلق میدهد.
🍃 بیشتر شرح میدهم:
🔹 متکلّم میتواند در حالِ صحبت، در مقاماتِ مختلفی باشد، ولی قاعدۀ اصلی این است که متکلم در مقام بیان است و هر وقت خلاف این باشد، باید دلیل برای آن داشته باشیم.
🍀 مثلاً اگر متکلّم در مقامِ پاسخ سوالِ فردِ خاصّی باشد، رعایتِ آن شخص را باید بکند که چقدر فهم دارد، چقدر اطلاعات نسبت به موضوع دارد. زبانش چیست. سوادش چقدر است. فرهنگش چگونه است. و امثالهم. تمام این شرایط، قیودی است که کلامِ متکلّم را تحت تاثیر قرار میدهد تا حرفِ خودش را مقیّد به این قیود کند.
مثلاً اگر کسی صحبت کردنِ شما با کودکی را ببیند، مخاطب بودنِ این کودک، قیدی است که کلامِ شما را تحت تاثیر میگذارد و شما در حالِ رعایتِ مخاطب خود هستید.
🌸 امّا اگر متکلّم در حالِ اصلی خود باشد. یعنی در مقامِ بیان باشد و اصلاً مخاطب خاصّی هم مدّ نظر نباشد؛ در چنین حالی مطلب همان است که می‌فرماید. و برای رعایتِ موضوعِ خاصّ و قیدِ خاصّی، اینگونه صحبت نکرده است.
پس اگر در این حالت، قید نیاورد، بدین معناست که مطلب، مطلق است.
🌼 در روایاتِ مختلف این مطلب ملموس است. مثلاً اصلِ مطلب در مورد عمل حضرات آل الله علیهم السلام این است که فرمودند " #انا_علم_الله " (📚التوحيد- للصدوق، ص: 164)، امّا در روایتی مثلاً اینطور به نظر میرسد که نفیِ علم غیب از خودشان را کردند. بسیاری از مردم این دوّمی را اصل میگیرند و "علم الله" بودنِ حضرات آل الله علیهم السلام را نفی میکنند. در حالیکه "انا علم الله" اصل است و روایتِ دوّم، بخاطرِ ظرفیتِ کمِ مخاطب است و قیدی است که حضرات آل الله علیهم السلام را به رعایتِ حالِ مخاطب کشانده است.
پس مطلب، مهمّ است و در آینده از اینگونه دقایق بیشتر صحبت میکنیم.
↪️🆔 @ehsannil
▫️◽️◻️⬜️🔲⬛️◼️◾️▪️
🔸سوال 3 :
اینکه بیان شد"این کلام مطلق است زیرا #متکلم_در_مقام_بیان است".
مقام بیان متکلم چه مقامی است؟
🔷 پاسخ :
این مطلب بر اساس مقدماتِ حکمت در اصول فقه است که یک اصل است و همه جا کاربرد دارد.
همیشه و در همۀ علوم؛ قاعده، طبق اصل است و خودش دلیل است و خلاف قاعده، دلیل میخواهد. اگر دلیلِ برای مخالفت با قاعده نبود، باید همان قاعده را بگیریم.
قاعدۀ تکلّم این است که متکلّم میخواهد بیان کند و در مقامِ بیان است و اگر قید نیاورد، معنای مطلق میدهد.
🍃 بیشتر شرح میدهم:
🔹 متکلّم میتواند در حالِ صحبت، در مقاماتِ مختلفی باشد، ولی قاعدۀ اصلی این است که متکلم در مقام بیان است و هر وقت خلاف این باشد، باید دلیل برای آن داشته باشیم.
🍀 مثلاً اگر متکلّم در مقامِ پاسخ سوالِ فردِ خاصّی باشد، رعایتِ آن شخص را باید بکند که چقدر فهم دارد، چقدر اطلاعات نسبت به موضوع دارد. زبانش چیست. سوادش چقدر است. فرهنگش چگونه است. و امثالهم. تمام این شرایط، قیودی است که کلامِ متکلّم را تحت تاثیر قرار میدهد تا حرفِ خودش را مقیّد به این قیود کند.
مثلاً اگر کسی صحبت کردنِ شما با کودکی را ببیند، مخاطب بودنِ این کودک، قیدی است که کلامِ شما را تحت تاثیر میگذارد و شما در حالِ رعایتِ مخاطب خود هستید.
🌸 امّا اگر متکلّم در حالِ اصلی خود باشد. یعنی در مقامِ بیان باشد و اصلاً مخاطب خاصّی هم مدّ نظر نباشد؛ در چنین حالی مطلب همان است که می‌فرماید. و برای رعایتِ موضوعِ خاصّ و قیدِ خاصّی، اینگونه صحبت نکرده است.
پس اگر در این حالت، قید نیاورد، بدین معناست که مطلب، مطلق است.
🌼 در روایاتِ مختلف این مطلب ملموس است. مثلاً اصلِ مطلب در مورد عمل حضرات آل الله علیهم السلام این است که فرمودند " #انا_علم_الله " (📚التوحيد- للصدوق، ص: 164)، امّا در روایتی مثلاً اینطور به نظر میرسد که نفیِ علم غیب از خودشان را کردند. بسیاری از مردم این دوّمی را اصل میگیرند و "علم الله" بودنِ حضرات آل الله علیهم السلام را نفی میکنند. در حالیکه "انا علم الله" اصل است و روایتِ دوّم، بخاطرِ ظرفیتِ کمِ مخاطب است و قیدی است که حضرات آل الله علیهم السلام را به رعایتِ حالِ مخاطب کشانده است.
پس مطلب، مهمّ است و در آینده از اینگونه دقایق بیشتر صحبت میکنیم.
↪️🆔 @ehsannil
▫️◽️◻️⬜️🔲⬛️◼️◾️▪️